ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ
ਦੀ ਵਿਰਾਸਤ
ਨਸ਼ੇੜੀ ਇੱਕ ਵਿਰਾਸਤ ਛੱਡਣਾ
ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੌਤ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਿਹਾਦ ਨੂੰ
ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਆ। ਚੇਂਗੀਸ ਖਾਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ
ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦਾ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਲਈ, ਵਿਰਾਸਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਸਨਮਾਨ ਨਹੀਂ
ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਤਬਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਾਰਕਿਸਿਸਟ ਨੂੰ ਜੋ
ਡਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
51 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਹਿਟਲਰ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਕੰਬਣ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ
'ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਬਿਮਾਰੀ ਵਧਦੀ ਗਈ, ਉਹ ਜਨਤਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਿਹਾ। ਉਸਨੂੰ
ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਨੇੜੇ ਆ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਪਾਗਲਪਨ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਉਹ ਵਧੇਰੇ
ਦ੍ਰਿੜ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਸਨੇ ਨਵੇਂ
ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹਮਲੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ।
ਇਸਲਾਮ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਧਰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਦਬਦਬੇ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਧਾਰਮਿਕ ਹਿੱਸਾ
ਕੇਕ 'ਤੇ ਆਈਸਿੰਗ ਦੀ ਪਤਲੀ ਪਰਤ ਹੈ। ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਰਹੱਸਮਈ ਪਹਿਲੂ ਦੀ ਖੋਜ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੁਸਲਿਮ
ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਅਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੁਰਾਨ ਦੀਆਂ ਅਸਪਸ਼ਟ ਆਇਤਾਂ ਨੂੰ
ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ਅਨੁਸਾਰ ਧਰਮ ਨੂੰ ਢਾਲਿਆ। ਸਮੇਂ ਦੇ
ਬੀਤਣ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਪੁਰਾਤਨਤਾ ਦੀ ਮੋਹਰ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ
ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ, ਕੁਰਾਨ ਇੱਕ ਅਸਨੀਨ ਕਿਤਾਬ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਕੋਈ ਪਦਾਰਥ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਲਾਫੀ/ਵਹਾਬੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਸੁਧਾਰਕ ਹਨ ਜੋ ਕੁਰਾਨ ਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਆਖਿਆ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ
ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ, ਉਹ ਜਿਹਾਦ ਅਤੇ ਅੱਤਵਾਦ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕਰਦੇ
ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਸਲ ਇਸਲਾਮ ਹੈ। ਹੋਰ ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਅਤੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਹਨ।
ਇਸਲਾਮ ਇੱਕ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਧਰਮ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਟੀਚਾ ਦਬਦਬਾ ਹੈ। ਇਸ
ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਨਾਜ਼ੀਵਾਦ ਅਤੇ ਕਮਿਊਨਿਜ਼ਮ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਦੂਜੇ ਧਰਮਾਂ ਨਾਲ। ਜੇ
ਅਸੀਂ ਧਰਮ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਸਿੱਖਿਅਤ ਕਰਨ, ਇਸਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਲਿਆਉਣ, ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਉੱਚਾ
ਚੁੱਕਣ, ਅਧਿਆਤਮਿਕਤਾ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਨ, ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜਨ ਅਤੇ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰਨ ਦੇ
ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਸਲਾਮ ਉਸ ਲਿਟਮਸ ਟੈਸਟ ਨੂੰ ਬੁਰੀ
ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸਫਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਅਤੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ
ਹੈ। ਉਹ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗੇ ਲਈ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਮਾੜੇ ਲਈ।
ਉਸਦੇ ਲਈ, ਚੰਗੇ ਅਤੇ ਮਾੜੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਇਹੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਬਾਰੇ
ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਇਸ ਅਰਥ ਵਿਚ ਹਿਟਲਰ, ਸਟਾਲਿਨ, ਚਾਰਲਸ ਮੈਨਸਨ ਅਤੇ ਜਿਮ ਜੋਨਸ ਸਫਲ ਹੋਏ ਕਿਉਂਕਿ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਰਾਸਤ ਛੱਡੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੁਹੰਮਦ ਬਾਰੇ ਵੀ ਇਹੀ ਸੱਚ ਹੈ।
ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਉਸਦੇ ਧੋਖੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵੀ, ਉਹ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ
ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਵਿਅਕਤੀ ਰਹੇਗਾ - ਉਹ ਜੋ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲੋਂ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ
ਵਧੇਰੇ ਮੌਤ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਰੱਬ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਨਾਰਕਿਸਿਸਟ ਲਈ, ਆਖਰਕਾਰ ਕੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹੈ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਵੱਲ ਧਿਆਨ
ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਡਰ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਉਹ ਇਕੱਲਾ ਅਤੇ ਅਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਨੇਤਾ, ਉਮੀਦ ਦਾ ਸੰਚਾਲਕ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਕਾਰਜ ਦੇ ਰਾਜਦੂਤ
ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਕੇ, ਉਹ ਵੋਟਰਾਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਤ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਾਰਨ ਇੱਕ ਬਹਾਨਾ ਹੈ।
ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਕਾਲਪਨਿਕ ਦੇਵਤਿਆਂ ਅਤੇ ਨਕਲੀ ਕਾਰਨਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸਦੇ
ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਜਿੰਨਾ ਉਹ ਆਪਣੇ ਝੂਠੇ ਦੇਵੀ -ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਓਨਾ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਸ਼ਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ
ਹਨ।
ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਨੁਯਾਾਇਯੋਂ ਉੱਤੇ ਅਸੀਮ ਅਧਿਕਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮਾਲਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਇੱਥੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਰੱਬ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ। ਉਹ
ਉਨਾ ਹੀ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਉਹ ਮੁਆਫ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਦਿਆਲੂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬੇਰਹਿਮ
ਹੈ। ਉਹ ਇਕੋ ਸਮੇਂ, ਅਲ-ਮੁਤਕਬਬੀਰ (ਦਿ ਪ੍ਰੌਡ ਵਨ), ਅਲ-ਜੱਬਰ (ਦਿ ਡੈਸਪੌਟ), ਅਲ-ਕਾਹਹਰ (ਦਿ
ਅਧੀਨ), ਅਲ-ਖਫੀਦ (ਦਿ ਅਬੇਸਰ) ਅਲ-ਮੁਦੈਲ (ਦਿ ਹਿਮਲੀਏਟਰ), ਅਲ-ਮੁਮੀਤ (ਦਿ। ਮੌਤ ਦੇਣ ਵਾਲਾ)
ਅਲ-ਮੁਨਤਾਕਿਮ (ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਵਾਲਾ), ਆਦ-ਦਰ (ਹਾਨੀਕਾਰਕ ਦਾ ਸਿਰਜਣਹਾਰ), ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦਿਆਲੂ, ਸਹੀ,
ਉੱਤਮ, ਦਾਤਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਕੇਵਲ ਉਸਦੇ ਸੰਦੇਸ਼ਵਾਹਕ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਕੋਈ ਇਸ ਸਰਬ
ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਅਤੇ ਅਸ਼ੁਭ ਦੇਵਤੇ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਨੁਕਸਾਨ ਤੋਂ ਦੂਰ
ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ ਪ੍ਰੌਕਸੀ ਦੁਆਰਾ ਮੁਹੰਮਦ, ਰੱਬ ਬਣਾਇਆ। ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਦਾ ਮਤਲਬ
ਮੁਹੰਮਦ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਮੰਨਣਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਨਾਰਾਜ਼ ਕਰਨਾ ਰੱਬ ਨੂੰ ਨਾਰਾਜ਼ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਅੰਤਮ
ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਸੁਪਨਾ ਇੱਕ ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਲੇਖ “ਰੱਬ ਦੇ ਪਿਆਰ ਲਈ - ਨਾਰਸੀਸਿਸਟਸ ਐਂਡ ਰੀਲੀਜਨ” ਵਿੱਚ ਵੈਕਨੀਨ ਇਸ ਗਤੀਸ਼ੀਲਤਾ ਦੀ
ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ ਜੋ ਨਰਕਿਸਿਸਟ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ: ਸਰਵ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ, ਸਰਵ ਵਿਆਪਕ, ਸਰਵ
ਵਿਆਪਕ, ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾਯੋਗ, ਬਹੁਤ ਚਰਚਾ ਅਤੇ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ। ਰੱਬ ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਦਾ ਗਿੱਲਾ ਸੁਪਨਾ
ਹੈ, ਉਸਦੀ ਅੰਤਮ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕਲਪਨਾ। ਪਰ ਰੱਬ ਹੋਰ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਕੰਮ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ
ਵਿਕਲਪਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇ ਅੰਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਆਦਰਸ਼ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਦਾ
ਹੈ।
ਆਦਰਸ਼ਕਰਨ ਦੇ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ
ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦਾ ਹੈ (ਅਕਸਰ ਹਾਸੋਹੀਣੇ ) ਢੰਗ ਨਾਲ), ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ
ਬਚਾਅ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ, ਜਾਂ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ। ਨਰਕਿਸਿਸਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਜੀਵਨ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡਾ, ਅਟੱਲ, ਸੰਪੂਰਨ, ਸੰਪੂਰਨ ਅਤੇ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਮੰਨਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਕਿ
ਨਾਰਕਿਸਿਸਟ ਦੀਆਂ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਅਤੇ ਵਧੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਲਾਜ਼ਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ,
ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਹੁਣ ਉਹ "ਮਨੁੱਖ" ਹਨ (ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਲਈ, ਇੱਕ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਸ਼ਬਦ)। ਉਹ ਛੋਟੇ, ਨਾਜ਼ੁਕ,
ਗਲਤੀ-ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਵਾਲੇ, ਪੂਸੀਲਨੀਮਸ, ਮਤਲਬੀ, ਗੂੰਗੇ ਅਤੇ ਦਰਮਿਆਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ
ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਅਥਾਰਟੀ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ
ਹੈ। ਪਰ ਅਕਸਰ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਜਦੋਂ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਨਿਰਾਸ਼ਤਾ ਆਉਂਦੀ ਹੈ - ਨਾਰੀਵਾਦੀ
ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚੱਲਣ ਦਾ ਢੌਂਗ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਨਸ਼ੇੜੀ ਇਸ ਧੋਖੇ ਨੂੰ
ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਨਿਰੰਤਰ ਨੇੜਤਾ ਉਸਨੂੰ ਅਧਿਕਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਪੁਜਾਰੀ, ਕਲੀਸਿਯਾ ਦੇ ਨੇਤਾ, ਪ੍ਰਚਾਰਕ, ਪ੍ਰਚਾਰਕ, ਪੰਥਵਾਦੀ, ਸਿਆਸਤਦਾਨ, ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ - ਸਾਰੇ
ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਥਿਤ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰ ਵਾਲੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਅਧਿਕਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ
ਹਨ।
ਧਾਰਮਿਕ ਅਥਾਰਿਟੀ ਨਸ਼ੇੜੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਉਦਾਸੀ ਭਰੀ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਭਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ
ਆਪਣੀ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਸੁਤੰਤਰ ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਤਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। … ਨਰਕਿਸਿਸਟ
ਜਿਸਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਦਾ ਸਰੋਤ ਧਾਰਮਿਕ ਹੈ ਉਹ ਆਗਿਆਕਾਰ ਅਤੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਨੌਕਰਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਮਨਮਰਜ਼ੀ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਟ ਨਿਪੁੰਨਤਾ ਵਰਤਣੀ ਹੈ। ਨਸ਼ੇੜੀ ਸਭ ਤੋਂ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਅਤੇ
ਸ਼ੁੱਧ ਧਾਰਮਿਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇੱਕ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤਕ ਰਸਮ ਅਤੇ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਦਰਜਾਬੰਦੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲ
ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਭੋਲੇ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਇੱਜੜ ਉਸਦਾ ਬੰਧਕ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਧਾਰਮਿਕ ਅਥਾਰਟੀ ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਦੀ ਨਾਰਸੀਸਿਸਟਿਕ ਸਪਲਾਈ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਮੁੱਖ
ਧਰਮ-ਸ਼ਾਸਤਰੀ, ਉਸਦੀ ਕਲੀਸਿਯਾ ਦੇ ਮੈਂਬਰ, ਉਸਦਾ ਪੈਰਿਸ਼, ਉਸਦਾ ਹਲਕਾ, ਉਸਦੇ ਦਰਸ਼ਕ-
ਨਾਰਕਿਸਿਸਟਿਕ ਸਪਲਾਈ ਦੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਅਤੇ ਸਥਿਰ ਸਰੋਤਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ ਹਨ। ਉਹ ਉਸਦੇ ਆਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ
ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਸਦੀ ਸਲਾਹ ਮੰਨਦੇ ਹਨ, ਉਸਦੇ ਧਰਮ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਸਦੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਦੀ
ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਸਦੇ ਨਿੱਜੀ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਸਦੀ ਲੋੜਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦੇ
ਹਨ (ਕਈ ਵਾਰ ਉਸਦੀ ਸਰੀਰਕ ਇੱਛਾਵਾਂ ਵੀ), ਉਸਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਇਸਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇੱਕ "ਵੱਡੀ ਚੀਜ਼" ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੋਣਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾਪੂਰਵਕ ਹੈ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ
ਕਣ ਹੋਣਾ, ਉਸਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੋਣਾ, ਉਸਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਅਸੀਸਾਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨਾ,
ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸੰਚਾਰ ਕਰਨਾ - ਇਹ ਸਭ ਨਿਰੰਤਰ ਨਾਰਕਿਸਿਸਟਿਕ ਸਪਲਾਈ ਦੇ ਸਰੋਤ ਹਨ। ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਉਸਦੇ
ਆਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ, ਉਸਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ, ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ, ਉਸਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨਾ,
ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ ਝੁਕਣਾ, ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਅਭੇਦ ਹੋਣਾ, ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸੰਚਾਰ ਕਰਨਾ - ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ
ਉਸਨੂੰ ਨਕਾਰ ਕੇ (ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਦਾ ਵੱਡਾ ਦੁਸ਼ਮਣ - ਵਧੇਰੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਤੌਰ ਤੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ
ਨਾਰਕਿਸਟ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ) ਦੁਆਰਾ ਰੱਬ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। )।
ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਹ ਰੱਬ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੇ ਉਲਟ ਨਾਰਕਿਸਿਸਟ
ਵਿੱਚ ਬਦਲਦਾ ਹੈ। ਰੱਬ ਉਸਦੀ ਸਪਲਾਈ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸਰੋਤ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇਸ ਜਬਰਦਸਤ ਅਤੇ
ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹਸਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਨਿੱਜੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ - ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਹਾਵੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਤ
ਕਰਨ ਲਈ। ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਪ੍ਰੌਕਸੀ ਦੁਆਰਾ, ਵਿਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਰੱਬ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ
ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਆਦਰਸ਼ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਉਸਦਾ ਆਦਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ
ਕਲਾਸਿਕ ਨਰਕਿਸਿਸਟਿਕ ਪੈਟਰਨ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਰੱਬ ਖੁਦ ਵੀ ਇਸ ਤੋਂ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ
ਨਰਕਿਸਿਸਟ ਨਿਮਰਤਾ ਦੇ ਪਰਦੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੇਵਤੇ, ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ,
ਕਾਰਨ ਜਾਂ ਧਰਮ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਰੇ ਸੰਦ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰੱਬ ਜਾਂ
ਕਾਰਣ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਅੰਤਮ ਟੀਚਾ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ
ਮਾਸਕਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦੇਵਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਪਣੀ
ਬਦਲਵੀਂ ਹਉਮੈ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਵੈ-ਵਧਣਾ ਹੈ।
ਆਰਕਨ ਦਾਰੌਲ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਨਿਯੰਤਰਣ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ
ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਪੰਥ ਦੇ ਨੇਤਾ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਉੱਤੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ:
ਸਾਲ 1092 ਵਿੱਚ ਦੋ ਆਦਮੀ ਮੱਧਯੁਗੀ ਕਿਲ੍ਹੇ - ਈਗਲਜ਼ ਆਲ੍ਹਣੇ - ਦੀ ਫਾਰਸੀ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਚਟਾਨਾਂ
ਉੱਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ: ਸਮਰਾਟ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀ ਅਤੇ ਪਰਦੇਦਾਰ ਵਿਅਕਤੀ ਜਿਸਨੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਰੱਬ
ਦਾ ਅਵਤਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸਬਾਹ ਦੇ ਪੁੱਤਰ, ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਸ਼ੇਖ ਅਤੇ ਕਾਤਲਾਂ ਦੇ ਨੇਤਾ,
ਹਸਨ ਬੋਲਿਆ: "ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਨੂੰ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਬੁਰਜ-ਟਾਪ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਦੇਖਦੇ ਹੋ? ਵੇਖੋ!"
ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸੰਕੇਤ ਦਿੱਤਾ। ਝੱਟ ਚਿੱਟੇ ਚੋਲੇ ਵਾਲੇ ਚਿੱਤਰ ਨੇ ਨਮਸਕਾਰ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਉਠਾਏ, ਅਤੇ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਫੁੱਟ ਫੋਮਿੰਗ ਟੋਰੈਂਟ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸਨੇ ਕਿਲੇ ਨੂੰ ਘੇਰ ਲਿਆ।
"ਪੂਰੇ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸੱਤਰ ਹਜ਼ਾਰ ਮਰਦ ਹਨ - ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ - ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਇੱਕ
ਮੇਰੀ ਬੋਲੀ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਹਾਡਾ ਮਾਲਕ ਮਲਿਕ ਸ਼ਾਹ ਵੀ ਇਹੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ? ! "
ਅਜਿਹਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਸਭ ਤੋਂ ਅਤਿਕਥਨੀ ਭਿਆਨਕ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ
ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੱਥ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰਿਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਇਕੋ ਇਕ ਚੁਟਕੀ ਇਹ ਸੀ
ਕਿ ਹਸਨ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ "ਸਿਰਫ ਚਾਲੀ ਹਜ਼ਾਰ" ਸੀ। ਇਹ ਆਦਮੀ ਸਬਬਾ ਉਸਦੀ ਅਸਾਧਾਰਣ
ਸ਼ਕਤੀ ਦੁਆਰਾ ਕਿਵੇਂ ਆਇਆ, ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੇ ਕੈਸਪੀਅਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਮਿਸਰ ਤੱਕ ਦੇ
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਦਹਿਸ਼ਤ ਫੈਲਾ ਦਿੱਤੀ, ਇਹ ਗੁਪਤ ਸਮਾਜਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ
ਸਭ ਤੋਂ ਅਸਾਧਾਰਣ ਹੈ। ਅੱਜ, ਹਾਸ਼ੀਸ਼ਿਨ (ਨਸ਼ਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ) ਦਾ ਫਿਰਕਾ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸਮਾਈਲੀਆਂ
(ਇਸ਼ਮਾਏਲੀ) ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਨਿਰਵਿਵਾਦ ਮੁਖੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬ੍ਰਹਮ ਗੁਣਾਂ
ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਆਗਾ ਖਾਨ ਹੈ।
ਕੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਰਤ ਅਤੇ ਪੂਰਨ ਸ਼ਰਧਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧਰਮ ਦੀ ਸੱਚਾਈ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ?
ਯਕੀਨਨ ਨਹੀਂ! ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਲਟਾ ਸੱਚ ਹੈ। ਗਿਆਨਵਾਨ ਅਧਿਆਪਕ ਕਦੇ ਵੀ ਅੰਨ੍ਹੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦੀ ਮੰਗ ਨਹੀਂ
ਕਰਦੇ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨੂੰ "ਹਰ ਚੀਜ਼ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਨ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਚਾਨਣ ਲੱਭਣ" ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਤ
ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੁੱਧ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਏਕੋਟੇਨੇਮ ਦੇ
ਸੰਸਥਾਪਕ ਅਖੇਨਾਟੇਨ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆ, "ਸੱਚੀ ਬੁੱਧੀ ਮੂਰਖਤਾ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਧਾਰਨਾ ਹੈ। ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਆਦਮੀ
ਅਕਸਰ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਮਨ ਬਦਲਦਾ ਹੈ; ਮੂਰਖ ਜ਼ਿੱਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ; ਉਹ
ਆਪਣੀ ਅਗਿਆਨਤਾ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।"
ਸ਼ੱਕ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ, ਪ੍ਰਮਾਣਿਕਤਾ
ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਚਾਨਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਪਰ ਗੁੰਮਰਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਜ਼ਾਦ ਨਹੀਂ
ਕਰਦੇ, ਪਰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਚੀਜ਼ ਅਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰੋ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ।
ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰੋ, ਪਰ ਤੁਹਾਡੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ੱਕ ਬੁੱਧੀ ਦੀ
ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਨਾਰਕਿਸਿਸਟ ਬੇਰਹਿਮ ਹਨ, ਪਰ ਮੂਰਖ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸੱਟ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹਨ। ਉਹ
ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਨਿਰਵਿਘਨ ਸਪੁਰਦਗੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇਸ ਦੇ ਇੰਚਾਰਜ ਬਣਨਾ
ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਸ ਨੂੰ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਕਿਸ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ; ਕਿਸ ਨੂੰ ਜਿਉਣਾ
ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸ ਨੂੰ ਮਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਨਾਰਸੀਸਿਸਟ ਲਈ ਅੰਤਮ
ਕਾਮਯਾਬ ਹੈ। ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਨ ਦੁਆਰਾ ਉਹ ਰੱਬ ਵਰਗੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੁਹੰਮਦ
ਦੀ ਬੇਰਹਿਮੀ, ਉਸਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਦੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਦਾਅਵੇ, ਉਸਦੀ ਉੱਤਮਤਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ
ਉੱਤਮਤਾ ਨੂੰ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਦਾ ਗਲਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਉਸਦੀ
ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਈ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੱਸਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਗੰਭੀਰ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ
ਵਿਕਾਰ, ਇੱਕ ਘਾਤਕ ਸਵੈ-ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਸੀ।
The Legacy of the
Narcissist
The narcissist wants to leave a legacy. On his deathbed, Muhammad
egged on his followers to continue their jihad. Genghis Khan gave a similar
command to his sons on his deathbed. He told them he desired to conquer the
world, but since he could no longer do it, they should fulfill his dream. For
the narcissist, legacy matters. They have no regards for the lives they destroy.
They want to be remembered. What frightens the narcissist is to be forgotten.
At the age of 51, Hitler became aware of a tremor in his left hand. He usually
hid it. As the disease advanced, he stayed away from the public. He realized his
death was approaching. Instead of ending his madness, he became more resolute.
He launched his attacks with a renewed sense of urgency, knowing he was in a
race against time.
Islam is not just a religion. It is an ideology for domination. Its religious
component is a thin veneer of icing on the cake. The mystical aspect of Islam
was invented later by Muslim scholars and philosophers who gave esoteric
interpretations to the Quran’s nonsensical verses. They molded the religion
according to their penchant. With the passage of time, those interpretations
inherited the seal of antiquity. Without these interpretations, the Quran is an
asinine book with no substance. The Salafis/Wahhabis are Muslim reformers who
reject any interpretation of the Quran. They follow it literally. Hence, they
promote jihad and terrorism. Theirs is the real Islam. All other interpretations
are alterations and corruptions.
Islam is a political creed. Its only goal is domination. It should be compared
to Nazism and communism not to other religions. If we think of religion as a
philosophy of life purported to educate mankind, to bring forth it potentials,
to elevate the soul, to stimulate spirituality, to unite the hearts and to
enlighten the soul, Islam fails that litmus test miserably.
Narcissist wants to be important and to matter. He wants to be remembered. He
doesn’t care whether he is remembered for good or for bad. For him, there is no
difference between good and bad. All he wants is that he is talked about. In
this sense Hitler, Stalin, Charles Manson and Jim Jones succeeded as they left a
legacy and will be remembered. The same is true about Muhammad. Even after
Muslims come to see his deception and leave his religion, he will remain the
most influential person in history - the one who brought more death and misery
to this world than any other person.
Narcissist Wants To Be God
For the narcissist, what ultimately matters is power. He wants to be
noticed and dreads to be ignored. He is lonely and insecure. By projecting
himself as a revolutionary leader, a harbinger of hope and an ambassador of a
great cause, he expects to attract votaries. The cause is a pretext. Narcissists
invent fictitious gods and spurious causes and place themselves at the center of
it. The more they elevate their false deities and glorify their causes the more
power they can garner for Themselves.
Through Allah, Muhammad wielded unlimited authority over his followers and
became the master of their lives. There is only one God, he told them. He is as
vengeful as he is forgiving, and as ruthless as compassionate. He is at once,
Al-Mutakabbir (The Proud One), Al-Jabbar (The Despot), Al-Qahhar (The Subduer),
Al-Khafid (The Abaser) Al-Mudhell (The Humiliator), Al-Mumit (The Death Giver)
Al-Muntaqim (The Avenger), Ad-Darr (the Creator of the Harmful), as he is
merciful, rightful, exalter, bestower and provider. Only through his messenger
one can attain the bounties of this omnipotent and wanton god and stay away from
his harm. This made Muhammad, God by proxy. To obey Allah meant to obey Muhammad
and to displease him was to displease God. This is the ultimate power a
narcissist can dream of.
In his article “For the Love of God – Narcissists and Religion”128 Vaknin
explains this dynamism.
God is everything the narcissist wants to be: omnipotent, omniscient,
omnipresent, admired, much discussed, and awe-inspiring. God is the narcissist's
wet dream, his ultimate grandiose fantasy. But God comes handy in other ways as
well. The narcissist alternately idealizes and devalues figures of authority.
In the idealization phase, he strives to emulate them, he admires them, imitates
them (often ludicrously), and defends them. They cannot go wrong, or be wrong.
The narcissist regards them as bigger than life, infallible, perfect, whole, and
brilliant. But as the narcissist's unrealistic and inflated expectations are
inevitably frustrated, he begins to devalue his former idols.
Now they are "human" (to the narcissist, a derogatory term). They are small,
fragile, error-prone, pusillanimous, mean, dumb, and mediocre. The narcissist
goes through the same cycle in his relationship with God, the quintessential
authority figure. But often, even when disillusionment and iconoclastic despair
have set in - the narcissist continues to pretend to love God and follow Him.
The narcissist maintains this deception because his continued proximity to God
confers on him authority. Priests, leaders of the congregation, preachers,
evangelists, cultists, politicians, intellectuals - all derive authority from
their allegedly privileged relationship with God.
Religious authority allows the narcissist to indulge his sadistic urges and to
exercise his misogyny freely and openly. …The narcissist whose source of
authority is religious is looking for obedient and unquestioning slaves upon
whom to exercise his capricious and wicked mastery. The narcissist transforms
even the most innocuous and pure religious sentiments into a cultish ritual and
a virulent hierarchy. He preys on the gullible. His flock becomes his hostages.
Religious authority also secures the narcissist's Narcissistic Supply. His
coreligionists, members of his congregation, his parish, his constituency, his
audience- are transformed into loyal and stable Sources of Narcissistic Supply.
They obey his commands, heed his admonitions, follow his creed, admire his
personality, applaud his personal traits, satisfy his needs (sometimes even his
carnal desires), revere and idolize him.
Moreover, being a part of a "bigger thing" is very gratifying narcissistically.
Being a particle of God, being immersed in His grandeur, experiencing His power
and blessings first hand, communing with him - are all Sources of unending
Narcissistic Supply. The narcissist becomes God by observing His commandments,
following His instructions, loving Him, obeying Him, succumbing to Him, merging
with Him, communicating with Him - or even by defying him (the bigger the
narcissist's enemy -the more grandiosely important the narcissist feels).
Like everything else in the narcissist's life, he mutates God into a kind of
inverted narcissist. God becomes his dominant Source of Supply. He forms a
personal relationship with this overwhelming and overpowering entity - in order
to overwhelm and overpower others. He becomes God vicariously, by the proxy of
his relationship with Him. He idealizes God, then devalues Him, then abuses Him.
This is the classic narcissistic pattern and even God himself cannot escape
it.129
Narcissists hide behind the veneer of modesty, while they elevate their god,
ideology, cause or religion. All these are tools. While they present themselves
as the instrument of God or the Cause, they are actually the objective and the
ultimate goal. Behind those masks there is no one but them. Their god is their
own alter ego. Their cause is self-aggrandizement.
Arkon Daraul tells a tale that elucidates the unbelievable control that
narcissist cult leaders exert over their believers:
Two men in the year 1092 stood on the ramparts of a medieval castle - the
Eagle's Nest - perched high upon the crags of the Persian mountains: the
personal representative of the Emperor and the veiled figure who claimed to be
the incarnation of God on earth. Hasan, son of Sabbah, Sheikh of the Mountains
and leader of the Assassins, spoke: "You see that devotee standing guard on
yonder turret-top? Watch!" He made a signal. Instantly the white-robed figure
threw up his hands in salutation, and cast himself two thousand feet into the
foaming torrent which surrounded the Fortress.
"I have seventy thousand men - and women - throughout Asia, each one of them
ready to do my bidding. Can your master, Malik Shah, say the same? And he asks
me to surrender to his sovereignty! This is your answer. Go!"
Such a scene may be worthy of the most exaggerated of horror films. And yet it
took place in historical fact. The only quibble made by the chronicler of the
time was that Hasan's devotees numbered "only about forty thousand." How this
man Sabbah came by his uncanny power, and how his devotees struck terror into
the hearts of men from the Caspian to Egypt, is one of the most extraordinary of
all tales of secret societies. Today, the sect of the Hashishin (druggers) still
exists in the form of the Ismailis (Ishmaelites), whose undisputed chief,
endowed by them with divine attributes, is the Aga Khan.130
Is the unconditional and consummate devotion of believers a sign of the veracity
of their creed? Certainly not! In fact the reverse is true. Enlightened teachers
never demand blind devotion. They encourage their disciples to “doubt everything
and find your own light,” as Buddha instructed his students. Akhenaten, the
founder of monotheism taught, "True wisdom is less presuming than folly. The
wise man doubteth often, and changeth his mind; the fool is obstinate, and
doubteth not; he knoweth all things but his own ignorance."
Doubt leads to knowledge and knowledge to enlightenment. Those who demand blind
faith, certitude and devotion don’t enlighten, but mislead. They don’t liberate,
but enslave. Doubt everything and everyone, except yourself. Doubt your beliefs,
but not your potential, for doubt is the beginning of wisdom. It is what makes
us free.
Narcissists are ruthless, but not stupid. They are aware of the hurt that they
cause. They enjoy power. They demand unwavering submission. They want to be in
charge of who should be rewarded and who should be punished; who should live and
who should die. This is the ultimate aphrodisiac for a sociopath narcissist. By
controlling the lives of others they become godlike. Muhammad’s ruthlessness,
his outlandish claims of grandiosity, his eccentric generosity devised to
impress and to establish his superiority, as well as his misplaced confidence
and his charismatic personality are all tell tales that he suffered from severe
narcissistic personality disorder, a malignant self-love.
