ਪਾੜੋ ਅਤੇ
ਰਾਜ ਕਰੋ ਦੀ ਨੀਤੀ ਬਾਰੇ
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਅਧਿਆਇ ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਤੋੜ ਦਿੱਤੇ ਤਾਂ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੂਰਨ ਨਿਯੰਤਰਣ ਸੁਰੱਖਿਅਤ
ਰਹੇ। ਉਸਨੇ ਪਰਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਨਾ ਕਰਨ।
ਉਸ ਦੀਆਂ ਚੇਤਾਵਨੀਆਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਨੇ ਕੀਤਾ, ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਕਿਉਂਕਿ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਹੇਠ ਲਿਖੀ ਆਇਤ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ।
“ਹੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ! ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨੂੰ ਦੋਸਤ (ਜਾਂ ਰੱਖਿਅਕ) ਨਾ ਬਣਾਉ,-
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ (ਆਪਣਾ) ਪਿਆਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ, ਭਾਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਆਏ ਸੱਚ ਨੂੰ ਠੁਕਰਾ
ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ (ਇਸਦੇ ਉਲਟ) ਪੈਗੰਬਰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ (ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ) ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਹੈ
ਘਰ), (ਬਸ) ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਤੁਹਾਡੇ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹੋ! ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ
ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਚੰਗੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਹਰ ਆਏ ਹੋ, (ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਦੋਸਤ ਨਾ ਬਣਾਉ), ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ (ਅਤੇ ਦੋਸਤੀ) ਦੀ ਗੁਪਤ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰੋ: ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਉਹ ਸਭ
ਕੁਝ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਛੁਪਾਉਂਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਪ੍ਰਗਟ ਕਰੋ।
ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਜੋ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸਿੱਧੇ ਮਾਰਗ ਤੋਂ ਭਟਕ ਗਿਆ ਹੈ। (ਕੁ: 60:
1)
ਅਸੀਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਆਇਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ। “ਹੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ!
ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਰੱਖਿਅਕਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਲਓ ਜੇ ਉਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਬੇਵਫ਼ਾਈ
ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ: ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਗਲਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। (ਕੁ:
9:23)
ਮੁਹੰਮਦ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕਰਨ ਲਈ ਇੰਨਾ ਉਤਸੁਕ ਕਿਉਂ ਸੀ? ਵਾਕਨੀਨ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ:
"ਨਾਰੀਸਿਸਟ ਇੱਕ ਪੰਥ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਹ ਆਪਣੇ
ਝੁੰਡ ਤੋਂ ਪੂਰਨ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ: ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ, ਉਸਦੀ ਉਲਾਦ, ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹੋਰ
ਮੈਂਬਰ, ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਸਹਿਯੋਗੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਲੂਕ ਦਾ
ਹੱਕਦਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਰਾਹਗੀਰਾਂ ਅਤੇ ਭਟਕੇ ਹੋਏ ਲੇਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ
ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ, ਆਪਣੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਅਤੇ ਸਾਂਝੇ ਟੀਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਹਕੀਕਤ
ਵਿੱਚ ਜਿੰਨਾ ਘੱਟ ਨਿਪੁੰਨ ਹੈ - ਉਸਦੀ ਨਿਪੁੰਨਤਾ ਜਿੰਨੀ ਸਖਤ ਹੈ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗ ਧੋਣ ਦਾ ਵਧੇਰੇ
ਵਿਆਪਕ ਹੈ।”
ਇਹ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੁਹੰਮਦ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਅਜੇ ਵੀ
ਮੱਕਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ, ਜੇ ਹਾਲਾਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ
ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕਰਨ ਲਈ, ਪੰਥ ਦੇ ਨੇਤਾ ਅਕਸਰ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਸ਼ਰਣਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਦਿਮਾਗ ਧੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਮੁਢਲੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਅਬੀਸੀਨੀਆ ਭੇਜਿਆ, ਪਰ
ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਯਥਰੀਬ ਦੇ ਅਰਬਾਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸਮਝੌਤਾ ਕੀਤਾ, ਉਸਨੇ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ
ਅਹਾਤੇ ਵਜੋਂ ਚੁਣਿਆ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸਨੇ ਯਥਰਿਬ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ
ਮੇਦੀਨਾਤੁਲ ਨਬੀ, ਪੈਗੰਬਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਕਿਹਾ।
ਵੈਕਨਿਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ: “ਅਕਸਰ ਅਨੈਤਿਕ-ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਦੇ ਮਿੰਨੀ-ਪੰਥ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਉਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਨਿਰਮਾਣ
ਦੇ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਸਾਂਝਾ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਲਗਾਉਂਦਾ
ਹੈ, ਅਤਿਆਚਾਰ ਭਰਮ,' ਦੁਸ਼ਮਣ ', ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ, ਅਤੇ ਜੇ ਉਹ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ
ਸਾਧਨਾਤਮਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।"
ਨੋਟ ਕਰੋ ਕਿ ਉਪਰੋਕਤ ਵਰਣਨ ਮੁਹੰਮਦ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਸਤਾਉਣ ਵਾਲੇ ਭੁਲੇਖੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹਨ। ਉਹ
ਜੀਨਾਂ ਵਰਗੇ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਮਿਰਾਜ, ਕਿਆਮਤ ਦੇ ਦਿਨ, ਅਤੇ
ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਪਰੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਵੈਕਨਿਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, "ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਾਲਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸਦੇ
ਘਟੀਆ, ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਜਾਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਬਦਮਾਸ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਤਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਦੋ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ
ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਸ਼ੀਲੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ
ਨੇੜਤਾ ਨੂੰ ਰੋਕਦਾ ਹੈ।”
ਵਾਕਨੀਨ ਲਿਖਦਾ ਹੈ:
ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਅਟੱਲ, ਉੱਤਮ, ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ, ਹੁਨਰਮੰਦ, ਸਰਵ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਅਤੇ ਸਰਵਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਹੋਣ ਦਾ
ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਝੂਠੇ ਦਾਅਵਿਆਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਲਈ ਝੂਠ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ
ਉਲਝਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਪੰਥ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਉਹ ਉਸ ਦੀਆਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਦਾਅਵਿਆਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ
ਹੈਰਾਨੀ, ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ, ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਅਤੇ ਨਿਰੰਤਰ ਧਿਆਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਕਲਪਨਾਵਾਂ
ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹਕੀਕਤ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਸੋਚ ਕੱਟੜ, ਸਖਤ ਅਤੇ ਸਿਧਾਂਤਕ ਹੈ। ਉਹ
ਆਜ਼ਾਦ ਵਿਚਾਰ, ਬਹੁਲਵਾਦ, ਜਾਂ ਸੁਤੰਤਰ ਭਾਸ਼ਣ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਅਤੇ ਆਲੋਚਨਾ ਅਤੇ
ਅਸਹਿਮਤੀ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਉਹ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਪੂਰਾ
ਭਰੋਸਾ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਫੈਸਲੇ ਲੈਣ ਦੇ ਉਸਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡਣਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੰਥ ਦੇ ਭਾਗੀਦਾਰਾਂ
ਨੂੰ ਆਲੋਚਕਾਂ, ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ, ਸੰਸਥਾਵਾਂ, ਉਸਦੇ ਨਿੱਜੀ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਜਾਂ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਕਰਨ
ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਜੇ ਉਹ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ
ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਬਾਹਰੋਂ ਜਾਣਕਾਰੀ 'ਤੇ ਨੇੜਿਓਂ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੈਂਸਰ
ਕਰਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਬੰਧਕ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਚੋਣਵੇਂ ਅੰਕੜਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ
ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ।"
ਨਾਰਕਿਸਿਸਟ, ਵਾਕਨੀਨ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਦਿਆਂ, ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ
ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਨਾਲ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਅਤੇ ਮੁਸਲਿਮ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮੁਸਲਮਾਨ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਬੀ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦੇ ਹਨ।
More on the Policy of Divide and
Rule
As stated in the previous chapter,
Muhammad severed his followers’ ties to their families in order to secure his
absolute control over them. He ordered the Emigrants, not to contact their
relatives back home. Despite his warnings, some of them did, probably because
they needed money. To stop this, he dictated the following verse.160
“O you who believe! Take not
my enemies and yours as friends (or protectors),- offering them (your) love,
even though they have rejected the Truth that has come to you, and have (on the
contrary) driven out the Prophet and yourselves (from your homes), (simply)
because you believe in Allah your Lord! If you have come out to strive in My Way
and to seek My Good Pleasure, (take them not as friends), holding secret
converse of love (and friendship) with them: for I know full well all that you
conceal and all that you reveal. And any of you that do this has strayed from
the Straight Path. (Q.60:1)
We see this urge to alienate in a later
verse too. “O you who believe!
Take not for protectors your fathers and your brothers if they love infidelity
above Faith: if any of you do so, they do wrong. (Q. 9:23)
Why was Muhammad so keen to isolate his
followers? Vaknin explains: “The narcissist is the guru at the centre of a cult.
Like other gurus, he demands complete obedience from his flock: his spouse, his
offspring, other family members, friends, and colleagues. He feels entitled to
adulation and special treatment by his followers. He punishes the wayward and
the straying lambs. He enforces discipline, adherence to his teachings, and
common goals. The less accomplished he is in reality – the more stringent his
mastery and the more pervasive the brainwashing.”161
This was something Muhammad could not
accomplish while his followers still lived in Mecca, where they could, if things
got tough, return to their families. To isolate their followers, cult leaders
often enclose them in compounds where they can brainwash and control them. At
first, Muhammad sent the early believers to Abyssinia, but later, when he made a
pact with the Arabs of Yathrib, he chose that town as his compound. He even
changed the name of Yathrib and called it
Medinatul Nabi,
Prophet’s Town.
Vaknin says: “The – often involuntary –
members of the narcissist's mini-cult inhabit a twilight zone of his own
construction. He imposes on them a shared psychosis, replete with persecutory
delusions, ‘enemies,’ mythical narratives, and apocalyptic scenarios if he is
flouted.”162
Note how accurately the above description
applies to Muhammad and Muslims, who to this day have persecutory delusions and
see enemies everywhere. They believe in mythical narratives such as jinns, and
fairy tales like Mi’raj, Doomsday, and more.
According to Vaknin, “the narcissist's
deep-rooted conviction that he is being persecuted by his inferiors, detractors,
or powerful ill-wishers, serves two psychodynamic purposes. It upholds the
narcissist's grandiosity and it fends off intimacy.”163
Vaknin writes:
The narcissist claims to be infallible,
superior, talented, skilful, omnipotent, and omniscient. He often lies and
confabulates to support these unfounded claims. Within his cult, he expects awe,
admiration, adulation, and constant attention commensurate with his outlandish
stories and assertions. He reinterprets reality to fit his fantasies. His
thinking is dogmatic, rigid, and doctrinaire. He does not welcome free thought,
pluralism, or free speech, and doesn't brook criticism and disagreement. He
demands – and often gets – complete trust and the relegation to his capable
hands of all decisionmaking. He forces the participants in his cult to be
hostile to critics, the authorities, institutions, his personal enemies, or the
media – if they try to uncover his actions and reveal the truth. He closely
monitors and censors information from the outside, exposing his captive audience
only to selective data and analyses.”164
By elucidating the characteristics of the
narcissist, Vaknin, unintentionally and yet with astounding accuracy describes
Muhammad’s mind and the Muslim mindset. Muslims are narcissists to the extent
that they emulate their prophet.
