(ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ:- ਕਿਸ਼ਤ 74)
ਇੱਕ ਵਾਰ ਮੁਸਲਮਾਨ, ਜੌਨ ਵਾਕਰ ਲਿੰਡ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਬੁਲਬੁਲਾ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ। ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ ਕਿ 9/11 ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਸੀ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਹ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਜਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਜਿਹਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਯੂਹੰਨਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਕੀ ਦੇਸ਼ ਵਾਸੀਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰ ਲਿਆ। ਕੁਰਾਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ. (Q9:23) ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਲੜਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ (Q.9:29) ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਤਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. (Q 9:123) ਜਦੋਂ ਜੌਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖੀ, 2000 ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕੀ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਚੋਣਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਜਾਰਜ ਡਬਲਯੂ ਬੁਸ਼ ਨੂੰ "ਤੁਹਾਡਾ ਨਵਾਂ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ" ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ." ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ ਕਿਸੇ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਦੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ. (Q25:52)
ਜੌਨ ਵਾਕਰ ਲਿੰਡ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨੌਜਵਾਨ ਜੋ ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਏ ਹਨ, ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹਨ. ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਨਿੱਜੀ ਲਾਭ ਲਈ, ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ.
ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਲਈ ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉੱਤਰੀ ਕੈਰੋਲੀਨਾ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮਾਈਕਲ ਸੇਲਜ਼ ਨੇ ਕੁਰਾਨ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਸਿਰਲੇਖ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਬਿਆਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਮੱਕਾ ਪੀਰੀਅਡ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਕੁਰਾਨ ਦੀਆਂ "ਵਧੀਆ" ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ. ਉਸਨੇ ਹਿੰਸਕ ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਆਇਤਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਪੇਟ ਨੂੰ ਮੰਥਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਿਉਂ? ਅਰਧ-ਸੱਚ ਕਿਉਂ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ? ਇਹ ਵੇਖਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਟੀਚਾ ਸਾਬਕਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣਾ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਦਿਆਲੂ ਬਣਾਉਣਾ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧੋਖਾ ਕੈਰਨ ਆਰਮਸਟ੍ਰਾਂਗ, ਜੌਨ ਐਸਪੋਸੀਟੋ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ "ਮਾਹਰਾਂ" ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ.
ਇਹ ਲੋਕ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਛੁਪਾਉਂਦੇ ਹਨ? ਕੀ ਉਹ ਅਗਿਆਨਤਾ ਕਾਰਨ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਕੰਮ 'ਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਭਿਆਨਕ ਹੈ? ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ. ਨਿਰਦੋਸ਼ ਲੋਕ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪੀੜਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕੀ ਇਹ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਨਹੀਂ ਹਨ? ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਰਮਸਟ੍ਰਾਂਗ ਜਿਸਨੇ ਈਸਾਈ ਧਰਮ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਕਿ ਇਸਲਾਮ ਨਾ ਸਿਰਫ ਯਹੂਦੀ ਧਰਮ ਦੀ ਇੱਕ ਮਾੜੀ ਕਾਪੀ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਬੁਰਾਈ ਵੀ ਹੈ? ਉਸਨੇ ਲਿਖਿਆ, "ਬਾਈਬਲ ਵਿੱਚ ਕੁਰਾਨ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਿੰਸਾ ਹੈ; ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਇਸਲਾਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਥੋਪਿਆ ਸੀ, ਇੱਕ ਪੱਛਮੀ ਕਲਪਨਾ ਹੈ, ਜੋ ਧਰਮ ਯੁੱਧਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਮਨਘੜਤ ਸੀ ਜਦੋਂ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਪੱਛਮੀ ਈਸਾਈ ਸਨ ਜੋ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬੇਰਹਿਮ ਪਵਿੱਤਰ ਯੁੱਧ ਲੜ ਰਹੇ ਸਨ। " ਇਹ ਇੱਕ ਘੋਰ ਝੂਠ ਹੈ. ਇਸ ਸਾਬਕਾ ਨਨ ਅਤੇ ਸੂਫੀ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਕੀ ਆਕਰਸ਼ਕ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਬਾਰੇ ਇੰਨੀ ਚਮਕਦਾਰ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ?
ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਇੱਕ ਪੰਥ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਭਰਮ, ਅਗਿਆਨਤਾ ਅਤੇ ਡਰ ਦੇ ਅੰਡਰਵਰਲਡ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਕਲਪਨਾ ਹਕੀਕਤ ਦਾ ਰੂਪ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬੁਰਾਈ ਨੂੰ ਬ੍ਰਹਮ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਸੰਧਿਆ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਗਲਤ ਅਤੇ ਸਹੀ ਵਿਚਕਾਰ ਅੰਤਰ ਧੁੰਦਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਸਲਾਮ ਇੱਕ ਰੀਂਗਣ ਵਾਲੇ ਅਧਰੰਗ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦਿਮਾਗਾਂ ਅਤੇ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਸਾਰੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ, ਜੇਹਾਦੀ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ.
ਓਸ਼ੇਰੋ ਇਸ ਵਰਤਾਰੇ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਆਖਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ. ਅਸੰਤੁਲਨ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕੋਈ ਬੋਧ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸਦੀ ਸਵੈ-ਧਾਰਨਾ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਅਸੰਗਤਤਾ ਤਣਾਅ ਦੀ ਇੱਕ ਕੋਝਾ ਅਵਸਥਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ. ਵਿਅਕਤੀ ਇਸ 'ਅਸੰਤੁਲਨਤਾ' ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਬਦਲ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਅਸੰਗਤ ਕਿਰਿਆ ਜਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ. ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਵੇਖ ਕੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਜੋਨਸਟਾਉਨ ਦੀਆਂ ਭਿਆਨਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਸਿਰਫ ਤਾਕਤ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਫਟੀਆਂ ਸਨ. ਭਾਵ, ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ 'ਟੁੱਟ' ਗਈ, ਅਚਾਨਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜੀਬ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਿਆ. ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੋਧਿਕ ਅਸੰਤੁਲਨ ਦਾ ਸਿਧਾਂਤ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਅਤੇ ਵਚਨਬੱਧਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਉੱਚਾ ਝਰਨਾ ਇੱਕ ਟਰਿਕਲ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਤਿਅੰਤ ਜਾਂ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਵੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਮਾਮੂਲੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ. ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਚਰਚ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦੀ ਸਖਤ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ, ਆਪਣੀਆਂ ਵਚਨਬੱਧਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਦੁਆਰਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਤਰਕਸੰਗਤ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਦੁਆਰਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ.
ਇੱਕ ਵਾਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਅਤੇ energy ਰਜਾ ਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਵਧਦੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ. ਸੇਵਾਵਾਂ ਅਤੇ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਹਰ ਹਫ਼ਤੇ ਹਫਤੇ ਦੇ ਅੰਤ ਅਤੇ ਕਈ ਸ਼ਾਮਾਂ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ. ਮੰਦਰ/ਮਸਜਦ ਦੇ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟਾਂ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰੈੱਸ ਨੂੰ ਲੋੜੀਂਦੀਆਂ ਚਿੱਠੀਆਂ ਲਿਖਣ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਗਈ ਮੁਦਰਾ ਯੋਗਦਾਨ 'ਸਵੈਇੱਛੁਕ' ਦਾਨ (ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ) ਤੋਂ ਬਦਲ ਕੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਆਮਦਨੀ ਦੇ ਇੱਕ ਚੌਥਾਈ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਲੋੜੀਂਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਿਆ. ਆਖਰਕਾਰ, ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਨੂੰ ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀ ਨਿੱਜੀ ਜਾਇਦਾਦ, ਬੱਚਤ, ਸਮਾਜਿਕ ਸੁਰੱਖਿਆ ਚੈੱਕਾਂ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ 'ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਨੇ ਚਾਹੀਦੇ ਸਨ. ਹਰੇਕ ਸੇਵਾ ਲਈ ਮੀਟਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਇੱਕ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਰੁਕਿਆ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਅਪਰਾਧਕ ਪੱਤਰ ਲਿਖੇ ਜਾਂ ਖਾਲੀ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ 'ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕੀਤੇ ਜੋ ਚਰਚ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ. ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਇਤਰਾਜ਼ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਇਨਕਾਰ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਜੋਨਸ ਵਿੱਚ 'ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਘਾਟ' ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਸੀ. ਹਰ ਨਵੀਂ ਮੰਗ ਦੇ ਦੋ ਨਤੀਜੇ ਸਨ: ਵਿਹਾਰਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਨੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਵੈੱਬ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਉਲਝਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਛੱਡਣਾ ਵਧੇਰੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ; ਇੱਕ ਰਵੱਈਏ ਦੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ, ਇਸ ਨੇ ਸਵੈ-ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਦੀਆਂ ਉਪਰੋਕਤ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਗਤੀ ਵਿੱਚ ਲਿਆਇਆ. ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਿਲਜ਼ (1979) ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ: 'ਸਾਨੂੰ ਦਰਦਨਾਕ ਹਕੀਕਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ. ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਬੱਚਤ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਮ ਨੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੀਵਨ ਬੀਮਾ ਪਾਲਸੀ ਵੇਚ ਦੇਈਏ ਅਤੇ ਇਕੁਇਟੀ ਚਰਚ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦੇਈਏ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ. ਸਾਡੀ ਸਾਰੀ ਜਾਇਦਾਦ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਖੋਹ ਲਈ ਗਈ ਸੀ। ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਮਿਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦਾ ਸਾਡਾ ਸੁਪਨਾ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੇਸ਼ ਛੱਡ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹ ਬੱਚੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਕੈਰਲ ਅਤੇ ਬਿਲ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਤੀ ਖੁੱਲ੍ਹੇਆਮ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਰੱਖਦੇ ਸਨ. ਜਿਮ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਇੰਨੇ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ! ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਜਿਮ ਅਤੇ ਕਾਰਨ ਬਚਿਆ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਹੇਠਾਂ ਝੁਕਣ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਉਰਜਾ ਅਤੇ ਰਜਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਦੇਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ. '
ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਇਹੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੁਹੰਮਦ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਕੋਲ ਮਦੀਨਾ ਜਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਘਰ ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਅੰਸਾਰ [ਮਦਨਾ ਦੇ ਮੂਲ ਨਿਵਾਸੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ] ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਠਹਿਰਾਉਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਸੀ ਉਹ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ. ਬੇਸ਼ੱਕ, ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਧਿਰ ਲਈ ਸੌਖਾ ਜੀਵਨ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਇੱਕ ਅੰਸਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਬਦੁਰ ਰਹਿਮਾਨ ਬਿਨ ਆਉਫ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪਰਵਾਸੀ ਵਜੋਂ ਮਦੀਨਾ ਆਏ ਤਾਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਸਾਦ ਬਿਨ ਅਰ-ਰਬੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਬੰਧਨ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਸਅਦ ਬਿਨ ਅਰਰਾਬੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਅੰਸਾਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦੌਲਤ ਦਾ ਅੱਧਾ ਹਿੱਸਾ ਦੇਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਤੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਦੋ ਪਤਨੀਆਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈਂ ਅਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਤੂੰ ਚੁਣ ਲਵੇਂਗਾ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ (ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ) ਨਿਰਧਾਰਤ ਸਮਾਂ ਪੂਰੀ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਤੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈਂ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਅਬਦੁਰ ਰਹਿਮਾਨ ਦੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਪੀਲੇ (ਖੁਸ਼ਬੂ) ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਨ। ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਉਸਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਹੈ? ਉਸ ਨੇ ਹਾਂ-ਪੱਖੀ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਪੈਗੰਬਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਹੈ?' ਉਸ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਅੰਸਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਔਰਤ ਨਾਲ”।
Once a Muslim, John Walker Lindh entered in Muhammad’s narcissistic bubble universe. On the one hand he denied that 9/11 was the work of Muslims and on the other hand he was vowing to make jihad as long as he lives.
John cut himself from the rest of his countrymen. According to the Quran, Muslims are not supposed to make friends with unbelievers. (Q.9:23) They are asked to fight those who do not believe (Q.9:29) and murder them. (Q.9:123) When John wrote to his mother, after the U.S. presidential election in 2000, he referred to George W. Bush as “your new President” and added, “I'm glad he's not mine.” A Muslim cannot accept the rule of an unbeliever. He must disobey them, fight against them, and endeavor to kill them. (Q.25:52)
John Walker Lindh and many other young people who have fallen prey to Islam are victims of political correctness. There are also those who, perhaps for personal gain, deliberately deceive the public.
As required summer reading for his first-year students, Prof. Michael Sells of the University of North Carolina compiled a book titled Approaching the Quran where according to his own statement the “nice” teachings of the Quran, pertaining to the early Meccan period were handpicked and published. He left out the violent and gory verses that churn the stomach. Why? Why teach half-truths? It is not hard to see that the goal was to deceive the alumni and make Islam look benign to them. Similar deception can be seen in the works of Karen Armstrong, John Esposito, and a host of other “experts” of Islam.
Why these people deliberately hide the truth? Do they do this out of ignorance or is something more sinister at work? The public is hoodwinked. Innocent people fall into the trap of Islam and are victimized. Aren’t these deceivers responsible? Are we supposed to believe that Armstrong who has left Christianity can’t see that Islam is not only a bad copy of Judaism, but also evil? She wrote, “There is far more violence in the Bible than in the Qur'an; the idea that Islam imposed itself by the sword is a Western fiction, fabricated during the time of the crusades when, in fact, it was Western Christians who were fighting brutal holy wars against Islam." 398 This is a blatant lie. What does this former nun and convert to Sufi Islam find attractive in Islam that she talks about it so glowingly?
Once people convert to a cult, they enter an underworld of illusions, ignorance, and fear, where fantasy takes the form of reality and evil is perceived as divine. Their values disintegrate and they enter into a twilight zone where the distinction between wrong and right becomes blurred. Islam unfolds like a creeping paralysis, slowly corrupting minds and spirits, until it produces the best of all Muslims, the jihadi.
Osherow gives a thorough psychological explanation of this phenomenon. According to dissonance theory, when a person commits an act or holds a cognition that is psychologically inconsistent with his or her self-concept, the inconsistency arouses an unpleasant state of tension. The individual tries to reduce this ‘dissonance,’ usually by altering his or her attitudes to bring them more into line with the previously discrepant action or belief. A number of occurrences in the People's Temple can be illuminated by viewing them in light of this process. The horrifying events of Jonestown were not due merely to the threat of force, nor did they erupt instantaneously. That is, it was not the case that something ‘snapped’ in people’s minds, suddenly causing them to behave in bizarre ways. Rather, as the theory of cognitive dissonance spells out, people seek to justify their choices and commitments. Just as a towering waterfall can begin as a trickle, so too can the impetus for doing extreme or calamitous actions be provided by the consequences of agreeing to do seemingly trivial ones. In the People’s Temple, the process started with the effects of undergoing a severe initiation to join the church, was reinforced by the tendency to justify ones commitments, and was strengthened by the need to rationalize ones behavior.
Once involved, a member found ever-increasing portions of his or her time and energy devoted to the People’s Temple. The services and meetings occupied weekends and several evenings each week. Working on Temple projects and writing the required letters to politicians and the press took much of one’s ‘spare’ time. Expected monetary contributions changed from ‘voluntary’ donations (though they were recorded) to the required contribution of a quarter of one’s income. Eventually, a member was supposed to sign over all personal property, savings, social security checks, and the like to the Peoples Temple. Before entering the meeting room for each service, a member stopped at a table and wrote self-incriminating letters or signed blank documents that were turned over to the church. If anyone objected, the refusal was interpreted as denoting a ‘lack of faith’ in Jones. Each new demand had two repercussions: In practical terms, it enmeshed the person further into the People’s Temple web and made leaving more difficult; on an attitudinal level, it set the aforementioned processes of self-justification into motion. As Mills (1979) describes: ‘We had to face painful reality. Our life savings were gone. Jim had demanded that we sell the life insurance policy and turn the equity over to the church, so that was gone. Our property had all been taken from us. Our dream of going to an overseas mission was gone. We thought that we had alienated our parents when we told them we were leaving the country. Even the children whom we had left in the care of Carol and Bill were openly hostile toward us. Jim had accomplished all this in such a short time! All we had left now was Jim and the Cause, so we decided to buckle under and give our energies to these two.’”
The same could be said of the early Muslims. Those who followed Muhammad to Medina had nothing to fall back on. They had no jobs and no homes. Muhammad had asked the Ansar [Helpers, the believers native to Medina] to accommodate the Immigrants and share whatever they had with them. This, of course, was not an easy life for either party. There is a curious story of an Ansar offering his wife to an Immigrant. Abdur Rahman bin Auf said, when we came to Medina as emigrants, Allah's Apostle established a bond of brotherhood between me and Sa’d bin Ar-Rabi'. Sa’d bin ArRabi' said (to me), ‘I am the richest among the Ansar, so I will give you half of my wealth and you may look at my two wives and whichever of the two you may choose I will divorce her, and when she has completed the prescribed period (before marriage) you may marry her.’ A few days later, 'Abdur Rahman came having traces of yellow (scent) on his body. Allah's Apostle asked him whether he had got married. He replied in the affirmative. The Prophet said, 'Whom have you married?' He replied,'A woman from the Ansar.399
