ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ-ਕਿਸ਼ਤ ਨੰ:-72

ਓਸ਼ੇਰੋ ਨੇ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗਵਾਦ ਨੂੰ "ਜੋਨਸਟਾਊਨ ਦਾ ਉਹ ਪਹਿਲੂ ਦੱਸਿਆ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਅੰਤ ਤੱਕ, ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੈਂਬਰ ਜਿਮ ਜੋਨਸ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਬਾਹਰੀ ਤਾਕਤਾਂ, ਸ਼ਕਤੀ ਜਾਂ ਸਮਝਾਉਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਪਾਲਣਾ ਨੂੰ ਸਹੀ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ. ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰੂਨੀ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਸਮੂਹ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਜੋਨਸ ਦੇ ਬਿਆਨ ਅਕਸਰ ਅਸੰਤੁਲਿਤ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਬੇਰਹਿਮ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ।

ਮੁਹੰਮਦ ਚਮਤਕਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਅਯੋਗ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਮੁੱਢਲੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਗੁਪਤ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੁਰਾਨ ਤੋਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਉਸ ਦੇ ਖੁਲਾਸੇ ਅਸੀਨੀਨ ਸਨ. ਉਸ ਦੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਵਿਚ ਕੀ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸਨ?

ਇੱਕ ਵਿਆਖਿਆ ਓਸ਼ੇਰੋ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ. ਉਸਨੇ ਲਿਖਿਆ, "ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਜੋਨਸਟਾਊਨ ਵਿੱਚ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਹੋ ਗਏ, ਤਾਂ ਹੋਰ ਸੋਚਣ ਦਾ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਮੌਕਾ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਸੀ; ਵਿਰੋਧ ਜਾਂ ਭੱਜਣ ਦਾ ਸਵਾਲ ਹੀ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ, ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਤਰਕਸੰਗਤ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਲਾਜ਼ਮੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਇਸ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਤੌਰ ਤੇ ਵੇਖਦਾ ਹੈ. ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਸਮਾਜਿਕ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਖੋਜ ਨੇ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਵਧੇਰੇ ਪਰੋਸੀਆਂ ਜਾਣਗੀਆਂ ਜੋ ਉਹ ਨਾਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣਗੇ ਕਿ ਇਹ ਇੰਨਾ ਨੁਕਸਾਨਦੇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰੇਗੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਵਰਣਨ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਅਨੁਕੂਲ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਿਰਣਾ ਕਰਦੀ ਹੈ.

ਪੰਥਕ ਆਗੂ ਅਕਸਰ ਬਾਹਰੀ ਸੰਸਾਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸੰਪਰਕ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬੈਰੀਕੇਡ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਿਮ ਜੋਨਸ ਨੇ ਗੁਆਨਾ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਯਥਰੀਬ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੰਪਲੈਕਸ ਵਜੋਂ ਚੁਣਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਬਦਲ ਕੇ ਮਦੀਨਤ ਉਲ-ਨਬੀ (ਪੈਗੰਬਰ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ) ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ, ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਪਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਮੇਦਿਨਤ ਉਲ ਨਬੀ ਜੋਨਸ ਟਾਊਨ ਵਰਗਾ ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਸੰਪੂਰਨ ਅਧਿਕਾਰ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਅਸਹਿਮਤੀ ਨੂੰ ਸਖਤ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਵਜੋਂ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ, ਤਾਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਸੀ.

ਅਬਦੁੱਲਾ ਇਬਨ ਸਾ; ਇਬਨ ਅਬੀ ਸਰਹ, ਮੁਹੰਮਦ ਦਾ ਇੱਕ ਲਿਖਾਰੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਬੀ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਪੜ੍ਹਿਆ-ਲਿਖਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਆਪਣੀਆਂ "ਪ੍ਰਗਟ" ਆਇਤਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਿਹਤਰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਸੁਝਾਅ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸੁਝਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਅਬਦੁੱਲਾ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਕੁਰਾਨ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਆਇਤਾਂ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੱਕਾ ਭੱਜ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਜਦੋਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਮੱਕਾ ਜਿੱਤਿਆ, ਤਾਂ ਮੱਕਾ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਤਮ ਸਮਰਪਣ ਕਰਨ 'ਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮੁਆਫੀ ਦੇਣ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਦੇਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਉਸਨੇ ਇਬਨ ਅਬੀ ਸਰਹ ਦਾ ਸਿਰ ਕੱਟਣ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ। ਓਥਮਾਨ ਦੀ ਦਖਲਅੰਦਾਜ਼ੀ ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਸੰਕੇਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸੰਚਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਅਸਮਰੱਥਾ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਓਥਮਾਨ ਨੇ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰਨ, ਤਾਂ ਮੁਹੰਮਦ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੇ ਮੰਨ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਓਥਮਾਨ ਇਬਨ ਅਬੀ ਸਰਹ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਓਥਮਾਨ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਨੂੰ ਠੁਕਰਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀ ਉਸਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਣਗੇ। ਪਾਖੰਡ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰੋ!

ਇਬਨ ਇਸਹਾਕ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, "ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦੇਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁਸਲਮਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਪਰਕਾਸ਼ ਲਿਖਦਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਧਰਮ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕੁਰੈਸ਼ [ਮੱਕਾ] ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ... ਉਸ ਨੂੰ ਧਰਮ-ਤਿਆਗ ਲਈ ਮਾਰਿਆ ਜਾਣਾ ਸੀ ਪਰ ਓਥਮਾਨ ਦੀ ਦਖਲਅੰਦਾਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਗਿਆ।

ਮਦੀਨਾ 'ਚ ਮਾਹੌਲ ਤਣਾਅਪੂਰਨ ਸੀ। ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਜਿਹਾਦ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਿੱਜਤਾ ਅਤੇ ਨਿੱਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰ ਪਹਿਲੂ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਸਜਿਦ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਨਮਾਜ਼ ਅਦਾ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਇਕ ਜਾਂ ਦੋ ਵਾਰ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਦਿਨ ਵਿਚ ਪੰਜ ਵਾਰ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਛਾਪੇ ਮਾਰਦੇ, ਲੁੱਟਦੇ ਅਤੇ ਯੁੱਧ ਛੇੜਨ ਵਾਲੇ ਬਦਮਾਸ਼ ਬਣ ਗਏ ਸਨ।

ਇੱਕ ਹਦੀਸ ਹੈ ਜੋ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ 'ਤੇ ਕਿਸ ਪੱਧਰ ਦੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵਿਚ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਹੋਏ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਨਾਲ ਸਾੜ ਦੇਣਗੇ। ਇਸ ਹਦੀਸ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਜੋ ਮਸਜਿਦ ਵਿਚ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਸਨ। ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਹੋਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਪੈਗੰਬਰ ਸਮਝਦਾਰ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੇ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ, ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਸਾਰੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੇ ਅਯੋਗ ਸਨ, ਬਲਕਿ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਸੀ.

ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਸਜਿਦ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸਨ। ਜ਼ਰਾਰ (ਮਦੀਨਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਸਥਾਨ) ਦੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਮਸਜਿਦ (ਇੱਕ ਮੰਦਰ) ਬਣਾਈ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਉਣ ਅਤੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦੇਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਤਬੁਕ ਦੀ ਛਾਪੇਮਾਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਵੇਗਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਤਬੁਕ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕੁਝ ਦੁਸ਼ਟ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਜ਼ਰਾਰ ਦੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੇ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸੰਸਕਰਣ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪੈਗੰਬਰ ਦੇ ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਅੰਦਰ ਨਮਾਜ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਮਸਜਿਦ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦੇਣ। ਫ਼ੇਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਘਿਨਾਉਣੇ ਜੁਰਮ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਆਇਤ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ। "ਅਤੇ ਕੁਝ ਲੋਕ ਹਨ ਜੋ ਸ਼ਰਾਰਤ ਅਤੇ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਇੱਕ ਮਸਜਿਦ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ - ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਇਕਜੁੱਟ ਕਰਨ ਲਈ - ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਲਈ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਰਸੂਲ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਹੁੰ ਖਾਣਗੇ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਚੰਗੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਪਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਇਹ ਐਲਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਝੂਠੇ ਹਨ। (Q. 9:107)

ਮਦੀਨਾ ਵਿਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਯਥਰੀਬ ਦੇ ਲੋਕ ਕਿਸਾਨ, ਕਾਰੀਗਰ ਅਤੇ ਵਪਾਰੀ ਸਨ। ਉਦਯੋਗ ਦਾ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਅਰਬ ਅਨਪੜ੍ਹ, ਆਲਸੀ ਅਤੇ ਅਡੋਲ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੁਨਰ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਯਹੂਦੀਆਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਾਰੋਬਾਰ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜਿੱਥੇ ਲੋਕ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਕਮਾ ਸਕਦੇ ਸਨ. ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਆਰਥਿਕਤਾ ਢਹਿ-ਢੇਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਨਾਗਰਿਕ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੁੱਟ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਸਨ। ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੁਹੰਮਦ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਛਾਪਿਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਅਬਦੁੱਲਾ ਇਬਨ ਉਬੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਵਰਗੇ ਉਹ ਲੋਕ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਛਾਪਿਆਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ, ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਬਲਕਿ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਮਦਨੀ ਦਾ ਇਕੋ ਇਕ ਸਰੋਤ ਬਣ ਗਏ ਸਨ. ਪੀਪਲਜ਼ ਟੈਂਪਲ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਾਂਗ, ਮਦੀਨਾ ਵਿਚ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਬਦਲੇ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਅਨੁਕੂਲ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ.

ਮਦੀਨਾ ਦੀ ਅਰਬ ਆਬਾਦੀ ਅਗਿਆਨੀ, ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਇਕ ਊਠ ਅਤੇ ਇਕ ਕੱਪੜਾ ਰੱਖਣਾ ਵੀ ਦੌਲਤ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਯਹੂਦੀਆਂ ਲਈ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਹਦੀਸਾਂ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਦੌਲਤ ਯੁੱਧ ਦੀ ਲੁੱਟ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਨਸੀ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ। ਛਾਪਿਆਂ ਵਿੱਚ ਫੜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਉਤਸ਼ਾਹ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ ਜੋ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਨੌਜਵਾਨ ਅਤੇ ਇਕੱਲੇ ਸਨ।

ਇਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਮਦੀਨਾ ਦੇ ਗਰੀਬ ਅਰਬਾਂ ਕੋਲ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਫੌਜ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਲਈ ਜਿਹਾਦ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਲਈ ਮੁੱਖ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਸੈਕਸ ਸੀ। ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗਵਾਦ ਅਤੇ ਸਮੂਹ ਦੇ ਦਬਾਅ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਇਤਰਾਜ਼ਯੋਗ ਸਮਝਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਘਿਨਾਉਣੇ ਵੀ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਸਮੂਹ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਰਿਸ਼ਮਾਮਈ ਪੰਥਕ ਨੇਤਾ ਦੁਆਰਾ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਕਾਨੂੰਨ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਬਾਹਰੀ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਨਿਯਮ ਉੱਥੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਨੇਤਾ ਜੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਕਾਨੂੰਨ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨੈਤਿਕ, ਨੈਤਿਕ, ਸਹੀ ਅਤੇ ਗਲਤ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪੰਥਵਾਦੀ ਸਹਿਮਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨ ਅਕਸਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਸੁਨਹਿਰੀ ਨਿਯਮ ਦੇ ਮਿਆਰ ਦੁਆਰਾ ਨਹੀਂ ਮਾਪਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਬਲਕਿ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਮਿਆਰ ਦੁਆਰਾ ਮਾਪਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ.

Osherow describes isolationism as “the aspect of Jonestown that is perhaps the most troubling.” He says, “To the end, the vast majority of the People’s Temple members believed in Jim Jones. External forces, in the form of power or persuasion, can exact compliance. But one must examine a different set of processes to account for the members internalizing those beliefs. Although Jones’s statements were often inconsistent and his methods cruel, most members maintained their faith in his leadership.”

One explanation is provided by Osherow. He wrote, “Once they were isolated at Jonestown, there was little opportunity or motivation to think otherwise; resistance or escape was out of the question. In such a situation, the individual is motivated to rationalize his or her predicament; a person confronted with the inevitable tends to regard it more positively. For example, social psychological research has shown that when children believe that they will be served more of a vegetable they dislike, they will convince themselves that it is not so noxious,388 and when a person thinks that she will be interacting with someone, she tends to judge a description of that individual more favorably.”389

Cult leaders often barricade their followers in order to reduce their contact with the outside world. Jim Jones built his own “Jonestown.” in the jungles of Guyana, Muhammad chose Yathrib as his compound, killed and expelled those who did not accept him and renamed it, Medinat ul-Nabi (Prophet’s town). He corporally punished, publicly humiliated and assassinated anyone who defied his authority. Medinat ul Nabi was very much like Jonestown. Muhammad was the absolute authority. Any dissent was severely punished. Once a person entered that town as a believer, there was no going back.

Abdullah ibn Sa;d ibn Abi Sarh, was a scribe of Muhammad. He was more educated than his prophet. He often would correct his “revealed” verses and suggest better wordings. Muhammad accepted his suggestions. Abdullah realized that the Quran is not revealed and that Muhammad was making the verses up. He escaped to Mecca and told everyone about it. When Muhammad conquered Mecca, despite having given assurances of amnesty to everyone if the Meccans surrender, he ordered the beheading of Ibn Abi Sarh. He was spared thanks to Othman’s intercession and Muhammad’s inability to communicate properly his wishes through signals. When Othman pleaded with Muhammad to not kill his foster brother, Muhammad remained silent. His companions assumed that he has agreed and Othman took Ibn Abi Sarh away. After they left, Muhammad complained that he did not wish to turn down the request of Othman, but he had hoped his companions would kill his foe. Talk about hypocrisy!

Muhammad actually did burn a mosque with all the people inside it. Muslims of Zarrar (a place close to Medina) had built a mosque (a temple). They invited him to come and bless it. He told them that he would come after the raid of Tabuk. When he returned from Tabuk some malicious people told him that the Muslims of Zarrar had invented their own version of Islam and were not following the Islam of the Prophet. Muhammad did not try to investigate. He ordered his men to burn the mosque with the worshippers inside. Then he revealed a verse to justify his hideous crime. “And there are those who put up a mosque by way of mischief and infidelity – to disunite the Believers – and in preparation for one who warred against Allah and His Messenger aforetime. They will indeed swear that their intention is nothing but good; But Allah doth declare that they are certainly liars.” (Q.9:107)

Life in Medina had completely changed. Prior to the arrival of Muhammad, the people of Yathrib were farmers, artisans and tradesmen. The bulk of the industry was in the hands of the Jews.. The Arabs were illiterate, lazy, and indolent. They had few skills and worked for the Jews. When the Jews were exterminated, there were no more businesses where people could work and earn a livelihood. The economy of the town had collapsed. The citizens relied entirely on plunder for their sustenance. There was no going back. They had become dependent on Muhammad and the spoils of his raids. Even those who did not believe in him, like Abdullah ibn Ubbay and his followers joined his raids, not because they wanted to support Islam, but because marauding had become their only source of income. Like the members of People’s Temple, Muslims in Medina were confronted with an inevitable situation, which in turn led them to accept their condition more favorably.

Once the Jews were killed and banished, the impoverished Arabs of Medina had no alternative but to enlist in Muhammad’s army. The main incentive for these early believers to sally forth in jihad was wealth and sex. Isolationism and group pressure made them accept things that they would have otherwise considered objectionable, and even abhorrent. An isolated group, controlled by a charismatic cult leader, sets its own laws. The norms of the outside world don’t apply there. What the leader says and does becomes the law. He defines what is moral, ethical, right, and wrong and the cultists agree. As Muslims often say, one should not measure Muhammad by the standard of the Golden rule, but rather rules must be measured by his standard.