ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ
ਅਨੰਦਮਈ ਅਨੁਭਵ
ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਦੀ ਨਵੀਂ ਸਮਝ ਮੁਹੰਮਦ
ਦੇ ਰਹੱਸਵਾਦੀ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਤੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਵਰਣਨ
ਕੀਤਾ ਹੈ। ਆਮ ਵਾਂਗ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਅਤੇ ਉਹ ਦੂਰੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਫਿਰ ਨੇੜੇ ਆਇਆ, ਫਿਰ ਝੁਕਿਆ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਦੋ
ਕਮਾਨ ਜਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਨੇੜੇ ਦਾ ਮਾਪ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸੇਵਕ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਜੋ ਉਸਨੇ
ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਦੇਖਿਆ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਦਿਲ ਝੂਠਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕੀ! ਤਾਂ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨਾਲ
ਝਗੜਾ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ? ਅਤੇ ਯਕੀਨਨ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਉਤਰਾਈ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ
ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਦੂਰ ਲੋਟੇ-ਰੁੱਖ ਤੇ; ਜਿਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਬਾਗ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਿਆ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ
ਉਹ ਜੋ ਢੱਕਦਾ ਹੈ ਲੋਟੇ ਦੇ ਰੁੱਖ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅੱਖ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਨਾ ਹੋਈ, ਨਾ ਹੀ ਹੱਦ ਤੋਂ
ਵੱਧ ਗਈ। ਯਕੀਨਨ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀਆਂ ਮਹਾਨ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਦੇਖੀਆਂ ਹਨ। (ਕੁ: 53:6-18)
ਇੱਕ ਹੋਰ ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਜ਼ੂਅਲ ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕੀਤੀ: "ਅਤੇ ਇੱਕ
ਸੱਚਾਈ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਦੂਰੀ ਤੇ ਦੇਖਿਆ।" (ਕੁ: 81:23)
ਇੱਕ ਹਦੀਸ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ, :ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੁਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼
ਸੁਣੀ। ਮੈਂ ਅਕਾਸ਼ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ, ਅਤੇ ਵੇਖੋ! ਮੈਂ ਉਹੀ ਦੂਤ ਦੇਖਿਆ ਜੋ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀਰਾ ਦੀ ਗੁਫਾ
ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸੀ, ਅਸਮਾਨ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਇੰਨਾ ਘਬਰਾ ਗਿਆ
ਕਿ ਮੈਂ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ਮੈਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਵਿੱਚ
ਲਪੇਟੋ! ਮੈਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟੋ! ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲਪੇਟ ਲਿਆ।”
ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁਛਿਆ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੱਬੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਕਿਵੇਂ ਮਿਲਦੀ ਹੈ”? ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ,
ਕਈ ਵਾਰ ਇਹ ਘੰਟੀ ਵੱਜਣ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਸਭ ਤੋਂ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਹ ਅਵਸਥਾ ਲੰਘ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਨੂੰ ਸਮਝ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਕਈ ਵਾਰ ਦੂਤ
ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਜੋ ਵੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ
ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਆਇਸ਼ਾ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ: “ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੈਂ ਪੈਗੰਬਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬਹੁਤ
ਹੀ ਠੰਡੇ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਰੱਬੀ ਤੌਰ ਤੇ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਪਸੀਨਾ
ਡਿੱਗਦਾ ਦੇਖਿਆ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ)।”
ਜ਼ੈਦ ਇਬਨ ਥਾਬਿਤ ਨੇ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ: “ਮੈਂ ਉਸ ਲਈ ਵਹੀ (ਪ੍ਰਕਾਸ਼) ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ
ਉਸ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਸੜਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਪਸੀਨੇ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ
ਮੋਤੀਆਂ ਵਾਂਗ ਡਿੱਗਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ।
ਇਬਨ ਸਾਦ ਨੇ ਲਿਖਿਆ, “ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਦੇ ਪਲ ਤੇ, ਪੈਗੰਬਰ ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਦਬਾਅ ਪਾਇਆ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ
ਚਿਹਰਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ”।
ਉਸਨੇ ਅੱਗੇ ਲਿਖਿਆ, “ਜਦੋਂ ਪੈਗੰਬਰ ਉੱਤੇ ਇਲਹਾਮ ਉਤਰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸੁਸਤ
ਵਿਅਕਤੀ ਵਾਂਗ ਸੁਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।"
ਬੁਖਾਰੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: "ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਮੈਸੇਂਜਰ ਨੂੰ ਬ੍ਰਹਮ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਰੂਪ
ਵਿੱਚ ਸੀ ਜੋ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਾਂਗ ਸੱਚ ਹੋਈ।" ਪਹਿਲਾ (ਰੂਪ) ਜਿਸ ਨਾਲ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ
ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੱਚਾ ਦਰਸ਼ਨ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਦਰਸ਼ਨ
ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਇਹ ਸਵੇਰ ਦੀ ਚਮਕਦਾਰ ਕਿਰਨ ਵਾਂਗ ਆਇਆ।”
ਤਬਰੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਨਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਮੈਂ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਗੋਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ;
ਅਤੇ ਰੇਂਗਿਆ, ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਕੰਬਦੇ ਹੋਏ।
ਬੁਖਾਰੀ ਨੇ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਹਦੀਸ ਵੀ ਦਰਜ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ
ਉਸਦੇ ਖੁਲਾਸੇ ਹੋਏ। ਆਇਸ਼ਾ ਨੇ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ:
ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਦੈਵੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਉਸ ਦੀ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਚੰਗੇ ਧਰਮੀ (ਸੱਚੇ)
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਸੁਪਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਇਹ ਚਮਕਦਾਰ ਦਿਨ ਵਾਂਗ ਸੱਚ
ਹੋਇਆ। ਉਹ ਇਕਾਂਤ (ਹੀਰਾ ਦੀ) ਗੁਫਾ ਵਿਚ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕਈ (ਦਿਨ) ਰਾਤਾਂ ਲਗਾਤਾਰ (ਇਕੱਲੇ
ਅੱਲ੍ਹਾ) ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਉਸ (ਠਹਿਰਣ) ਲਈ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਭੋਜਨ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ
ਅਤੇ ਫਿਰ (ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ) ਖਦੀਜਾਹ ਕੋਲ ਆਪਣਾ ਭੋਜਨ ਲੈਣ ਲਈ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ
ਹੋਰ ਸਮੇਂ ਲਈ ਠਹਿਰਣ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਸੱਚਾਈ ਉਸ ਉੱਤੇ ਉਤਰ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੁਫਾ ਵਿੱਚ
ਸੀ। ਹੀਰਾ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਦੂਤ ਉਸ ਕੋਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ (ਅਨਪੜ੍ਹ ਮੁਹੰਮਦ) ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਪੈਗੰਬਰ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਪੜ੍ਹਨਾ ਹੈ। ਦੂਤ ਨੇ ਮੈਨੂੰ (ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ)
ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਦਬਾਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ,
ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ, ਜਿਸ ਤੇ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਦੂਜੀ ਵਾਰ
ਦਬਾਇਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਹੋਰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ
ਮੈਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ
(ਜਾਂ, ਮੈਂ ਕੀ ਪੜ੍ਹਾਂ?) ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਤੀਜੀ ਵਾਰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਦਬਾਇਆ ਅਤੇ ਫਿਰ
ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ਪੜ੍ਹੋ: ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, ਜਿਸ ਨੇ (ਜੋ ਕੁਝ ਮੌਜੂਦ ਹੈ)
ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗਤਲੇ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਪੜ੍ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਪ੍ਰਭੂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ
ਉਦਾਰ ਹੈ ... ਤੱਕ ... ਜੋ ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। (ਕੁ: 96:15)
ਫਿਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦਾ ਰਸੂਲ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਉਸ ਦੀ ਗਰਦਨ ਦੀਆਂ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਦਹਿਸ਼ਤ ਨਾਲ
ਹਿੱਲਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਖਦੀਜਾ ਦੇ ਕੋਲ ਨਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ਮੈਨੂੰ ਢੱਕ ਦਿਓ! ਮੈਨੂੰ
ਢੱਕ ਦਿਓ!’ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਢੱਕ ਲਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸ ਦਾ ਡਰ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਿਆ
ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘ਹੇ ਖਦੀਜਾ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਗਲਤ ਹੈ?’ ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ
ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਖਦੀਜਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਕਦੇ
ਨਹੀਂ! ਪਰ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਦਿਓ, ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਲ੍ਹਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਬਦਨਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ
ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਰੱਖਦੇ ਹੋ, ਸੱਚ ਬੋਲਦੇ ਹੋ, ਗਰੀਬਾਂ ਅਤੇ
ਬੇਸਹਾਰਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਆਪਣੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੀ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ
ਲਾਇਕ, ਬਿਪਤਾ ਪੀੜਤਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦੇ ਹੋ।
ਖਦੀਜਾਹ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਨਾਲ (ਉਸਦੇ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ) ਵਾਰਕਾ ਬਿਨ ਨੌਫਲ ਬਿਨ ਅਸਦ ਬਿਨ ਅਬਦੁਲ ਉਜ਼ਾ ਬਿਨ
ਕੁਸਾਈ ਕੋਲ ਗਈ। ਵਾਰਕਾ ਆਪਣੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ, ਭਾਵ, ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਭਰਾ, ਜੋ ਇਸਲਾਮ ਤੋਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਈਸਾਈ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਅਰਬੀ ਲਿਪੀ ਲਿਖਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅਰਬੀ ਵਿੱਚ
ਇੰਜੀਲ ਲਿਖਦਾ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਉਸਨੂੰ ਲਿਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ
ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ। ਖਦੀਜਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਹੇ ਮੇਰੇ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ! ਆਪਣੇ
ਭਤੀਜੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣੋ।" ਵਾਰਕਾ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਹੇ ਮੇਰੇ ਭਤੀਜੇ! ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਦੇਖਿਆ ਹੈ?’ ਪੈਗੰਬਰ
ਨੇ ਜੋ ਕੁਝ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਉਸ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ।
ਵਾਰਕਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਇਹ ਉਹੀ ਨਮਸ ਹੈ (ਅਰਥਾਤ, ਗੈਬਰੀਏਲ, ਭੇਤ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਦੂਤ) ਜਿਸ ਨੂੰ ਅੱਲ੍ਹਾ
ਨੇ ਮੂਸਾ ਕੋਲ ਭੇਜਿਆ ਸੀ। ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਜਵਾਨ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਜੀ ਸਕਦਾ ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡੇ
ਲੋਕ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦੇਣਗੇ। ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਕੀ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ
ਦੇਣਗੇ”? ਵਾਰਕਾ ਨੇ ਹਾਂ ਵਿਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਆਦਮੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ
ਮਿਲਦੀ-ਜੁਲਦੀ ਚੀਜ਼ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਪਰ ਉਸ ਨਾਲ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਵਾਲਾ ਸਲੂਕ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਜੇਕਰ ਮੈਂ
ਉਸ ਦਿਨ ਤੱਕ ਜਿਉਂਦਾ ਰਹਾਂਗਾ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਜਾਵੋਂਗੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਸਮਰਥਨ
ਕਰਾਂਗਾ। ਪਰ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਵਾਰਕਾ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਰੱਬੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਵੀ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰੁਕ
ਗਈ ਅਤੇ ਪੈਗੰਬਰ ਇੰਨੇ ਦੁਖੀ ਹੋ ਗਏ ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉੱਚੇ
ਪਹਾੜਾਂ ਦੀਆਂ ਚੋਟੀਆਂ ਤੋਂ ਸੁੱਟਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ
ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਪਹਾੜ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੇ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਗੈਬਰਾਇਲ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ,
ਹੇ ਮੁਹੰਮਦ! ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਹੋ!’ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ
ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਲੰਮਾ
ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਹਾੜ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਸੀ,
ਤਾਂ ਜਿਬਰਾਏਲ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ
ਕਿਹਾ ਸੀ।
ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਕਿ ਵਾਰਕਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਪੈਗੰਬਰ ਵਜੋਂ
ਮਾਨਤਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਗ੍ਰੰਥ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਮੁਹੰਮਦ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ
ਕਰਦਾ ਹੈ। ਵਾਰਾਕਾ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਜੰਗਲੀ ਦਾਅਵੇ ਕਰਨ ਲਈ ਸੁਤੰਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ
ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਦਾਦਾ ਨੇ ਉਸਦੀ ਮਹਾਨ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਇਹ ਅਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਖਦੀਜਾਹ, ਉਸਦੇ ਸਹਿ-ਨਿਰਭਰ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਉਸਦੇ ਝੂਠ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕੀਤੀ,
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮਨਘੜਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੁਹੰਮਦ ਦੁਆਰਾ ਬੁਸਰਾ ਜਾਣ
ਦੇ ਸਮੇਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਕਾਫ਼ਲੇ ਬੁਸਰਾ
ਦੇ ਬਾਹਰੀ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਏ, ਉਹ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨੇਸਟਰ
ਭਿਕਸ਼ੂ ਦੁਆਰਾ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ। "ਉਸ ਦਰਖਤ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਆਦਮੀ ਕੌਣ ਹੈ? ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਕਥਿਤ ਤੌਰ ਤੇ
ਖਾਦੀਜਾ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੌਕਰ ਮੇਸਰਾਹ ਤੋਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਜੋ ਇਸ ਵਪਾਰਕ ਮੁਹਿੰਮ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ
ਨਾਲ ਸੀ। ਕੁਰੈਸ਼ ਦਾ ਇੱਕ ਆਦਮੀ,” ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। "ਉਸ ਦਰਖਤ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਪੈਗੰਬਰ
ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਬੈਠਾ ਹੈ, ਭਿਕਸ਼ੂ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ
ਸੂਰਜ ਦੀ ਦਮਨਕਾਰੀ ਗਰਮੀ ਤੋਂ ਛਾਂ ਰਹੇ ਦੋ ਛੋਟੇ ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪਣਾ ਦਰਜਾ ਦੇਖਿਆ। "ਕੀ
ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਕੋਈ ਚਮਕ, ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਲਾਲੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਦੇ ਉਸ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜੁੜਦੀ? ਸਾਧੂ
ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਜਦੋਂ ਮੇਸਰਾਹ ਨੇ ਹਾਂ ਵਿਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ
ਆਖਰੀ ਪੈਗੰਬਰ ਹੈ; ਜੋ ਵੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਵਧਾਈ।”
ਇਕ ਹੋਰ ਥਾਂ ਉਸ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਵੱਡਾ ਤਿਲ ਉਸ ਦੀ ਪੈਗੰਬਰ ਦੀ
ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਗ੍ਰੰਥ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦਾ
ਹੋਵੇ ਕਿ ਮੋਢਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਤਿਲ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਲਾਲੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਦੀਆਂ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ
ਹਨ। ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਗੰਭੀਰ ਲਾਲੀ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰੀ ਸਥਿਤੀ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਬਲੇਫੇਰਾਈਟਿਸ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ
ਪਲਕਾਂ ਦੀ ਸੋਜ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬਲੇਫੇਰਾਈਟਿਸ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਵਿੱਚ, ਮੀਬੋਮੀਅਨ ਗਲੈਂਡ
ਡਿਸਫੰਕਸ਼ਨ (ਐਮਜੀਡੀ) ਦੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਸਹਿ-ਮੌਜੂਦ ਚਮੜੀ ਦੀ ਵਿਕਾਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਜਿਸਨੂੰ ਰੋਸੇਸੀਆ ਅਤੇ ਸੇਬੋਰੇਹਿਕ ਡਰਮੇਟਾਇਟਸ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਲਾਲੀ ਨਾਲ ਵੀ
ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ। ਅਲੀ ਇਬਨ ਅਬੂ ਤਾਲਿਬ ਨੇ ਮੁਹੰਮਦ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਾਲ-ਚਿੱਟਾ ਦੱਸਿਆ।
ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਦੀ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ
ਦੱਸਿਆ ਜੋ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਸੀ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਲੱਛਣਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਦੀ
ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਦੀਆਂ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਵਜੋਂ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜੇ ਬੁਸਰਾ ਭਿਕਸ਼ੂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੱਚ
ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਮੇਸਰਾਹ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਦੁਬਾਰਾ
ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਪਰੋਕਤ ਹਦੀਸ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ
ਖਦੀਜਾ ਨੇ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਨਿਭਾਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਭੂਤ
ਗ੍ਰਸਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਖਦੀਜਾਹ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਪੈਗੰਬਰ ਬਣਨ
ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਭਰਮ ਵਜੋਂ ਖਾਰਜ
ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ।
ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਕੁਝ ਭਰਮ ਵਿਜ਼ੂਅਲ ਸਨ, ਕੁਝ ਸੋਮੈਟਿਕ ਸਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਸਨ। ਇਬਨ ਇਸਹਾਕ
ਲਿਖਦਾ ਹੈ: “ਰਸੂਲ, ਜਿਸ ਸਮੇਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਮਿਹਰ ਕਰਨੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ
ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧੇਗਾ ਅਤੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰੇਗਾ, ਜਦੋਂ
ਤੱਕ ਉਹ ਮੱਕਾ ਦੇ ਝੰਡੇ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਘਾਟੀਆਂ ਦੇ ਬਿਸਤਰਿਆਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਦਾ। , ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ
ਘਰ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਸੀ, ਨਾ ਕੋਈ ਪੱਥਰ ਜਾਂ ਦਰੱਖਤ ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਹ ਲੰਘਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਆਖਦਾ ਸੀ,
ਹੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਰਸੂਲ ਆਪਣੇ ਸੱਜੇ ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਮੁੜੇਗਾ
ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜੇਗਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਰੁੱਖਾਂ ਅਤੇ ਪੱਥਰਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੇਖ
ਸਕੇਗਾ।” ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਕਈ ਹੋਰ ਭਰਮ ਸਨ:
ਪੈਗੰਬਰ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਨਮਾਜ਼ ਅਦਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ਸ਼ੈਤਾਨ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਅਤੇ ਮੇਰੀ
ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵਿਚ ਵਿਘਨ ਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਤੇ ਵੱਡਾ ਹੱਥ ਦਿੱਤਾ
ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ। ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਸਜਿਦ ਦੇ ਇੱਕ ਥੰਮ੍ਹ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਣ
ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਸੀਂ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਲੈਂਦੇ। ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਪੈਗੰਬਰ
ਸੁਲੇਮਾਨ ਦਾ ਕਥਨ ਯਾਦ ਆਇਆ, ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਰਾਜ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰ ਜੋ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਉਸ (ਸ਼ੈਤਾਨ) ਨੂੰ ਸਿਰ ਹੇਠਾਂ ਕਰਕੇ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਇਹ ਨੋਟ ਕਰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਬਾਈਬਲ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਸੀ। ਸੁਲੇਮਾਨ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਸੀ, ਇੱਕ
ਪੈਗੰਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਬਿਆਨ ਜਾਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ
ਮੁਹੰਮਦ ਦੁਆਰਾ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਤੋਂ ਧਨ-ਦੌਲਤ ਦੀ ਬਜਾਇ ਬੁੱਧ ਮੰਗੀ।
ਮੁਹੰਮਦ ਇੱਥੇ ਰਾਜ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਲਈ ਆਪਣੀ ਲਾਲਸਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਮਾਨਸਿਕ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਇੱਕ
ਲੱਛਣ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਵਿਅਕਤੀ ਅਕਸਰ ਅਸਲੀਅਤ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ।
ਆਇਸ਼ਾ ਨੇ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ: ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਤੇ ਜਾਦੂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਸੋਚਦੇ ਸਨ ਕਿ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਨਾਲ ਸਰੀਰਕ ਸਬੰਧ ਬਣਾਏ ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸਨ (ਸੁਫ਼ਯਾਨ
ਨੇ ਕਿਹਾ: ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਔਖਾ ਜਾਦੂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ)। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, ਹੇ
ਆਇਸ਼ਾ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਮਾਮਲੇ ਬਾਰੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਜਿਸ
ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ? ਦੋ ਆਦਮੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦੇ
ਕੋਲ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਨੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ. ਇਸ
ਆਦਮੀ ਦਾ ਕੀ ਕਸੂਰ ਹੈ?’ ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ‘ਇਹ ਜਾਦੂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਹੈ।’ ਪਹਿਲੇ
ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ‘ਇਸ ਉੱਤੇ ਕਿਸ ਨੇ ਜਾਦੂ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਦੂਜੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਲਾਬਿਦ ਬਿਨ ਅਲ-ਆਸਮ,
ਬਾਣੀ ਜ਼ੁਰੈਇਕ ਦਾ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਜੋ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਸਹਿਯੋਗੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਾਖੰਡੀ ਸੀ। ਪਹਿਲੇ ਨੇ
ਪੁੱਛਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਕਿਹੜੀ ਸਮੱਗਰੀ ਵਰਤੀ ਹੈ? ਦੂਜੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਇਕ ਕੰਘੀ ਅਤੇ ਵਾਲ ਇਸ ਨਾਲ
ਚਿਪਕ ਗਏ ਹਨ। ਪਹਿਲੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ‘(ਉਹ) ਕਿੱਥੇ ਹੈ?’ ਦੂਜੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਧਾਰਵਾਨ ਦੇ ਖੂਹ
ਵਿਚ ਇਕ ਪੱਥਰ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖੇ ਨਰ ਖਜੂਰ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਦੇ ਪਰਾਗ ਦੀ ਚਮੜੀ ਵਿਚ। ਇਸ ਲਈ ਪੈਗੰਬਰ ਉਸ
ਖੂਹ ਤੇ ਗਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ਇਹ ਉਹ ਖੂਹ ਸੀ ਜੋ ਮੈਨੂੰ
(ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ) ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਪਾਣੀ ਮਹਿੰਦੀ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਂਗ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ
ਖਜੂਰ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਵਰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਸਨ। ਪੈਗੰਬਰ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ, ਫਿਰ ਉਹ ਚੀਜ਼
ਕੱਢ ਲਈ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ (ਪੈਗੰਬਰ ਨੂੰ) ਕਿਹਾ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਸ਼ਰਾ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ
ਵਰਤਾਉਂਦੇ? ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਠੀਕ ਕੀਤਾ ਹੈ; ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬੁਰਾਈ ਫੈਲਣ
ਦੇਣਾ ਨਾਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਇੱਕ ਹੋਰ ਹਦੀਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਾਂ, “ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਕੋਲ ਪਰਕਾਸ਼ ਦੀ ਪੋਥੀ ਆਈ ਅਤੇ ਉਹ
ਇੱਕ ਕੱਪੜੇ ਨਾਲ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਯਾਲਾ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ
ਹੁੰਦਾ ਵੇਖਦਾ। ਉਸਨੇ (ਉਮਰ) ਨੇ ਕਿਹਾ: ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਖੁਲਾਸੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ
ਹੋਏ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੋਗੇ? ਉਮਰ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਇੱਕ ਕੋਨਾ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ
ਉਹ ਘੁਰਾੜੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ (ਕਥਾਵਾਚਕ) ਕਿਹਾ: ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਊਠ ਦੀ
ਆਵਾਜ਼ ਸੀ।”
ਬੁਖਾਰੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਦਾ ਹੈ, “ਜਦੋਂ ਗੈਬਰੀਏਲ ਨੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਹਮ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਪ੍ਰਗਟ
ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ (ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ) ਨੇ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਅਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਇਹ
ਸਥਿਤੀ ਉਸਦੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਔਖੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਹ ਅੰਦੋਲਨ ਸੰਕੇਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਹੈ। ਵੱਖ-ਵੱਖ ਹਦੀਸਾਂ ਵਿੱਚ ਦੱਸੀ ਗਈ ਮੁਹੰਮਦ ਉੱਤੇ "ਪ੍ਰਕਾਸ਼" ਦੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਅਤੇ
ਸਰੀਰਕ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ।
1. ਕਿਸੇ ਦੂਤ ਜਾਂ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਨ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ (ਭਰਮ)
2. ਸਰੀਰਕ ਕੜਵੱਲ ਅਤੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਅਤੇ ਬੇਅਰਾਮੀ
3. ਚਿੰਤਾ ਅਤੇ ਡਰ ਦੀਆਂ ਅਚਾਨਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਹਾਵੀ ਹੋ ਜਾਣਾ
4. ਗਰਦਨ ਦੀਆਂ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮਰੋੜਨਾ
5. ਬੇਕਾਬੂ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਤੀ, ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮੈਕਿੰਗ
6. ਠੰਡ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਪਸੀਨਾ ਆਉਣਾ
7. ਚਿਹਰਾ ਫਲੱਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ
8. ਚਿਹਰਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ
9. ਤੇਜ਼ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ
10. ਊਠ ਵਾਂਗ ਸੁੰਘਣਾ
11. ਸੁਸਤੀ
12. ਆਤਮ ਹੱਤਿਆ ਦੇ ਵਿਚਾਰ
ਇਹ ਟੈਂਪੋਰਲ ਲੋਬ ਐਪੀਲੇਪਸੀ ਦੇ ਲੱਛਣ ਵੀ ਹਨ। ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਪੂਰਵ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ
ਅਚਾਨਕ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ। ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਕੇਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹ ਸੱਚ ਸੀ।
ਬੁਖਾਰੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, “ਜਦੋਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਸੂਲ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਵਿਰਾਮ ਦੀ ਮਿਆਦ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ
ਸਨ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਬਿਰਤਾਂਤ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸੈਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਮੈਂ
ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ, ਉਹੀ ਦੂਤ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਹੀਰਾ ਦੀ ਗੁਫਾ
ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਅਸਮਾਨ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਡਰ
ਗਿਆ ਅਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਕਿਹਾ, ਮੈਨੂੰ ਲਪੇਟੋ! ਮੈਨੂੰ ਲਪੇਟੋ!”
New understanding of the human mind sheds light on
Muhammad’s mystical experiences, which he described in striking language. As
usual the words are placed in the mouth of Allah.
And he
is in the highest part of the horizon. Then he drew near, then he bowed. So he
was the measure of two bows or closer still. And He revealed to His servant what
He revealed. The heart was not untrue in what he saw. What! Do you then dispute
with him as to what he saw? And certainly he saw him in another descent. At the
farthest lote-tree; near which is the garden, the place to be resorted to. When
that which covers covered the lote tree. The eye did not turn aside, nor did it
exceed the limit. Certainly he saw of the greatest signs of his Lord.
(Q.53:6-18)
In another passage he emphatically affirmed his visual
experience: “And of a truth he
saw himself on the clear horizon.” (Q.81:23)
A hadith reports him recounting, “While I was walking I
heard a voice from the sky. I looked up towards the sky, and behold! I saw the
same Angel who came to me in the Cave of Hira', sitting on a chair between the
sky and the earth. I was so terrified by him that I fell down on the ground.
Then I went to my wife and said,'Wrap me in garments! Wrap me in garments!' They
wrapped me.”186
When someone asked, "How does the divine inspiration come
to you?" Muhammad replied, “Sometimes it is
like the ringing of a bell,
this form of Inspiration is the hardest of all and then this state passes, off
after I have grasped what is inspired. Sometimes the Angel comes in the form of
a man and talks to me and I grasp whatever he says.’ 'Aisha added: Verily I saw
the Prophet being inspired divinely
on a very cold day and noticed
the sweat dropping from his forehead (as the Inspiration was
over).”187
Zayd Ibn Thabit narrated: “I used to write down the words
of wahy
(revelation) for him. When wahy came to him he felt burning with heat and drops
of perspiration would start rolling down on his body like pearls.” 188
Ibn Sa'd wrote, “At the moment of inspiration,
anxiety pressed
upon the Prophet, and his
countenance was troubled.”189
He further wrote, “When the revelation descended on the
Prophet, for some hours he used to become
drowsy like a sleepy person.”190
Bukhari says: “The commencement of divine inspiration to
Allah’s Messenger was in the form of dreams that came true
like a bright light.”191
A hadith in Sahih Muslim reads: “A'isha, the wife of the Apostle of Allah,
reported: The first (form) with which was started the revelation to the
Messenger of Allah was the true vision in sleep. And
he did not see any vision but
it came like the bright gleam of dawn.”192
Tabari reports: “The Prophet said, ‘I had been standing,
but fell to my knees; and
crawled away, my shoulders trembling.’”193
Bukhari has also recorded a long hadith that describes the
entire episode of how Muhammad received his revelations. Narrated 'Aisha:
The commencement of the Divine Inspiration to Allah's
Apostle was in the form of good righteous (true) dreams in his sleep. He never
had a dream but that it came true like bright daylight. He used to go in
seclusion (the cave of) Hira’ where he used to worship (Allah Alone)
continuously for many (days) nights. He used to take with him the journey food
for that (stay) and then come back to (his wife) Khadijah to take his food
likewise again for another period to stay, till suddenly the Truth descended
upon him while he was in the cave of Hira. The angel came to him in it and asked
him (the illiterate Muhammad) to read. The Prophet replied, ‘I do not know how
to read.’ The angel caught me (forcefully) and pressed me so hard that I could
not bear it anymore. He then released me and again asked me to read, and I
replied, ‘I do not know how to read,’ whereupon he caught me again and pressed
me a second time till I could not bear it anymore. He then released me and asked
me again to read, but again I replied, ‘I do not know how to read (or, what
shall I read?)’ Thereupon he caught me for the third time and pressed me and
then released me and said, ‘Read: In the Name of your Lord, Who has created (all
that exists). Has created man from a clot. Read and Your Lord is Most
Generous...up to...that which he knew not.’ (Q.96:15)
Then Allah's Apostle returned with the inspiration, his
neck muscles twitching with terror till he entered upon Khadijah and said,
‘Cover me! Cover me!’ They covered him till his fear was over and then he said,
‘O Khadijah, what is wrong with me?’ Then he told her everything that had
happened and said, ‘I fear that something may happen to me.’ Khadijah said,
‘Never! But have the glad tidings, for Allah will never disgrace you as you keep
good reactions with your kith and kin, speak the truth, help the poor and the
destitute, serve your guests generously and assist the deserving,
calamity-afflicted ones.’
Khadijah then accompanied him to (her cousin) Waraqa bin
Naufal bin Asad bin'Abdul 'Uzza bin Qusai. Waraqa was the son of her paternal
uncle, i.e., her father's brother, who during the Pre-Islamic Period became a
Christian and used to write the Arabic script and used to write of the Gospels
in Arabic as much as Allah wished him to write. He was an old man and had lost
his eyesight. Khadijah said to him, "O my cousin! Listen to the story of your
nephew." Waraqa asked, ‘O my nephew! What have you seen?’ The Prophet described
whatever he had seen.
Waraqa said, ‘This is the same Namus (i.e., Gabriel, the
Angel who keeps the secrets) whom Allah had sent to Moses. I wish I were young
and could live up to the time when your people would turn you out.’ Allah's
Apostle asked, "Will they turn me out?" Waraqa replied in the affirmative and
said: ‘Never did a man come with something similar to what you have brought but
was treated with hostility. If I should remain alive till the day when you will
be turned out then I would support you strongly.’ But after a few days Waraqa
died and the Divine Inspiration was also paused for a while and the Prophet
became so sad as we have heard that
he intended several times to
throw himself from the tops of high mountains and every time he went
up the top of a mountain in order to throw himself down, Gabriel would appear
before him and say, ‘O Muhammad! You are indeed Allah's Apostle in truth!’
whereupon his heart would become quiet and he would calm down and would return
home. And whenever the period of the coming of the inspiration used to become
long, he would do as before, but when he used to reach the top of a mountain,
Gabriel would appear before him and say to him what he had said before.194
The claim that Waraqa, based on his studies of the
scriptures recognized Muhammad as a prophet is balderdash. There is nothing in
any scripture that points to Muhammad. Waraqa was dead and Muhammad felt free to
make wild claims just as he claimed that his grandfather predicted his great
destiny. It is not unlikely that Khadijah, as his co-dependent corroborated his
lies, unless this claim is entirely a later fabrication. There is a similar
claim made by Muhammad pertaining to the time he went to Busra. He said that as
caravans entered the outskirts of Busra, he sat beneath the shade of a tree and
was spotted by a Nestor monk. “Who is the man beneath that tree?” the monk
reportedly inquired of Maysarah, the young servant of Khadijah who was
accompanying Muhammad in this trade expedition. “A man of Quraish,” the lad
responded. “None other than a Prophet is sitting beneath that tree,” said the
monk. According to this story, the monk noticed his rank by observing two small
clouds shading him from the oppressive heat of the sun. “Is there a glow, a
slight redness, around his eyes that never parts with him?” asked the monk. When
Maysarah answered in the affirmative, he said, “He most surely is the very last
Prophet; congratulations to whoever believes in him.”195
In another place he claimed that the big mole that he had
between his shoulders was the sign of his prophethood. I have not yet come
across any scripture confirming that a mole between shoulders and redness around
eyes are signs of prophethood. Chronic redness of the eye is a medical condition
called blepharitis caused by inflammation of the eyelids. In one kind of
blepharitis, meibomian gland dysfunction (MGD) patients frequently have a
co-existing skin disorder known as rosacea and seborrheic dermatitis. Rosacea is
also characterized by redness of the face. Ali ibn Abu Talib described
Muhammad’s face as reddish-white.196
Relying on the credulity of his followers, Muhammad told
them anything he fancied. Even the symptoms of his diseases were claimed as
signs of his prophethood. Had the story of the Busra Monk been true, Maysarah
should have been the first to believe, but there is no mention of him again
accepting Islam. The above hadith shows the important role that Khadijah played
in Islam. When Muhammad had his vision, he thought that he had become
demon-possessed. It was Khadijah who reassured him that he had been chosen to be
a prophet and encouraged, what otherwise should have been dismissed as
hallucination.
Some of Muhammad’s hallucinations were visual, some were
somatic and others were auditory. Ibn Ishaq writes: “The apostle, at the time
when Allah willed to bestow His grace upon him and endow him with prophethood,
would go forth for his affair and travel far afield, until he reached the glens
of Mecca and the beds of its valleys, where no house was in sight, and not a
stone or tree that he passed by, but would say, ‘Peace unto thee, O apostle of
Allah.’ And the apostle would turn to his right and left and look behind him,
and he would see nothing but trees and stones.”197 Muhammad had several other
hallucinations:
The Prophet once offered the prayer and said, 'Satan came
in front of me and tried to interrupt my prayer, but Allah gave me an upper hand
on him and I choked him. No doubt, I thought of tying him to one of the pillars
of the mosque till you get up in the morning and see him. Then I remembered the
statement of Prophet Solomon, 'My Lord! Bestow on me a kingdom such as shall not
belong to any other after me.' Then Allah made him (Satan) return with his head
down.”198
It is important to note that Muhammad was ignorant of the
Bible. Solomon was a king, not a prophet, and he never made such a statement or
prayer as stated by Muhammad. He did, however, ask God for wisdom rather than
riches. Muhammad here reveals his own craving for kingdom and power A symptom of
mental illness is that one often cannot tell the difference between reality and
fantasy.
Narrated Aisha: Magic was worked on Allah's Apostle so
that he used to think that he had sexual relations with his wives while he
actually had not (Sufyan said: That is the hardest kind of magic as it has such
an effect). Then one day he said, ‘O 'Aisha do you know that Allah has
instructed me concerning the matter I asked Him about? Two men came to me and
one of them sat near my head and the other sat near my feet. The one near my
head asked the other. What is wrong with this man?’ The latter replied “he is
under the effect of magic.’ The first one asked, ‘Who has worked magic on him?'
The other replied ‘Labid bin Al-A'sam, a man from Bani Zuraiq who was an ally of
the Jews and was a hypocrite.' The first one asked, ‘What material did he use?’
The other replied, 'A comb and the hair stuck to it.' The first one asked,
'Where (is that)?’ The other replied. 'In a skin of pollen of a male date palm
tree kept under a stone in the well of Dharwan.' So the Prophet went to that
well and took out those things and said ‘That was the well which was shown to me
(in a dream). Its water looked like the infusion of henna leaves and its
date-palm trees looked like the heads of devils.’ The Prophet added, ‘Then that
thing was taken out.’ I said (to the Prophet) ‘Why do you not treat yourself
with Nashra?’ He said, ‘Allah has cured me; I dislike to let evil spread among
my people.’199
In another hadith we read, “Revelation came to the Apostle
of Allah and he was covered with a cloth, and Ya'la said: Would that I see
revelation coming to the Apostle of Allah. He (Umar) said: Would it please you
to see the Apostle of Allah receiving the revelations? 'Umar lifted a corner of
the cloth and I looked at him and he was
emitting a sound of snorting.
He (the narrator) said: I thought it was the sound of a camel.”200
Bukhari reports, “When Gabriel revealed the Divine
Inspiration in Allah's Apostle, he (Allah's Apostle) moved his tongue and lips,
and that state used to be very hard for him, and that movement indicated that
revelation was taking place.201 Here is a list of psychological and physical
effects of “revelation” on Muhammad reported in various hadiths.
1. visions (hallucinations) of seeing an angel or a light
and of hearing voices
2. bodily spasms and excruciating abdominal pain and
discomfort
3. overwhelmed by sudden emotions of anxiety and fear
4. twitching in neck muscles
5. uncontrollable lip movement, lip smacking
6. sweating even during cold days
7. face flushed
8. countenance was troubled
9. rapid heart palpitation
10. snorting like a camel
11. drowsiness
12. suicidal thoughts
These are also symptoms of Temporal Lobe Epilepsy. TLE
happens unexpectedly with no prior warning to the patient. This too was true in
the case in Muhammad.
Bukhari reports, “While Allah's Apostle was talking about
the period of pause in revelation, he said in his narration, ‘Once while I was
walking, all of a sudden I heard a voice from the sky. I looked up and saw to my
surprise, the same Angel as had visited me in the cave of Hira’. He was sitting
on a chair between the sky and the earth. I got afraid of him and came back home
and said, wrap me! Wrap me!”202
