(ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ:- ਕਿਸ਼ਤ 77)
ਸਵੈ-ਨਿਰਪੱਖਤਾ
ਓਸ਼ੇਰੋ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇਤਾ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਢੁਕਵੇਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। "ਸਵੈ-ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੀ ਇੱਕ ਨਾਟਕੀ ਉਦਾਹਰਣ," ਉਸਨੇ ਲਿਖਿਆ, "ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸਰੀਰਕ ਸਜ਼ਾ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਕੁੱਟਮਾਰ ਜਾਂ ਅਪਮਾਨਿਤ ਹੋਣ ਦੀ ਧਮਕੀ ਨੇ ਮੈਂਬਰ ਨੂੰ ਜੋਨਸ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ। ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਤਦ ਤੱਕ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਕਰੇਗਾ ਜਦ ਤੱਕ ਉਸ ਨੂੰ ਧਮਕਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇੱਕ ਹਲਕੇ ਖ਼ਤਰੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗੰਭੀਰ ਧਮਕੀ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਹੁਤ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਚੱਲਣ ਵਾਲਾ ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇੱਕ ਹਲਕੇ ਖਤਰੇ ਦੇ ਤਹਿਤ, ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਮਾਮੂਲੀ ਬਾਹਰੀ ਸੰਜਮ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਉਣ ਵਿੱਚ ਵਧੇਰੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਕਾਰਵਾਈ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੰਭੀਰ ਧਮਕੀਆਂ ਪਾਲਣਾ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ, ਬਾਹਰੋਂ ਥੋਪੇ ਗਏ ਹਨ, ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਅੰਦਰੂਨੀ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਗਤੀਸ਼ੀਲਤਾ ਉਦੋਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਇੰਨਾ ਸਪੱਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿਅਕਤੀ 'ਤੇ ਥੋਪੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਠੇਸ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਰਗਰਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਹੈ, ਤਾਂ ਜ਼ੁਲਮ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝ ਕੇ ਜਾਂ ਪੀੜਤ ਨੂੰ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਅਪਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਕਿ ਸਜ਼ਾ ਦੀ ਹੱਕਦਾਰ ਸੀ। "
ਇਹ ਨੁਕਤਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਜੋਨਸਟਾਉਨ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਖੁਦ ਗੈਰ-ਅਨੁਕੂਲ ਮੈਂਬਰਾਂ, ਖ਼ਾਸਕਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰਨਗੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣਗੇ। ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਬੇਰਹਿਮੀ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦੁਖਦਾਈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਰ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਹ ਪੀੜਤ ਨੂੰ ਅਪਮਾਨਿਤ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਸਮਝ ਕੇ ਆਪਣੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨੂੰ ਤਰਕਸੰਗਤ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਵੀ ਜੰਗ ਛੇੜਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਜ਼ੁਲਮ ਜਾਇਜ਼ ਅਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਹਨ। ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਠੋਰਤਾ ਰੱਬ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਸਵੀਕਾਰਯੋਗ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਜੀਨ ਮਿਲਜ਼, ਜੋ ਕਿ ਗੁਆਨਾ ਵਿੱਚ ਟੈਂਪਲ ਦੇ ਤਬਦੀਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਦੋ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਲ-ਬਦਲੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੀਂ, ਆਪਣਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਰੱਬ ਨਾਲ ਛੇ ਸਾਲ ( 1979), ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ: "ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਛੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੀ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਜੋਂ ਬਿਤਾਏ ਸਨ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ: ਜੇ ਚਰਚ ਇੰਨਾ ਬੁਰਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਪਰਿਵਾਰ ਇੰਨੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਕਿਉਂ ਰਹੇ?" ਓਸ਼ੇਰੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਸਵੈ-ਜਾਇਜ਼ਤਾ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਮਾਜਿਕ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਖੋਜ ਦੇ ਕਈ ਕਲਾਸਿਕ ਅਧਿਐਨ ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਤਰਕਹੀਣ ਵਿਵਹਾਰ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ." ਸਵੈ-ਜਾਇਜ਼ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਇਸਲਾਮ ਹੈ। ਮੁਸਲਮਾਨ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਪਰਾਧ ਅਤੇ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਅਬੂ ਹੁਧੈਫਾ ਦੀ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸੀ ਗਈ ਹੈ, ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਮੱਕਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਜਿਸਨੇ ਬਦਰ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ, ਚਾਚਾ ਅਤੇ ਭਰਾ ਕੁਰੈਸ਼ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਉਲਟ ਸੀ। ਇਹ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਾਚੇ ਅੱਬਾਸ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਹਦਾਇਤ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਕੁਰੈਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਜਾਸੂਸ ਸੀ, ਹੁਧੈਫਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਬੁਲੰਦ ਕੀਤੀ, "ਕੀ? ਕੀ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ, ਭਰਾਵਾਂ, ਚਾਚਿਆਂ ਆਦਿ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅੱਬਾਸ ਨੂੰ ਬਖਸ਼ਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ? ਨਹੀਂ, ਸੱਚਮੁੱਚ, ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਭ ਲਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿਆਂਗਾ।" ਇਹ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਟਿੱਪਣੀ ਸੁਣ ਕੇ, ਮੁਹੰਮਦ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਉਮਰ ਵੱਲ ਮੁੜਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਹੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੇਰ! ਕੀ ਰਸੂਲ ਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਨਿਸ਼ਾਨ ਲਗਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ?" ਉਮਰ ਨੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਦੇ ਆਪਣੇ ਆਮ ਚਾਪਲੂਸੀ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਤਲਵਾਰ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਨਾਲ ਛੱਡ ਦਿਓ। ਰੱਬ ਦੀ ਸਹੁੰ ਆਦਮੀ ਝੂਠਾ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੈ।
ਇਸ ਧਮਕੀ ਦਾ ਤੁਰੰਤ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਿਆ। ਅਬੂ ਹੁਧੈਫਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਾਟਕੀ ਤਬਦੀਲੀ ਆਈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੱਬੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਵੱਖਰੇ ਵਿਅਕਤੀ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਬਿਨਾਂ ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਘਸੀਟਦੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰੋਣ ਲੱਗਾ। "ਕੀ?" ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੋ?" "ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ, ਹੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ!" ਅਬੂ ਹੁਦੈਫਾ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਨਿਆਂ 'ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਤੇ ਉਦਾਰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਰੱਬ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਹੋਇਆ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਉਮੀਦ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ! --ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਦੁਖੀ ਹਾਂ।" ਮੁਹੰਮਦ ਉਸ ਦੇ ਜਵਾਬ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ; ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ।" ਅਬੂ ਹੁਧੈਫਾ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ, "ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਦੇ ਵੀ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।
ਅਬੂ ਹੁਧੈਫਾ ਦੇ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ 'ਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਅਤੇ ਉਮਰ ਦੀ ਤੁਰੰਤ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਿਆ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਹੀ ਜਾਨੋਂ ਮਾਰਨ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਜਲਦੀ ਧਰਮ ਪਰਿਵਰਤਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇੰਨਾ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੀ ਕਿ ਅਬੂ ਹੁਧੈਫਾ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਆਪਣਾ ਰਵੱਈਆ ਬਦਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਵਿੱਚ "ਨਿਆਂ" ਵੀ ਵੇਖਿਆ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੁਧੈਫਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਦੇ ਕਤਲ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਕਾਤਲਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਰਚੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸ ਲਈ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣਾ ਪਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਨੂੰ ਤਰਕਸੰਗਤ ਬਣਾਉਣਾ ਪਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਉਣਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਦੋਸ਼ੀ ਜ਼ਮੀਰ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਦੁਖਦਾਈ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੁਖਦਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਰਾਹ 'ਤੇ ਜਾਰੀ ਰਹਿਣਾ ਪਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣਾ ਪਿਆ ਕਿ ਇਸਲਾਮ ਸੱਚਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜੀਵਨ ਭਰ ਪਛਤਾਵੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ।
ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮਨੁੱਖ ਲਈ ਮੁਕਤੀ ਅਤੇ ਸਜ਼ਾ ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਤੱਥ ਵਿੱਚ ਹਨ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਗਲਤ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜੀਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਧੁੰਦ ਵਿੱਚ ਫੜ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਾ ਵੇਵੇ।
Self- Justification
Osherow explains that under such conditions, people are apt to justify their actions, to comply with what their leader dictates. “A dramatic example of the impact of self-justification,” he wrote, “concerns the physical punishment that was meted out in the People’s Temple. As discussed earlier, the threat of being beaten or humiliated, forced the member to comply with Jones’s orders. A person will obey as long as he or she is being threatened and supervised. To affect a person’s attitudes, however, a mild threat has been demonstrated to be more effective than a severe threat 405 and its influence has been shown to be far longer lasting.406 Under a mild threat, the individual has more difficulty attributing his or her behavior to such a minor external restraint, forcing the person to alter his or her attitudes in order to justify the action. Severe threats elicit compliance, but, imposed from the outside, they usually fail to cause the behavior to be internalized. Quite a different dynamic ensues when it is not so clear that the action is being imposed upon the person. When an individual feels that he or she played an active role in carrying out an action that hurts someone, there comes a motivation to justify ones part in the cruelty by rationalizing it as necessary or by derogating the victim by thinking that the punishment was deserved.”407
This point is crucial. In Jonestown believers themselves would condemn the non-conforming members, especially their own family, and punish them. Acts of cruelty for normal people are traumatic. To alleviate the pangs of their conscience, they try to rationalize their cruelty by derogating the victim and considering them, deserving of the punishment. Muslims are required to wage war even against their kin. These cruelties are justified and rationalized. Believers are taught that their harshness against the unbelievers is God’s will, and not only acceptable, but will be rewarded. Jeanne Mills, who managed to defect two years before the Temple relocated in Guyana, begins her account, Six Years with God (1979), as follows: “Every time I tell someone about the six years we spent as members of the People’s Temple, I am faced with an unanswerable question: If the church was so bad, why did you and your family stay in for so long?” Osherow says, “Several classic studies from social psychological research investigating processes of self-justification and the theory of cognitive dissonance408 can point to explanations for such seemingly irrational behavior.” Self-justification is what Islam is all about. Muslims commit all sorts of crimes and abuses, and they justify them all.
A story is told of Abu Hudhaifa, a young Meccan believer who participated in the battle of Badr while his father, uncle and brother were on the opposite side, in the ranks of the Quraish. It is reported that when Muhammad instructed his followers to spare Abbas, his own uncle, who was his spy among the Quraish, Hudhaifa raised his voice, “What? Are we to slay our fathers, brothers, uncles, etc., and to spare Abbas? No, verily, but I will slay him if I find him.” Upon hearing this impertinent remark, Muhammad became red with anger. He turned to Umar and said, “Oh Lion of God! Ought the face of the Apostle’s uncle to be marked with the sword?” Umar, in his usual sycophantic gesture of loyalty, unshielded his sword and
replied, “Let me off with his head. By God the man is a false Muslim.”409
This threat had an immediate effect. A dramatic change happened in Abu Hudhaifa and we see him after the battle, a completely subdued and different person. When he saw his father slain and his corpse unceremoniously being dragged to be dumped into a well, he was overwhelmed and started crying. “What?” asked Muhammad, “Are you saddened for the death of your father?” “Not so, O Allah’s Prophet!” responded Abu Hudhaifa, “I do not doubt the justice of my father's fate; but I knew well his wise and generous heart, and I had trusted that God would lead him to the faith. But now that I see him slain, and my hope destroyed! --it is for that I grieve.” Muhammad was pleased with his response, comforted and blessed him; and said, “It is well.”410 Abu Hudhaifa used to say, “I never felt safe after my words that day.”
The displeasure of Muhammad at Abu Hudhaifa’s irreverence in defying his authority and the swift reaction of Umar threatening to kill him on the spot, despite him being an early convert, were so powerful that Abu Hudhaifa immediately changed his attitude and a day later he even saw the “justice” in the slaying of his father. Once Hudhaifa lost his father, in whose killing he had conspired by ganging up with his murderers, there was no going back for him. He had to justify what he had done and rationalize the murder of his loved ones. Coming to his senses and facing his guilty conscience would have been painfully mortifying. He had to continue in his chosen path and convince himself that Islam is true or face a lifetime of remorse.
Tolstoy said, “Both salvation and punishment for man lie in the fact that if he lives wrongly he can befog himself so as not to see the misery of his position.”411
