ਕੀ ਮੱਕਾ
ਨਿਵਾਸੀਆਂ ਨੇ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਈਮਾਨਦਾਰ ਕਿਹਾ?
ਮੁਸਲਮਾਨ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ
ਮੁਹੰਮਦ ਇੱਕ ਇਮਾਨਦਾਰ ਆਦਮੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਮੱਕੀਆਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਮੀਨ ਕਿਹਾ ਸੀ।
ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਬੇਤੁਕਾ ਹੈ। ਅਮੀਨ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਟਰੱਸਟੀ। ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ
ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਤਰਫੋਂ ਮਾਲ ਵੇਚਿਆ ਅਤੇ ਖਰੀਦਿਆ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪੇਸ਼ੇ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸਕੂਲ ਟਰੱਸਟੀ
ਜਾਂ ਸਿਟੀ ਟਰੱਸਟੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਿਰਲੇਖ "ਅਮੀਨ" ਹਰ ਕਿਸਮ ਦੇ ਪੇਸ਼ੇ ਲਈ ਇੱਕ ਲੇਬਲ ਹੈ।
ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਹਨ: ਅਮੀਨ ਅਲ-ਮਕਾਤਾਬਾ (ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਦੇ ਟਰੱਸਟੀ); ਅਮੀਨ ਅਲ-ਸ਼ੌਰਤਾ
(ਪੁਲਿਸ ਟਰੱਸਟੀ); ਅਤੇ ਮਜਲਸ ਅਲ-ਓਮਨਾ (ਟਰੱਸਟੀਆਂ ਦੀ ਕੌਂਸਲ।)
ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਧੀ ਜ਼ੈਨਬ ਦੇ ਪਤੀ ਅਬੁਲ ਆਸ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪੇਸ਼ੇ ਕਰਕੇ ਅਮੀਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਜ਼ੈਨਬ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਵੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਧਰਮ ਪਰਿਵਰਤਨ
ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਖਾਦੀਜਾ ਲਈ ਟਰੱਸਟੀ (ਅਮੀਨ) ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸਦਾ ਮਾਲ ਦਮਿਸ਼ਕ
ਲੈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਤਰਫੋਂ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ
ਹੋਇਆ ਪਰ ਨਾਮ ਟਰੱਸਟੀ ਰੱਖਿਆ। ਜੇ ਮਸਕੀਨ ਲੋਕ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਮੰਨਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਦਾ
ਮਜ਼ਾਕ ਨਾ ਉਡਾਉਂਦੇ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਰੱਬ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਕੁਰਾਨ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਆਪਣੇ ਦਾਖਲੇ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜਿਹੜੇ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਉਸਨੂੰ
ਝੂਠਾ ਅਤੇ ਪਾਗਲ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ, (ਕੁ: 15: 6) ਇੱਕ ਦੋਸ਼ ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਗਵਾਹੀ
ਦੇ ਕੇ ਨਕਾਰਿਆ ਸੀ: “ਇਸ ਲਈ ਯਾਦ ਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ, ਤੁਸੀਂ
ਕੋਈ ਜਾਦੂਗਰ ਜਾਂ ਪਾਗਲ ਨਹੀਂ ਹੋ। " (ਕੁ: 52: 29)
ਤਕੀਯਾਹ: ਪਵਿੱਤਰ ਧੋਖਾ
ਅਸੀਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ,
ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਤਲ ਕਰਨ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੀੜਤਾਂ ਦਾ
ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਿੱਤਣ ਲਈ। ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਗੈਰ-ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ, ਸਿਰਫ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ
ਛੁਰਾ ਮਾਰਨ ਲਈ।
ਹੁਦੈਬੀਯਾਹ ਵਿਖੇ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਮੱਕਾ ਵਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੰਧੀ 'ਤੇ ਹਸਤਾਖਰ ਕੀਤੇ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨੌਜਵਾਨ ਅਤੇ ਨੌਕਰਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਬਚ ਗਿਆ
ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਸੰਧੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸਬੂਤ ਹੈ ਕਿ ਮੱਕਾ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ
ਉੱਤੇ ਅਤਿਆਚਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪੰਥ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਚਿੰਤਤ
ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡਾਕੂਆਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇਬਨ ਇਸਹਾਕ ਅਬੂ ਬਸੀਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਮੱਕਾ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ, ਜੋ ਹੁਦੈਬੀਯਾਹ ਦੀ
ਸੰਧੀ 'ਤੇ ਹਸਤਾਖਰ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੁਹੰਮਦ ਕੋਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਦੋ ਆਦਮੀਆਂ
ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੱਤਰ ਭੇਜਿਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਸਮਝੌਤੇ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾਈ ਗਈ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ
ਮਜਬੂਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅਬੂ ਬਸੀਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: "ਜਾਓ, ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਲ੍ਹਾ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਅਤੇ
ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਬੇਸਹਾਰਾ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਰਾਹਤ ਅਤੇ ਬਚਣ ਦਾ ਰਾਹ ਲਿਆਏਗਾ।" ਅਬੂ ਬਸੀਰ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ
ਮਿਲਿਆ। ਉਹ ਦੂਤਾਂ ਨਾਲ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਮਦੀਨਾ ਤੋਂ ਛੇ ਮੀਲ ਦੂਰ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਰਾਮ
ਕਰਨ ਲਈ ਰੁਕ ਗਏ। ਅਬੂ ਬਸੀਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਹੇ ਭਰਾ, ਕੀ ਤੁਹਾਡੀ ਤਲਵਾਰ
ਤਿੱਖੀ ਹੈ?" ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰੇਗਾ। “ਜੇ
ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੋ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਵੇਖੋ,” ਆਦਮੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਅਬੂ ਬਸੀਰ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਖੋਹਿਆ ਅਤੇ
ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਝਟਕਾ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਫਿਰ ਮੁਹੰਮਦ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ
ਕਿਹਾ: “ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ
ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਰੱਖਿਆ
ਕੀਤੀ ਹੈ, ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਫਸ ਜਾਵਾਂ। ” ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ
ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਅਲ-ਈਸ, ਕਿਨਾਰੇ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਰਸਤੇ ਤੇ ਜਾਵੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੁਰੈਸ਼
ਸੀਰੀਆ ਲੈ ਜਾਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਫਲੇ ਲੁੱਟਣ ਦੇ ਆਦੀ ਸਨ।
ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਇੱਕ ਸੰਧੀ ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕੀਤੇ ਸਨ ਜੋ ਕਿ ਕੁਰੈਸ਼ਾਂ ਦੇ ਕਾਫਲਿਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਛੱਡਣ, ਇਸ ਲਈ
ਉਸਨੇ ਇਸਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਜਾਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਲੱਭਿਆ। ਇਬਨ ਇਸਹਾਕ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਮੁਸਲਮਾਨ ਜੋ ਮੱਕਾ
ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਸਨ, ਰਸੂਲ ਨੇ ਅਬੂ ਬਸੀਰ ਬਾਰੇ ਕੀ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਅਲ-ਈਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਨਾਲ
ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਤਕਰੀਬਨ ਸੱਤਰ ਆਦਮੀ ਉਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ
ਕੁਰੈਸ਼ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਫੜ ਸਕਦੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣ ਵਾਲੇ ਹਰ ਕਾਫ਼ਲੇ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਜੋ ਕਿ ਕੁਰੈਸ਼ ਨੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ
ਚਿੱਠੀ ਲਿਖ ਕੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀਆਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਬੇਨਤੀ
ਕੀਤੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਉਪਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਰਸੂਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲੈ
ਗਿਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਮਦੀਨਾ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਆਏ।
ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ੀ ਅਤੇ ਧੋਖੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ
ਆਦਮੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਨ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਮੱਕਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਲੁੱਟਣ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਜਗ੍ਹਾ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਇਸਦੇ
ਬਾਵਜੂਦ, ਮੁਸਲਮਾਨ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਮੱਕਾ ਨਿਵਾਸੀ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੰਧੀ ਤੋੜੀ ਸੀ।
ਇਹ ਮੰਨਣਾ ਮੂਰਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦਿਆਲਤਾ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈਣਗੇ। ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਅਜਿਹਾ
ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਪਰਵਾਸੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਸੰਬੰਧ ਤੋੜ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਨੇ ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੱਕੇ ਆਪਣੇ
ਮੁਸਲਿਮ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਕਾਰਨ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।
ਜਦੋਂ ਮੱਕਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਰਬ ਕਬੀਲਿਆਂ ਕੋਲ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਛਾਪਿਆਂ ਅਤੇ ਕਤਲਾਂ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ
ਉਸਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਜਿਸਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਦੀ
ਘੋਸ਼ਣਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪੀੜਤਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਘੇਰਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ
ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲੜਾਈ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਨੋਟਿਸ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਨਾਲ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਮਦੀਨਾ
ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਖਾਈ ਖੋਦਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਾਂ ਮਿਲਿਆ। ਸੰਯੁਕਤ ਫੌਜ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਨਫੈਡਰੇਟਸ ਕਿਹਾ
ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ ਕਿ ਖਾਈ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ
ਬਾਨੋ ਕੁਰੈਜ਼ਾ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮੁਹੰਮਦ ਇਸ ਗੱਠਜੋੜ ਤੋਂ ਸੁਚੇਤ ਸਨ। ਇਸ
ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਬਾਨੂ ਕੁਰੈਜ਼ਾ ਅਤੇ ਸੰਘ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਮਤਭੇਦ ਅਤੇ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ
ਚਾਲ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ। ਨੁਆਇਮ ਨਾਂ ਦੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕੀਤਾ ਸੀ; ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੇ
ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਪਰਿਵਰਤਨ ਨੂੰ ਜਨਤਕ ਤੌਰ ਤੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ,
"ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਹੋ, ਇਸ ਲਈ ਜਾਓ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਵਿੱਚ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਗਾਓ ਜੇ
ਤੁਸੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਯੁੱਧ ਧੋਖਾ ਹੈ।"
ਇਬਨ ਇਸਹਾਕ ਦੁਆਰਾ ਰਿਪੋਰਟ ਕੀਤੀ ਗਈ ਬਾਕੀ ਕਹਾਣੀ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੀ
ਗਈ ਹੈ:
ਨੁਆਇਮ ਨੇ ਉਵੇਂ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਬੀ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੰਨਿਆ ਕਿ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ,' ਕੁਰੈਸ਼ ਅਤੇ ਘਾਟਾਫਾਨ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ
ਨਹੀਂ ਹਨ। ਜ਼ਮੀਨ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹੈ, ਤੁਹਾਡੀ ਜਾਇਦਾਦ ਹੈ, ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ
ਬੱਚੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਹਨ, ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ। ਹੁਣ ਕੁਰੈਸ਼ ਅਤੇ
ਘਾਟਾਫਾਨ ਮੁਹੰਮਦ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਲੜਨ ਲਈ ਆਏ ਹਨ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ
ਪਤਨੀਆਂ ਇੱਥੇ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਜੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ
ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ ਦਾ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲਾਭ ਉਠਾਉਣਗੇ, ਪਰ ਜੇ ਹਾਲਾਤ ਖਰਾਬ ਹੋਏ ਤਾਂ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਪਣੀ
ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਚਲੇ ਜਾਣਗੇ ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਆਦਮੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਛੱਡ ਦੇਣਗੇ, ਅਤੇ
ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਛੱਡ ਗਏ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੋਵੋਗੇ। ਇਕੱਲੇ। ਇਸ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ
ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਾ ਲੜੋ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਤੋਂ ਬੰਧਕ ਨਾ ਬਣੋ, ਜੋ
ਤੁਹਾਡੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵਜੋਂ ਰਹਿਣਗੇ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮੁਹੰਮਦ ਨਾਲ ਲੜਨਗੇ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ
ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ। ’ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸਲਾਹ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਕੁਰੈਸ਼ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅਬੂ ਸੁਫਯਾਨ ਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਹਾਰਬ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਕੰਪਨੀ, 'ਤੁਸੀਂ
ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ
ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਦੱਸਣਾ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਇਸ
ਨੂੰ ਗੁਪਤ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। 'ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕਰਨਗੇ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ,' ਮੇਰੇ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰੋ, ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਕਾਰਵਾਈ 'ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ
ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਲਈ ਭੇਜਿਆ ਹੈ, 'ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੋ ਕਬੀਲਿਆਂ,
ਕੁਰੈਸ਼ ਅਤੇ ਘਾਟਾਫਾਨ ਦੇ ਕੁਝ ਮੁਖੀਆਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦੇਈਏ, ਤਾਂ
ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਕੱਟ ਸਕੋ? ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਕੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ
ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਵਾਪਸ
ਭੇਜ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਜੇ ਯਹੂਦੀ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਬੰਧਕਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਭੇਜਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵੀ ਆਦਮੀ ਨਾ ਭੇਜੋ।
ਫਿਰ ਉਹ ਘਾਟਾਫਨ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, 'ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੋ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ
ਪਿਆਰੇ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ' ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। 'ਉਹ ਸਹਿਮਤ ਹੋਏ ਕਿ
ਉਹ ਸ਼ੱਕ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਉਹੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਈ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਨੇ ਕੁਰੈਸ਼
ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।
ਧੋਖੇ ਨੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਸੰਘ ਨੇ ਬਾਨੋ ਕੁਰੈਜ਼ਾ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਤਾਂ
ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ ਇੱਕ ਬਹਾਨਾ ਲਿਆਂਦਾ ਅਤੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕੁਰੈਸ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੁਝ
ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬੰਧਕ ਬਣਾ ਕੇ ਛੱਡ ਦੇਣ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਨੁਆਇਮ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਉਸ ਦੀ
ਪੁਸ਼ਟੀ ਕੀਤੀ। ਸੰਘ ਦੇ ਮੁਖੀ ਅਬੂ ਸੁਫਯਾਨ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਲੜਾਈ ਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਇਹ
ਕਹਾਣੀ ਸੱਚੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ, ਪਰ ਇਸਨੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸਬਕ ਬਣਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ
ਜਿਹਾਦ ਵਿੱਚ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਰਣਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਹਦੀਸ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, "ਹਜਾਜ ਇਬਨ
ਅਲਾਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ: 'ਹੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਨਬੀ: ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਮੱਕਾ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵਧੇਰੇ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਕੁਝ
ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ; ਕੀ ਮੈਂ ਮਾਫ਼ ਕਰਾਂਗਾ ਜੇ
ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ [ਗੈਰ-ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੂਰਖ ਬਣਾਉਣ ਲਈ] ਬਦਨਾਮ ਕਰਾਂ? ”ਪੈਗੰਬਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮੁਆਫ
ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ:‘ ਜੋ ਵੀ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਹੋ। ’”
ਮੁਸਲਮਾਨ ਪੱਛਮ ਵੱਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦਰਮਿਆਨੇ ਹੋਣ ਦਾ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ
ਹਨ, ਦੋਸਤਾਨਾ ਅਤੇ ਮਿਲਣਸਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਹੋਣ
ਦਾ ਦਿਖਾਵਾ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਉਦੇਸ਼ ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ
ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ।
ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਝੂਠ ਬੋਲਣਾ ਤਕੀਆਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਕੀਆਹ, ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ
ਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਅਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਗੈਰ-ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੀਆਂ
ਅੱਖਾਂ ਉੱਤੇ ਉੱਨ ਖਿੱਚ ਸਕੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇ ਸਕੇ। ਮੁੱਖ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਅਤੇ
ਤਕੀਯਾਹ ਦੀ ਨਿਰੰਤਰ ਚਾਲ, ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਖਤਰੇ ਨੂੰ ਨਕਾਰਨਾ ਹੈ। ਟੀਚਾ ਸੰਭਾਵਤ ਪੀੜਤਾਂ ਨੂੰ ਮੂਰਖ
ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹਾਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਨਿਰਦੇਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ, ਕੋਈ ਦੇਵਤਾ ਨਹੀਂ
ਪਰਮਾਤਮਾ, ਰਜ਼ਾ ਅਸਲਨ ਇਸ ਧੋਖੇ ਦੀ ਇਸਲਾਮੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਉਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ,
"ਮੁਸਲਿਮ ਜਗਤ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਜੋ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਹ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਟਕਰਾਅ ਹੈ, ਨਾ
ਕਿ ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਬਾਹਰੀ ਲੜਾਈ।" ਉਹ ਅੱਗੇ ਲਿਖਦਾ ਹੈ: "ਪੱਛਮ ਸਿਰਫ ਇੱਕ
ਦਰਸ਼ਕ ਹੈ - ਇੱਕ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੀ ਅਣਜਾਣ ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਮੌਤ ਜੋ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਭੜਕ ਰਹੀ ਹੈ
ਕਿ ਇਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅਗਲਾ ਅਧਿਆਇ ਕੌਣ ਲਿਖੇਗਾ।" ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਨਿਊਯਾਰਕ, ਪੈਂਟਾਗਨ, ਲੰਡਨ,
ਮੈਡਰਿਡ, ਅਤੇ ਬੇਸਲਾਨ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਰਮਿਆਨ ਕਰਾਸਫਾਇਰ ਵਿੱਚ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਸਲਾਨ ਨੈਸ਼ਨਲ
ਈਰਾਨੀ ਅਮਰੀਕਨ ਕੌਂਸਲ ਦਾ ਇੱਕ ਬੋਰਡ ਮੈਂਬਰ ਹੈ, ਜੋ ਇਸਲਾਮਿਕ ਰੀਪਬਲਿਕ ਆਫ ਈਰਾਨ ਦੀ ਲਾਬਿੰਗ
ਬਾਂਹ ਹੈ।
ਪੱਛਮੀ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਭਰਮਾਉਣ ਲਈ ਮੁਸਲਿਮ ਮਰਦਾਂ ਦੁਆਰਾ ਅਕਸਰ ਇੱਕ
ਮਜ਼ਾਕੀਆ ਤਕੀਆ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ:
"ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਰਾਣੀ ਵਰਗਾ ਸਲੂਕ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।" ਮੈਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਅਜਿਹਾ ਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ
ਵੇਖਿਆ ਜਿਸਦੀ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਬੁੱਧੀ ਦੀ ਘਾਟ, ਕੁੱਟਮਾਰ, ਪੱਥਰਬਾਜ਼ੀ, ਅਤੇ ਇੱਜ਼ਤ-ਹੱਤਿਆ ਕਿਹਾ
ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਗ਼ਜ਼ਾਲੀ (1058-1111), ਦਲੀਲ ਨਾਲ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਾਨ ਇਸਲਾਮੀ ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ, "ਬੋਲਣਾ
ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਧਨ ਹੈ। ਜੇ ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਅਤੇ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ
ਯੋਗ ਉਦੇਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਝੂਠ ਦੁਆਰਾ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਗੈਰਕਨੂੰਨੀ ਹੈ
ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਅਜਿਹਾ ਟੀਚਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਸੰਭਵ
ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸੱਚ ਬੋਲ ਕੇ ਨਹੀਂ, ਜੇ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ ਤਾਂ ਝੂਠ ਬੋਲਣਾ
ਜਾਇਜ਼ ਹੈ। ”
ਇਹ ਕਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ ਲਈ ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਕੋਈ ਟੀਚਾ
ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ
ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਦੋਸਤ ਕਿਵੇਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਕੁਰਾਨ ਦੇ ਮਹਾਨ
ਟੀਕਾਕਾਰ ਇਬਨ ਕਾਥਿਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। "
ਜਿਹਾਦ ਦੇ ਦੋ ਭਾਗ ਹਨ - ਧੋਖਾ ਅਤੇ ਦਹਿਸ਼ਤ। ਇਹ ਨੋਟ ਕਰਨਾ ਦਿਲਚਸਪ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ
ਯਿਸੂ ਨੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੂੰ ਕਾਤਲ ਅਤੇ ਝੂਠਾ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। (ਯੂਹੰਨਾ 8:44)
Did the Meccans
call Muhammad Honest?
Muslims claim that Muhammad was known to be an honest man as the
Meccans called him Amin. This claim is disingenuous. Amin means trustee. It was
the title of those who sold and bought merchandise on behalf of others. One is
called school trustee, or city trustee because of his profession. The title
"Amin" is a label for every sort of profession. Here are some examples: Amin
El-Makataba (Trustee of the library); Amin El-Shortaa (Police Trustee); and
Majlass El-Omnaa (Council of Trustees.)
Abul Aas, husband of Zeinab, Muhammad’s daughter, was also called Amin because
of his profession.106 He did not convert until he was forced to. Muhammad
ordered Zeinab to leave him unless he converted.
Muhammad acted as the trustee (Amin) for Khadijah once, when he took her
merchandise to Damascus and sold it on her behalf. He never engaged in that
business again but kept the title. Had the Meccans believed Muhammad to be
trustworthy they would not have derided him when he told them that he had
received a message from God. According to Muhammad’s own admission made in the
Quran, those who knew him best called him a liar and a madman, (Q.15:6) a charge
that he denied by making his Allah testify: “Therefore continue to remind, for
by the grace of your Lord, you are not a soothsayer, or a madman.” (Q.52:29)
Taqiyah: The Holy Deception
We saw how Muhammad allowed his followers to lie, even to badmouth
him, to win the trust of their victims in order to assassinate them. There are
many other stories about Muslims feigning friendship with the non-believers,
only to stab them in the back once they gain their trust.
At Hudaibiyyah, Muhammad signed a treaty with the Meccans, promising to return
any of their youths and slaves that escaped and joined him. This treaty is
evidence that the Meccan’s were not persecuting the Muslims. They were concerned
for their children joining the new cult as Muhammad was converting them into
bandits.
Ibn Ishaq narrates the story of Abu Basir, a Meccan youth, who went to Muhammad
after Hudaibiyyah’s treaty was signed. His parents sent two men with a letter
reminding Muhammad of his pact. Muhammad felt obliged and told Abu Basir: “Go,
for Allah will bring relief and a way of escape for you and the helpless ones
with you.” Abu Basir got the hint. He returned with the emissaries. They had
gone about six miles from Medina when they stopped to rest. Abu Basir said to
one of his companions, “Is your sword sharp, O brother?” When he said that it
was, he said that he would like to look at it. “Look at it if you want to,” the
man replied. Abu Basir unsheathed it and dealt him a blow that killed him. He
then went back to Muhammad and said: “Your obligation is over and Allah has
removed it from you. You duly handed me over to the men, and I have protected
myself in my religion lest I should be seduced therein.” Muhammad smiled and
instructed him to go to al-Iss, a region by the shore, on the road which the
Quraish were accustomed to take to Syria and rob their caravans.
Muhammad had signed a treaty not to waylay the caravans of the Quraish, so he
found a way to go around it. Ibn Ishaq says, “The Muslims who were confined in
Mecca heard what the apostle had said of Abu Basir, so they went out to join him
in al-Iss. About seventy men attached themselves to him, and they so harried
Quraish, killing everyone they could get hold of, and cutting to pieces every
caravan that passed them, that Quraish wrote to the apostle begging him by the
ties of kinship to take these men in, for they had no use for them. So the
apostle took them in, and they came to him in Medina.107
The history of Islam is replete with treachery and deceit. These men were
Muslims and as such they were the responsibility of Muhammad. But he send them
to another place with the order to rob the Meccans on their own. Despite that,
Muslims claim that it was the Meccans who broke the treaty.
It is foolhardy to assume that Muslims will reciprocate kindness. Never in
history, has this happened. The Emigrants severed all ties with their kin and
killed them ruthlessly when they converted to Islam. On the other hand the
Meccans were weakened by their love for their Muslim relatives.
When the Meccans and other Arab tribes had enough of Muhammad’s raids and
killings, they came together to punish him. However, unlike him, who never
announced his plans and ambushed his victims with no warnings, they gave him
plenty of notice to prepare himself for the battle. This gave Muhammad enough
time to dig a trench around Medina. The joint army, known as the Confederates,
camped outside the town wondering how to cross the trench. They asked the Banu
Quraiza to assist them. Muhammad was wary of this alliance. So he devised a
trick to drive a rift and distrust between the Banu Quraiza and the
Confederates. A man named Nu’aym had recently converted to Islam; however he had
not made his conversion known publicly. Muhammad summoned him and said, “You are
only one man among us, so go and awake distrust among the enemy to draw them off
us if you can, for war is deceit.”
The following is the rest of the story reported by Ibn Ishaq:
Nu’aym did as Muhammad told him. “He went to the B. Quraiza with whom he had
been a boon companion, and reminded them of his affection for them and of the
special tie between them. When they admitted that they did not suspect him, he
said, ‘Quraish and Ghatafan are not like you. The land is your land, your
property, your wives, and your children are in it, you cannot leave it and go
somewhere else. Now Quraish and Ghatafan have come to fight Muhammad and his
companions, and you have aided them against him, but their land, their property,
and their wives are not here, so they are not like you. If they see an
opportunity they will make the most of it, but if things go badly they will go
back to their own land and leave you to face the man in your country, and you
will not be able to do so if you are left alone. So do not fight along with
these people until you take hostages from their chiefs, who will remain in your
hands as security that they will fight Muhammad with you, until you make an end
of him.’ The Jews said that this was excellent advice.
Then he went to the Quraish and said to Abu Sufyan b. Harb and his company, ‘You
know my affection for you, and that I have left Muhammad. I have heard something
which I think it my duty to tell you of as a warning, but regard it as
confidential.’ When they said that they would, he continued, ‘Mark my words, the
Jews have regretted their action in opposing Muhammad and have sent to tell him
so, saying, ‘Would you like us to get hold of some chiefs of the two tribes,
Quraish and Ghatafan and hand them over to you, so that you can cut their heads
off? Then we can join you in exterminating the rest of them. He has sent word
back to accept their offer. So if the Jews send to you demanding hostages, don’t
send them a single man.’
Then he went to Ghatafan and said, ‘You are my family, the dearest of men to me,
and I do not think that you can suspect me.’ They agreed that he was above
suspicion, and so he told the same story as he had told Quraish. 108
The deception worked. When the Confederates asked the Banu Quraiza to join them,
the Jews brought an excuse and demanded that the Quraish leave with them a few
of their men as hostage, which confirmed what Nu’aym had told them. Abu Sufyan,
the chief of the Confederates became disheartened and left without a fight. This
story may not be true, but it has served as a lesson to Muslims, who always
incorporate deceptive strategies in their jihad. One hadith says, “Hajaj Ibn
`Aalat told: ‘O Prophet of Allah: I have in Mecca some excess wealth and some
relatives, and I would like to have them back; am I excused if I bad-mouth you
[to fool the non-Muslims]?’ The Prophet excused him and said: ‘Say whatever you
have to say.’”109
Muslims come to the West and pretend to be moderates. They smile, are friendly
and amiable. They even pretend to love your country and be patriotic. However,
their only objective is to make Islam dominant.
Lying to advance Islam is called taqiyah. Taqiyah, allows a Muslim to lie and
say anything to pull the wool over the eyes of non-Muslims and deceive them. One
of the major objectives, and a persistent tactic of taqiyah, is to downplay the
threat of Islam. The goal is to fool potential victims that jihad is not
directed at them. In his book, No god but God, Reza Aslan engages in this
Islamic art of deception. He claims, “What is taking place now in the Muslim
world is an internal conflict between Muslims, not an external battle between
Islam and the West.” He further writes: “The West is merely a bystander - an
unwary yet complicit casualty of a rivalry that is raging in Islam over who will
write the next chapter in its story.”110 Looks like, New York, Pentagon, London,
Madrid, and Beslan are built in the crossfire between Muslims. Aslan is a Board
member of the National Iranian American Council, a lobbying arm of the Islamic
Republic of Iran.
A funny taqiyah often told by Muslim men to seduce western women is:
“Women in Islam are treated like queen.” I have yet to see a country whose queen
is called deficient in intelligence, beaten, stoned, and honor-killed.
Ghazzali (1058-1111), arguably the greatest Islamic scholar noted, “Speaking is
a means to achieve objectives. If praise worthy aim is attainable through both
telling the truth and lying, it is unlawful to accomplish through lying because
there is no need for it. When it is possible to achieve such an aim by lying but
not by telling the truth, it is permissible to lie if attaining the goal is
permissible.”111
Needless to say that for a Muslim there is no goal loftier than promoting Islam.
When a Muslim, smiles and says how much he loves your country and how he wants
to be your friend, remember the words of the great commentator of the Quran, Ibn
Kathir, who said, "We smile in the face of some people although our hearts curse
them."112
Jihad has two components – deception and terror. It might be of interest to note
that Jesus described Devil as being a murderer and a liar. (John 8:44) 111
