(ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ:- ਕਿਸ਼ਤ 71)
ਬਾਹਰੀ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ ਬੇਭਰੋਸਗੀ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਦੋਸ਼
ਓਸ਼ੇਰੋ ਲਿਖਦਾ ਹੈ: "ਜੋਨਸ ਨੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਰੋਧੀ ਸੰਦੇਸ਼ਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਬੇਭਰੋਸਗੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦਾ ਉਤਪਾਦ ਦੱਸਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਰੋਤਾਂ ਦੀ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਕੇ, ਉਸਨੇ ਮੈਂਬਰਸ਼ਿਪ ਨੂੰ ਬਾਹਰੀ ਆਲੋਚਨਾ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ।
ਇਹ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਲੋਚਕਾਂ 'ਤੇ ਜ਼ਾਇਨਿਸਟ ਅਤੇ/ਜਾਂ "ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ" ਦੇ ਤਨਖਾਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਏਜੰਟ ਹੋਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ, ਜ਼ਾਇਨਿਸਟ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਤੱਥ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਘਿਨਾਉਣੇ ਲੋਕ ਜ਼ਾਇਨਿਸਟ ਵਿਰੋਧੀ ਹਨ, ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਲਈ ਇਹ ਅਪਮਾਨ ਹੈ. ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਆਲੋਚਕਾਂ 'ਤੇ ਮੁਕੱਦਮਾ ਚਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਬਦਨਾਮ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਕਦੇ ਵੀ ਤਰਕਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਮੁਸਲਿਮ "ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ" ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨੇ ਪੋਪ ਦੇ ਭਾਸ਼ਣ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕੀਤਾ, ਇਹ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇ ਜੋ ਤਬਾਹੀ ਮਚਾਈ ਸੀ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੰਡਿਤ ਵੱਲੋਂ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਕੀ ਕੋਈ ਮੁਸਲਮਾਨ ਕਦੇ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕਰੇਗਾ? ਆਪਣਾ ਸਾਹ ਨਾ ਰੋਕੋ। ਦਰਅਸਲ, ਜੇ ਉਹ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਸਲਾਮ ਛੱਡ ਦੇਣਗੇ.
ਓਸ਼ੇਰੋ ਲਿਖਦਾ ਹੈ: "ਜੋਨਸਟਾਊਨ ਵਿੱਚ, ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਰੋਧੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਕੀਕਤ ਵਿਚ ਕੋਈ ਆਧਾਰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਕਮੀਆਂ ਜਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਘਾਟ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਵਜੋਂ ਵਿਆਖਿਆ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਲਈ ਇੰਨਾ ਆਮ ਹੈ ਜੋ ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਜੀਵਤ ਨਰਕ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਖਰਾਬ ਹਨ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ "ਸੱਚੇ ਇਸਲਾਮ" ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਦੀ ਘਾਟ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਸਲਾਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਦਰਦਾਂ ਦਾ ਸਰੋਤ ਹੈ.
ਬੇਅੰਤ ਭਗਤੀ
ਜਿਮ ਜੋਨਸ ਨੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਬਦਬੇ ਅਤੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਬਣਾਇਆ। ਓਸ਼ੇਰੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਆਗਿਆਕਾਰਤਾ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਜੋਨਸਟਾਊਨ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਨ ਨਾਲ ਇਹ ਸਮਝਾਉਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਜੋਨਸਟਾਊਨ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੈਂਬਰ ਜਿਮ ਜੋਨਸ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਵਿਕਲਪ ਬਚੇ ਸਨ, ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਗਾਰਡਾਂ ਅਤੇ ਜੰਗਲ ਦੁਆਰਾ ਘਿਰੇ ਹੋਏ, ਜੋਨਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਾਸਪੋਰਟ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਅਤੇ ਇਕਬਾਲੀਆ ਬਿਆਨ ਦਿੱਤੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਹਰੀ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਹੋਰ ਵੀ ਖਤਰਨਾਕ ਸਨ. ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੀ ਮਾੜੀ ਖੁਰਾਕ, ਭਾਰੀ ਕੰਮ ਦਾ ਬੋਝ, ਨੀਂਦ ਦੀ ਕਮੀ, ਅਤੇ ਜੋਨਸ ਦੇ ਡਾਇਕਬੀਲਿਆਂ ਦੇ ਨਿਰੰਤਰ ਸੰਪਰਕ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਦੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ; ਭਾਰੀ ਦਬਾਅ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਗਿਆ ਮੰਨਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ।
ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਸੋਚਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਅਤੇ ਜੋਨਸ ਦੇ ਸੋਚਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਅੰਤਰ ਹੈ. ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਮੰਨਣਾ ਗਲਤੀ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿ ਪੰਥਵਾਦੀ ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਹੈ। ਪੀੜਤ ਆਪਣੇ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਅਤੇ ਗੁਲਾਮੀ ਵਿੱਚ ਇੱਛੁਕ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਭਾਗੀਦਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਓਸ਼ੇਰੋ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, "ਅੰਤਿਮ ਰਸਮ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੈਂਬਰਾਂ ਲਈ ਵਿਰੋਧ ਜਾਂ ਭੱਜਣਾ ਲਗਭਗ ਅਸੰਭਵ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ, ਇਹ ਸ਼ੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਾਂ ਛੱਡਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ. ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਜੋਨਸ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਸਨ। ਆਖ਼ਰੀ ਘੰਟਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਇਕ ਔਰਤ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਮਿਲੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਬਾਂਹ 'ਤੇ ਇਕ ਸੰਦੇਸ਼ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ: 'ਜਿਮ ਜੋਨਸ ਇਕਲੌਤਾ ਹੈ।' ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ 'ਸੁੰਦਰਤਾ' ਨੂੰ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਰਸਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਠੀਕ ਪਹਿਲਾਂ, ਇੱਕ ਗਾਰਡ ਚਾਰਲਸ ਗੈਰੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਜੋ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਕਿਰਾਏ ਦੇ ਵਕੀਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਪਲ ਹੈ ... ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।
ਜੋਨਸ ਟਾਊਨ ਦੇ ਇੱਕ ਬਚੇ ਹੋਏ ਵਿਅਕਤੀ, ਜੋ ਦੰਦਾਂ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਸੀ, ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕੀਤੀ ਗਈ: "ਜੇ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਉਹ ਜ਼ਹਿਰ ਲੈਂਦਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈਣ 'ਤੇ ਮਾਣ ਹੁੰਦਾ। ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਉਦਾਸ ਹਾਂ ਉਹ ਇਹ ਹੈ: ਕਿ ਮੈਂ ਅੰਤ ਤੋਂ ਖੁੰਝ ਗਿਆ।
ਇਹ ਕੀ ਹੈ ਜੋ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਤਿ ਅੰਤਾਂ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ? ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬ੍ਰਹਮ ਜੀਵ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਦੇ ਮਨੋਰੋਗ ਮਨ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਵਿੱਚ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਭਾਗੀਦਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ. ਪੀੜਤ ਅਤੇ ਪੀੜਤ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਡੋਮਾਸੋਚਿਸਟਿਕ ਸਹਿ-ਨਿਰਭਰਤਾ ਦੀ ਸਹਿਜੀਵਨੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪੀੜਤ ਪੀੜਤ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਪੰਥਵਾਦੀ ਇਹ ਦਿਖਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਭਗਤੀ ਸਾਬਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੈਰੋਕਾਰ ਚੰਗੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਹ ਸਾਰਾ ਆਰਾਮ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਪਰਵਾਸ ਕਰ ਗਏ ਅਤੇ ਅਬੀਸੀਨੀਆ ਅਤੇ ਮੀਡੀਅਨ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ। ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ, ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਛਾਪੇ ਸਫਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਭੋਜਨ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸੌਂਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨੇਤਾ ਲਈ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਕੀਤਾ। ਇਕ ਹਦੀਸ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਾਂ, "ਅੱਲ੍ਹਾ ਦਾ ਰਸੂਲ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਕੋਲ ਅਬਰੂ ਲਈ ਪਾਣੀ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਅਬਰੂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਾਕੀ ਬਚਿਆ ਪਾਣੀ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ (ਇੱਕ ਬਰਕਤ ਵਾਲੀ ਚੀਜ਼ ਵਜੋਂ) ਧੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਇਸ ਧਾਰਮਿਕ ਭਗਤੀ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕੀਤਾ। ਇਕ ਹਦੀਸ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, "ਅਲੀ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਪੈਗੰਬਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਤੇ ਲਾਰ ਲਗਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲਈ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਬਿਮਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਮੁਹੰਮਦ ਆਪਣੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ ਅਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸਰੀਰਕ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪੈਰੋਕਾਰ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰੇ ਕਿ ਉਸਦੀ ਲਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਰਾਮਬਾਣ ਸੀ। ਇਹ ਵੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਇਸ ਨੂੰ ਪਲੇਸੀਬੋ ਪ੍ਰਭਾਵ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਿਹਚਾ ਦਾ ਮਕਸਦ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਈਰਾਨੀ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਖੁਮੈਨੀ ਦੀ ਕਬਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਉਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਉਹ ਆਦਮੀ ਇੱਕ ਸਮੂਹਿਕ ਕਾਤਲ ਸੀ।
Distrust of Outsiders and Self -Blame
Osherow writes: “Jones inculcated a distrust of any contradictory messages, labeling them the product of enemies. By destroying the credibility of their sources, he inoculated the membership against being persuaded by outside criticism.”
This is also typical of Muslims, who accuse their critics of being Zionists and/or paid agents of “the enemies of Islam.” Now, there is nothing wrong in being a Zionist, considering the fact that the most despicable people are anti-Zionist, to Muslims this is an insult. The critics of Islam are sued, vilified, harassed and attacked ad hominem, but never contested logically. A group of Muslim “intellectuals” wrote a rebuttal to the Pope’s speech, knowing well that after the mayhem that their brethren caused there will be no response from the Pontiff. Will a Muslim ever write a rebuttal to this book? Don’t hold your breath. In fact, if they read this book chances are that they will leave Islam.
“In Jonestown,” writes Osherow, “any contradictory thoughts that might arise within members were to be discredited. Instead of seeing them as having any basis in reality, members interpreted them as indications of their own shortcomings or lack of faith.” This is so typical of Muslims who although they realize that their lives are a living hell and their countries are in shambles, blame themselves and their lack of adherence to “true Islam” for their miseries, when Islam is the source of most of their pains.
Unbounded Devotion
Jim Jones created an atmosphere of total domination and control. Osherow says, “Analyzing Jonestown in terms of obedience and the power of the situation can help to explain why the people acted as they did. Once the People’s Temple had moved to Jonestown, there was little the members could do other than follow Jim Jones’s dictates. They were comforted by an authority of absolute power. They were left with few options, being surrounded by armed guards and by the jungle, having given their passports and various documents and confessions to Jones, and believing that conditions in the outside world were even more threatening. The members’ poor diet, heavy workload, lack of sleep, and constant exposure to Jones’s diatribes exacerbated the coerciveness of their predicament; tremendous pressures encouraged them to obey.”
We know that Muhammad was not pleased with those who deserted him. As we can see, there is little difference between Muhammad's way of thinking and that of Jones. However, it would be a mistake to assume that cultists stay only because they are coerced physically. Psychological coercion is much more effective. The victims become willing, even grateful participants in their own abuse and enslavement.
Osherow writes, “By the time of the final ritual, opposition or escape had become almost impossible for most of the members. Yet even then, it is doubtful that many wanted to resist or leave. Most had come to believe in Jones. One woman’s body was found with a message scribbled on her arm during the final hours: ‘Jim Jones is the only one.’383 They seemed to have accepted the necessity, and even the ‘beauty’ of dying. Just before the ritual began, a guard approached Charles Garry, one of the Temples hired attorneys, and exclaimed, ‘It’s a great moment... we all die.’”384
A survivor of Jonestown, who happened to be away at the dentist, was interviewed a year following the deaths: “If I had been there, I would have been the first one to stand in that line and take that poison and I would have been proud to take it. The thing I’m sad about is this: that I missed the ending.”385
What is it that drives normal people to these extremes? Once people accept someone as a divine being, they become the extension of his psychopathic mind, and willful participants in their own abuse. The victim and victimizer merge. A symbiosis of sadomasochistic co-dependency is created where the victim wants to be victimized. The cultist wants to prove his devotion by showing how much he is willing to be abused and accepts all hardships joyously. Several early followers of Muhammad were youths from well to do families. They left all that comfort, emigrated from their homes and endured hardship both in Abyssinia and in Median. In the early days, before Muhammad’s raids became successful, his followers often slept with no food in their stomach. At the same time they vied with each other to show their love for their leader. In one hadith we read, “Allah's Apostle came to us at noon and water for ablution was brought to him. After he had performed ablution, the remaining water was taken by the people and they started smearing their bodies with it (as a blessed thing).”386
Muhammad encouraged this cultic devotion. One hadith says, “Ali was suffering from eye-trouble, so the Prophet applied saliva to his eyes and invoked Allah to cure him. He at once got cured as if he had no ailment.”387
Muhammad could not cure his own ailments and was in constant physical pain. But he wanted his follower to believe that his saliva was panacea of their ailments. It is also likely that in some instances it worked. It is called placebo effect. Faith heals. The object of faith is not important. Many Iranians used to claim that they were healed by praying at the tomb of Khomeini. That man was a mass murderer.
