ਬਾਨੋ ਨਾਦਿਰ
ਤੇ ਹਮਲਾ
ਅੱਗੇ, ਬਾਨੋ ਨਾਦਿਰ ਦੀ ਵਾਰੀ ਸੀ।
ਇਹ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਨਾਲ ਕੀ ਕੀਤਾ, ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਦੇ ਮੁਖੀ ਕਾਬ
ਇਬਨ ਅਸ਼ਰਫ ਨੇ ਕੁਰੈਸ਼ਾਂ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਉੱਪਰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਸਦੀ
ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।
ਮੱਕਾ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਵਾਬੀ ਯੁੱਧ (ਓਹਦ) ਹੋਇਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਾਅਦ ਵਾਲਾ ਹਾਰ ਗਿਆ
ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਉਸ ਨੁਕਸਾਨ ਦੀ ਭਰਪਾਈ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਬਹਾਲ ਕਰਨ ਦੀ
ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਜਿੱਤ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਸਲਿਮ ਦਿਮਾਗ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਕਸਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਬ੍ਰਹਮ ਸਹਾਇਤਾ ਵਜੋਂ ਵੇਖਦੇ
ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਬਹਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਜਹਾਦ ਵਿੱਚ
ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਹਾਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੁਲ੍ਹਾ ਅਤੇ
ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਧੀ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦੇ ਅਗਲੇ
ਮੌਕੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦੁਬਾਰਾ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਇੱਕ ਆਸਾਨ ਨਿਸ਼ਾਨਾ
ਸੀ।
ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਅਤੇ ਕੁਰਾਨ ਦੇ ਟੀਕਾਕਾਰ, ਅਤੇ ਅੱਜ ਦੇ ਇਸਲਾਮੀ ਪੁਨਰ
ਸੁਰਜੀਤਵਾਦ ਦੇ ਵਿਚਾਰਕ, ਮੌਦੁਦੀ, ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਿਆਨ ਕਰਦੇ ਹਨ:
ਇਹਨਾਂ ਦੰਡਕਾਰੀ ਉਪਾਵਾਂ [ਕਾਇਨੁਕਾ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਅਤੇ ਯਹੂਦੀ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਲੜੀਵਾਰ ਕਤਲ] ਦੇ ਬਾਅਦ
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਯਹੂਦੀਆਂ ਵਿਚ ਇੰਨਾ ਦਹਿਸ਼ਤ ਫੈਲ ਗਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਸ਼ਰਾਰਤ ਕਰਨ ਦੀ
ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਸ਼ਾਵਲ, ਏਐਚ 3 ਵਿੱਚ, ਕੁਰੈਸ਼ਾਂ ਨੇ ਬਦਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ
ਹਾਰ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਲਈ, ਬਹੁਤ ਤਿਆਰੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮਦੀਨਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਮਾਰਚ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਯਹੂਦੀਆਂ
ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਹਜ਼ਾਰ ਆਦਮੀ ਪਵਿੱਤਰ ਨਬੀ (ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦਾ ਹੈ) ਦੇ ਨਾਲ ਮਾਰਚ
ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਂਤੀ) ਕੁਰੈਸ਼ ਦੇ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ, ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਉਹ
300 ਪਖੰਡੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਮਦੀਨਾ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ, [ਖਜ਼ਰਾਜ ਦੇ ਮੁਖੀ ਅਬਦੁੱਲਾ ਇਬਨ ਉਬੈ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ]
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰਕੇ ਸੰਧੀ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕੀਤੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਚਾਅ ਵਿੱਚ
ਪਵਿੱਤਰ ਨਬੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਵੋ ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ ।
ਇਹ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੈ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬਾਨੀ ਨਾਦਿਰ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਮੱਕਿਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ
ਇੱਕ ਧਾਰਮਿਕ ਯੁੱਧ ਛੇੜਨ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪਾਬੰਦ ਸਨ, ਇਸ ਤੱਥ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕਿ ਉਸਨੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਕਬੀਲੇ ਨੂੰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁਖੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰਤ
ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਅਤੇ ਕੁਰੈਸ਼ਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਯੁੱਧ ਦਾ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨਾਲ ਕੋਈ
ਲੈਣਾ ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਨੂੰ ਕੱਢ
ਕੇ, ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹੋਏ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮਝੌਤੇ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ, ਉਸਦੇ
ਅਪਰਾਧਾਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਲਈ, ਮੁਸਲਿਮ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਸਮਝੌਤੇ ਵਿੱਚ ਗਲਤੀ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਮੁਹੰਮਦ ਹੁਣ ਬਾਨੋ ਨਾਦਿਰ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ਲੁੱਟਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲੱਭ
ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਯਥਰਿਬ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਅਤੇ ਖਜੂਰ ਦੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਵਾਲੇ
ਬਾਗਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਸਨ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਰਬਾਂ ਨੂੰ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਅਨੁਸਾਰ, ਕੁਝ
ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੇ ਬਾਨੋ ਕਲਬ ਦੇ ਦੋ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੋਇਆ, ਇਸ ਕਬੀਲੇ ਨੇ
ਮੁਹੰਮਦ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੰਧੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਆਦਮੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਦੇ ਬਦਲੇ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ
ਲੁੱਟਣ ਜਾਂ ਮਾਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਣਗੇ। ਕਾਤਲਾਂ ਨੇ ਪੀੜਤਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਲਈ ਗਲਤ
ਸਮਝਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ, ਜਿਵੇਂ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਅਨੁਸਾਰ, ਮੁਹੰਮਦ ਇਸ ਖੂਨ -ਖਰਾਬੇ ਲਈ ਖੂਨ ਦੇ ਪੈਸੇ
ਦੇਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਸਨ। ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਤੋਂ ਸਾਰੀ ਦੌਲਤ ਖੋਹਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਉਹ ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਦੇ ਕੋਲ
ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਖੂਨ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਇੱਕ ਘਿਣਾਉਣੀ ਮੰਗ ਸੀ।
ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਝੁਕ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਇਹ ਉਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ
ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਦੇਵੇਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਵਧ ਰਹੇ ਜ਼ਾਲਮ ਨਾਲ
ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰ ਗਏ ਸਨ। ਉਹ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋਏ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਲਈ ਪਿੱਛੇ
ਹਟ ਗਏ। ਮੁਹੰਮਦ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀ ਇੱਕ ਕੰਧ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠੇ, ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਹ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਜਿਸਦੀ ਉਸਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ, ਸਭ
ਤੋਂ ਬੇਇਨਸਾਫੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਉਸਦੇ ਭਟਕੇ ਹੋਏ ਡਿਜ਼ਾਈਨ 'ਤੇ ਕਾਰਵਾਈ
ਕੀਤੀ। ਹੁਣ, ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਰਣਨੀਤੀ ਘੜਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ।
ਅਚਾਨਕ, ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੀ ਚਮਕ ਮਿਲੀ। ਉਹ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹੇ
ਬਿਨਾਂ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਛੱਡ ਕੇ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ
ਉਹ ਮਸਜਿਦ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਕਰਨ ਤੇ, ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਏਂਜਲ
ਗੈਬਰੀਅਲ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਯਹੂਦੀ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਚੱਟਾਨ ਸੁੱਟਣ ਦੀ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ
ਹਨ ਜਿਸ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਉਹ ਬੈਠੇ ਸਨ।
ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਾਥੀ ਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੰਧ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਿਸੇ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਆਦਮੀਆਂ
ਨੂੰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਰ ਗੱਲ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਨਾਲ ਵਿੱਤੀ ਤੌਰ' ਤੇ
ਲਾਭ ਹੋਇਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਹਿਣ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਜਾਂ ਝੁਕਾਅ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਕੋਈ ਵੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਵਿਅਕਤੀ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਬੇਤੁਕੀਤਾ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ
ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੱਟਾਨ ਨਾਲ ਕੰਧ ਚੜ੍ਹਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਪੈਰੋਕਾਰ, ਅਬੂ ਬਕਰ, ਉਮਰ, ਅਲੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ
ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਸੌਖਾ ਹੁੰਦਾ, ਜੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ।
ਉਹ ਪੈਗੰਬਰ ਜਿਸਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਰੱਬ ਖੈਰੁਲ ਮਕਰੀਨ ਹੈ (ਧੋਖੇਬਾਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ,
ਕੁ: 3: 54) ਉਹ ਖੁਦ ਇੱਕ ਚਲਾਕ ਆਦਮੀ ਸੀ। ਗੈਬਰੀਏਲ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਨੂੰ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਉਸਦੇ
ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਰਚਣ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਓਨੀ ਹੀ ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਹੈ ਜਿੰਨੀ ਉਸਦੇ ਨਰਕ
ਅਤੇ ਸਵਰਗ ਦੇ ਦੌਰੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੇ ਉਸ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ
ਇਸ ਮਨਘੜਤ ਗੱਲ ਤੋਂ ਇੰਨੇ ਗੁੱਸੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਰ ਯਹੂਦੀ ਦਾ ਖੂਨ ਵਹਾਉਣ ਲਈ ਉਸ ਦੇ
ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠ ਕੀਤਾ।
ਮੌਦੁਦੀ ਨੇ ਇਸ ਕਥਾ ਨੂੰ ਸਮਾਪਤ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ: “ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਰਿਆਇਤ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ
ਸਵਾਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਵਿੱਤਰ ਨਬੀ ਨੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਲਟੀਮੇਟਮ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ੀ ਉਸਦੇ ਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ ਸੀ; ਇਸ ਲਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ
ਨੂੰ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮਦੀਨਾ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ; ਜੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੁਆਰਟਰ
ਵਿੱਚ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿੰਦਾ ਪਾਇਆ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ” ਮੌਦੁਦੀ
ਇਸਲਾਮਿਕ "ਤਰਕ" ਦੀ ਇੱਕ ਉੱਤਮ ਉਦਾਹਰਣ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸਘਾਤ ਦੀ
ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਕੁਦਰਤੀ ਅਤੇ ਆਮ ਤਰੀਕਾ ਹੈ।
ਅਬਦੁੱਲਾ ਇਬਨ ਉਬੈ ਨੇ ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦਾ
ਪ੍ਰਭਾਵ ਘੱਟ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੋਸ਼ ਅਤੇ ਲੁੱਟ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਦੁਆਰਾ ਅੰਨ੍ਹੇ ਹੋ
ਗਏ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਿਨ ਉਬੈ ਨੂੰ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਤੰਬੂ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਨੇ ਮੁਹੰਮਦ ਲਈ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਛੱਡ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਛੱਡਣ ਲਈ
ਗੱਲਬਾਤ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਸੀਰੀਆ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਕੁਝ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਖੈਬਰ ਚਲੇ ਗਏ
ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਸ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਅਤੇ ਹਰੇ ਭਰੇ ਯਹੂਦੀ ਕਿਲ੍ਹੇ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ
ਕੀਤਾ।
ਭਾਵੇਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦਿੱਤਾ, ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਵਿਚਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਤਲੇਆਮ
ਕਰਨਾ ਸੀ। ਸੀਰਾ ਦੇ ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਅੰਸ਼ ਇਸ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਦੇ ਹਨ: ਬੀ ਅਲ-ਨਾਦਿਰ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ
ਜਲਾਵਤਨੀ ਦਾ ਸੂਰਾ ਹੇਠਾਂ ਆਇਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇਹ ਦਰਜ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਰੱਬ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲਿਆ
ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਨਜਿੱਠਿਆ। ਰੱਬ ਨੇ
ਕਿਹਾ: 'ਉਹ ਉਹੀ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਧਰਮ -ਗ੍ਰੰਥ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਜਲਾਵਤਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ..।' ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋ, ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ। ਜੇ
ਰੱਬ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲੇ ਦੀ ਤਜਵੀਜ਼ ਨਾ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ, 'ਜੋ ਰੱਬ ਤੋਂ ਬਦਲਾ
ਸੀ,' ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਜ਼ਾ ਦਿੰਦਾ, '(ਕੁ: 59: 2-3) ਭਾਵ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ,' ਅਤੇ
ਅਗਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ਨਰਕ ਦੀ ਸਜ਼ਾ।
ਇਸ ਘੇਰਾਬੰਦੀ ਵਿੱਚ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਦੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਅਤੇ ਸਾੜਨ ਦਾ ਆਦੇਸ਼
ਦਿੱਤਾ। ਅਰਬਾਂ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਕਾਰਜ ਬੇਮਿਸਾਲ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਪਰਾਧ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਲਈ
ਜੋ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਕੀਤੇ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਦੇਣਾ ਸੀ। "ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ
(ਹੇ ਮੁਹੰਮਦ) ਖਜੂਰ ਦੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਦੇ ਹੋ, ਜਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਣਿਆਂ
ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹੋ, ਇਹ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦੁਆਰਾ ਸੀ।" (ਕੁ: 59: 5)
ਇਹ ਸਮਝਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਬੰਜਰ ਮਾਰੂਥਲ ਵਿੱਚ, ਲੋਕ ਦਰਖਤਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਣਾ ਅਤੇ ਖੂਹਾਂ ਨੂੰ
ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਰਾਜਧਾਨੀ ਅਪਰਾਧ ਕਿਉਂ ਸਮਝਦੇ ਹਨ? ਅਜਿਹੀ ਬਰਬਰਤਾ ਅਰਬ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੇ
ਵਿਰੁੱਧ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮੁਹੰਮਦ ਕਿਸੇ ਵੀ ਆਦਰਸ਼ ਜਾਂ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੇ ਪਾਬੰਦ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਕੁਝ ਵੀ
ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕ ਸਕਦਾ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ
ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ ਜੋ ਉਸਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਖੜਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ
ਇਕਲੌਤੀ ਸੋਚ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸਦੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਬ੍ਰਹਮ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੇ
ਉਸਦੇ ਸੰਕਲਪ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਵਜੋਂ ਕੀਤੀ। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੀ, ਜ਼ਮੀਰ ਤੋਂ
ਰਹਿਤ ਸੀ।
ਇੱਕ ਮੁਸਲਿਮ ਵਿਦਵਾਨ, ਅਲ-ਮੁਬਾਰਕਪੌਰੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ:
ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ (ਸ਼ਾਂਤੀ ਉਸ ਉੱਤੇ ਹੋ) ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਥਿਆਰ, ਜ਼ਮੀਨ, ਘਰ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਜ਼ਬਤ ਕਰ
ਲਈ। ਦੂਸਰੀ ਲੁੱਟ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਇਆ, ਵਿੱਚ 50 ਬਸਤ੍ਰ, 50 ਹੈਲਮੇਟ
ਅਤੇ 340 ਤਲਵਾਰਾਂ ਸਨ। ਇਹ ਲੁੱਟ ਸਿਰਫ ਪੈਗੰਬਰ ਦੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਉੱਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ
ਲੜਾਈ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਵੇਕ ਅਨੁਸਾਰ ਲੁੱਟ ਨੂੰ ਮੁਢਲੇ ਪਰਵਾਸੀਆਂ ਅਤੇ ਦੋ ਗਰੀਬ
ਸਹਾਇਕਾਂ, ਅਬੂ ਦੁਜਾਨਾ ਅਤੇ ਸੁਹੇਲ ਬਿਨ ਹਨੀਫ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ (ਸ਼ਾਂਤੀ
ਉਸ ਉੱਤੇ ਹੋ) ਨੇ ਇਸ ਦੌਲਤ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਉੱਤੇ ਖਰਚ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ
ਸਾਲ ਭਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚੱਲ ਸਕੇ। ਬਾਕੀ ਦਾ ਖਰਚ ਮੁਸਲਿਮ ਫੌਜ ਨੂੰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਹੋਰ
ਯੁੱਧਾਂ ਲਈ ਉਪਕਰਣ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੂਰਾ ਅਲ -ਹਸ਼ਰ ਦੀਆਂ ਲਗਭਗ ਸਾਰੀਆਂ ਆਇਤਾਂ
(ਅਧਿਆਇ 59 - ਇਕੱਠ) ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲੇ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਖੰਡੀਆਂ ਦੀ ਘਿਣਾਉਣੀ
ਆਦਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਆਇਤਾਂ ਲੁੱਟ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ
ਅਧਿਆਇ ਵਿੱਚ, ਅੱਲ੍ਹਾ, ਸਰਬ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ, ਪਰਵਾਸੀਆਂ ਅਤੇ ਸਹਾਇਕਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ
ਅਧਿਆਇ ਫੌਜੀ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਅਤੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਅਤੇ ਸਾੜਨ ਦੀ ਜਾਇਜ਼ਤਾ
ਨੂੰ ਵੀ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਨੂੰ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦੇ ਵਰਤਾਰੇ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ
ਜਾ ਸਕਦਾ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਉਹ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਹਨ।
ਮੌਦੂਦੀ ਵਾਂਗ, ਅਲ-ਮੁਬਾਰਕਪੌਰੀ ਜ਼ਮੀਰ ਦੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਘਾਟ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਨੈਤਿਕਤਾ
ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਸੱਚੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ। ਮੁਸਲਮਾਨ ਉਹੀ
ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਬੀ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਗੈਰ-ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਇਦਾਦਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜਨਾ
ਅਤੇ ਲੁੱਟਣਾ ਜਾਇਜ਼ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਉਸ ਦੁਆਰਾ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਅਤੇ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ
ਸੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਚੰਗੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਬੁਰਾਈ ਹੋਵੇ।
ਮੁਹੰਮਦ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ, ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਣਾ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ
ਇਸਲਾਮੀ ਹਿੰਸਾ ਇਸਲਾਮ ਤੋਂ ਭਟਕਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕਤਲ, ਲੁੱਟ, ਬਲਾਤਕਾਰ ਅਤੇ ਹੱਤਿਆ ਇਸਲਾਮਿਕ
ਪ੍ਰਥਾਵਾਂ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਸੀਮਾ
ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਇਸ ਲੁੱਟ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਉਹ ਸਾਰੀ
ਦੌਲਤ ਆਪਣੇ ਲਈ ਰੱਖ ਲਈ। ਉਸਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਿਉਂਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਲੜਨਾ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ, ਉਹ
ਲੁੱਟ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਨਹੀਂ ਹਨ। "ਇਹ ਉਮਰ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ 'ਤੇ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ:
ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਦੁਆਰਾ ਛੱਡੀਆਂ ਗਈਆਂ ਜਾਇਦਾਦਾਂ ਉਹ ਸਨ ਜੋ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀਆਂ
ਸਨ ਜਿਸ ਲਈ ਘੋੜਸਵਾਰ ਜਾਂ ਊਠਾਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਮੁਹਿੰਮ ਨਹੀਂ ਚਲਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਸੰਪਤੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼
ਤੌਰ ਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਨਬੀ ਲਈ ਸਨ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਆਮਦਨੀ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਾਲਾਨਾ ਖਰਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ
ਕਰੇਗਾ, ਅਤੇ ਜੋ ਕੁਝ ਬਚੇਗਾ ਉਹ ਜੇਹਾਦ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਜੋਂ ਘੋੜੇ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਖਰਚ
ਕਰੇਗਾ।”
ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ ਦੇ ਸਮਰਪਣ ਕਰਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਕਾਰਨ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ
ਤੋਂ ਵੀ ਧੋਖਾ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨਾਲ ਕੌਣ ਬਹਿਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ,
ਸੂਰਾ ਅਲ-ਹਸ਼ਰ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ "ਪਵਿੱਤਰ" ਬਣਨ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇ ਕੇ ਖਤਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ
ਹੈ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਲਈ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦਾ ਵੱਖਰਾ ਅਰਥ ਸੀ। ਮੁਸਲਿਮ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ
ਅੱਜ ਦੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਮੁਹੰਮਦ ਉੱਤੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਜੋ 1400 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜੀਉਂਦਾ ਸੀ।
ਵਿਡੰਬਨਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਨੂੰ ਹਰ ਸਮੇਂ ਮਿਆਰੀ ਮੰਨਦੇ ਹਨ।
ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲਿਖਿਆ, "ਇਹ ਸਮੁੱਚਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦਾ
ਕਾਰਨ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸਹੀ ਹਨ ਅਤੇ ਕੀ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ ਤੇ
ਗਲਤ ਹਨ। ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 'ਦੂਸਰਾ ਗਲ੍ਹ ਮੋੜੋ' ਅਤੇ 'ਮਸੀਹ ਦਾ ਛੁਟਕਾਰਾ ਦੁਖ' ਦੀ ਈਸਾਈ
ਮਾਨਸਿਕਤਾ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਯੂਰਪ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਹਨ। "
ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਕਿ ਨੈਤਿਕਤਾ ਅਤੇ ਦਿਆਲਤਾ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਮਨੁੱਖੀ ਜ਼ਮੀਰ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ
ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੰਪਾਸ ਸੁਨਹਿਰੀ ਨਿਯਮ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਕੇ ਸਹੀ ਅਤੇ ਗਲਤ ਦੇ
ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਜੇ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ
ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਮੁਸਲਮਾਨ ਮੰਨਦਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਗੈਰ-ਮੁਸਲਮਾਨ ਇਸ ਤੋਂ
ਜਲਦੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਕਿ ਇਸਲਾਮ ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਲਈ ਖਤਰਾ ਨਹੀਂ
ਹੈ, ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਦਿਮਾਗੀ ਤੌਰ ਤੇ ਬਿਮਾਰ ਹੈ।
Invasion of Banu
Nadir
Next, was the turn of the Banu Nadir. After seeing what Muhammad did to the Banu
Qainuqa’, Ka'b Ibn Ashraf, the chief of the Banu Nadir, sought the protection of
the Quraish and as explained above, he was assassinated.
There was a retaliatory war (Ohud) between the Meccans and Muslims in which the
latter had lost. Muhammad needed to compensate that loss and restore the faith
of his followers. He needed a victory. This is how the Muslim mind works. Any
time they manage to butcher a bunch of people they see it as divine assistance,
their faith is restored and more of them join the jihad. When they lose they are
disheartened and withdraw seeking reconciliation and peace, while waiting for
their next opportunity to break their treaty an strike again. The Banu Nadir was
an easy target.
The Pakistani Muslim historian and commentator of the Quran, and the ideologue
of today’s Islamic revivalism, Maududi, narrates the story as follows: For some
time after these punitive measures [the banishment of the Qainuqa’ and serial
assassinations of Jewish poets] the Jews remained so terror stricken that they
did not dare commit any further mischief. But later when in Shawwal, A. H. 3,
the Quraish in order to avenge themselves for the defeat at Badr, marched
against Medina with great preparations, and the Jews saw that only a thousand
men had marched out with the Holy Prophet (upon whom be Allah's peace) as
against three thousand men of the Quraish, and even they were deserted by 300
hypocrites who returned to Madina, [The followers of Abdullah ibn Ubayy, Chief
of the Khazraj] they committed the first and open breach of the treaty by
refusing to join the Holy Prophet in the defense of the city although they were
bound to it.95
It is amazing that Muslims think that the Bani Nadir were bound to help Muhammad
wage a religious war against the Meccans, despite the fact that he had banished
one of their tribes and had assassinated their chief and their revered poets.
The war between Muhammad and the Quraish had nothing to do with the Jews, and by
assassinating their people and banishing the Banu Qainuqa’, he had broken any
agreement he may have had with them. And yet, to justify his crimes, Muslim
apologists blame the Jews for being at fault with their agreement.
Muhammad was now looking for an excuse to get rid of the Banu Nadir and rob
their wealth. They owned the best cultivated lands in Yathrib and gardens with
date trees, and employed many Arabs. Accordingly, a few Muslims killed two men
from Banu Kalb. As it happened, this tribe had signed a treaty with Muhammad
that his men would not rob or kill their people in exchange for their support.
The killers had mistaken the victims for members of another tribe. Now, as
customs dictated, Muhammad was obliged to pay blood money for this bloodshed.
Despite all the wealth grabbed from the Banu Qainuqa’, he went to the Banu Nadir
and told them that they should pay this blood money. This was an outrageous
demand.
Muhammad hoped that the Banu Nadir would balk and that this would give him an
excuse to do with them as he did with the Banu Qainuqa’. The Banu Nadir were too
scared to argue with the rising tyrant. They agreed to pitch in and withdrew to
collect the money. Muhammad and his companions sat beneath a wall, waiting. This
was not what he had hoped for. He had come making the most unjust demand,
expecting to get a negative response and hence act upon his devious design. Now,
he needed to plot a new strategy.
Suddenly, he had flash of inspiration. He stood up and without saying anything
to his companions left the place and went home. Once they saw he is not coming
they went back to the mosque and upon enquiring, he told them that Angel Gabriel
informed him that the Jews were plotting to drop a rock on his head from atop
the wall beneath which they were sitting.
None of Muhammad’s companions saw anyone climbing the wall or had any intimation
about a plot against their lives. However, these men, having benefited
financially from following him and believing everything he told them, had no
reason or inclination to doubt what he told them.
Any rational person can see the absurdity of Muhammad’s story. If the Banu Nadir
wanted to kill him, they didn’t need to climb a wall with a rock. Muhammad was
accompanied by only a handful of his followers, Abu Bakr, Umar, Ali and perhaps
one more person. It would have been easy to kill them all, if that was what they
had in mind.
The Prophet who believed that God is khairul maakereen (the best of the
deceivers, Q.3:54) was himself a cunning man. The story of Gabriel informing him
of the Jews’ plotting against his life is as credible as the story of his visits
to hell and heaven. Nonetheless, his followers believed him and were so enraged
by this fabrication that they rallied around him to shed the blood of every Jew.
Maududi finishes this narrative by saying: “Now there was no question of showing
them any further concession. The Holy Prophet at once sent to them the ultimatum
that the treachery they had meditated against him had come to his knowledge;
therefore, they were to leave Medina within ten days; if anyone of them was
found staying behind in their quarters, he would be put to the sword.” Maududi
demonstrates a perfect example of Islamic “logic” when he tells the story of
Muhammad's treachery as if it were the natural and normal way to behave.
Abdullah ibn Ubayy did his best to help the Banu Nadir, but by then his
influence had diminished and Muslims had become blinded by their zealotry and
lust for the spoils. They did not allow bin Ubayy to enter Muhammad’s tent as
they struck him and cut his face open.
After a few days, the Banu Nadir negotiated to leave behind all their belongings
for Muhammad and leave town. Some of them went to Syria and some went to Khaibar
to be slain only a few years later when Muhammad raided on that prosperous and
green Jewish fortress.
Even though Muhammad let these people go, his first thoughts were to massacre
them. The following excerpt from Sira makes this clear: Concerning B. al-Nadir
the Sura of Exile came down in which it is recorded how God wreaked His
vengeance on them and gave His apostle power over them and how He dealt with
them. God said: ‘He it is who turned out those who disbelieved of the scripture
people from their homes to the first exile....'So consider this, you who have
understanding. Had not God prescribed deportation against them,' which was
vengeance from God, 'He would have punished them in this world,' (Q. 59:2-3)
i.e. with the sword, 'and in the next world there would be the punishment of
hell’ as well.96
In this siege, Muhammad ordered cutting and burning the trees of the Banu Nadir.
Such an act was unprecedented amongst the Arabs. All he had to do to justify his
crime was to make his Allah approve of what he had done. “When you (O Muhammad)
cut down of the palm-trees, or you left them standing on their stems, it was by
leave of Allah.” (Q. 59:5)
It is not difficult to understand why in the barren desert, people considered
cutting trees and poisoning wells to be a capital crime. Such barbarities were
against Arab morality. However, Muhammad was not bound by any norm or morality.
Nothing could deter him from achieving his objectives. He was ready to sacrifice
anything and anyone that stood in his way. His followers interpreted his
singlemindedness and even his ruthlessness as the sign of his resolve to fulfill
the divine Will. In reality he was only a sociopath, bereft of conscience.
A Muslim scholar, Al-Mubarkpouri, says:
The Messenger of Allah (Peace be upon him) seized their weapons, land, houses,
and wealth. Amongst the other booty he managed to capture, there were 50
armours, 50 helmets, and 340 swords. This booty was exclusively the Prophet’s
because no fighting was involved in capturing it. He divided the booty at his
own discretion among the early Emigrants and two poor Helpers, Abu Dujana and
Suhail bin Haneef. Anyway the Messenger of Allah (Peace be upon him) spent a
portion of this wealth on his family to sustain their living the year around.
The rest was expended to provide the Muslim army with equipment for further wars
in the way of Allah. Almost all the verses of Sûra Al-Hashr (Chapter 59 - The
Gathering) describe the banishment of the Jews and reveal the disgraceful
manners of the hypocrites. The verses manifest the rules relevant to the booty.
In this Chapter, Allah, the All-Mighty, praises the Emigrants and Helpers. This
Chapter also shows the legitimacy of cutting down and burning the enemy’s land
and trees for military purposes. Such acts cannot be regarded as phenomena of
corruption so long that they are in the way of Allah.97
Like Maududi, Al-Mubarakpouri is revealing the disturbing lack of conscience and
the situational ethics that characterize the true followers of Muhammad. Muslims
do what their prophet did. They consider burning and looting properties of
non-Muslims legitimate. If something was practiced and sanctioned by him, it
must be good even if it is evil.
Based on the actions of Muhammad, it is fair to conclude that Islamic violence
is not a deviation from Islam. Murdering, plundering, raping, and assassinating
are Islamic practices. Nothing is off limits when it comes to promoting the
religion of Allah.
Muhammad did not share this loot with his followers. He kept all that wealth for
himself. He claimed that since Muslims did not have to fight, they’re not
entitled to the loot. “It has been narrated on the authority of Umar, who said:
The properties abandoned by Banu Nadir were the ones which Allah bestowed upon
His Apostle for which no expedition was undertaken either with cavalry or
camelry. These properties were particularly meant for the Holy Prophet. He would
meet the annual expenditure of his family from the income thereof, and would
spend what remained for purchasing horses and weapons as preparation for
Jihad.”98
The reason the Banu Nadir surrendered was because of Muhammad’s followers. He
cheated even from his followers. But who could argue with Allah? Ironically, the
Sura Al-Hashr ends by exhorting believers to be “pious.” It is clear that piety
for Muhammad had a different meaning. Muslim apologists say that the morality of
today shouldn’t be applied to Muhammad who lived 1400 years ago. The irony is
that they uphold his morality as standard for all times.
One Muslim wrote to me, “This whole narrative has been problematic for many
people because of their notions of what is morally correct and what is morally
wrong. The origin of this sickness rests squarely on the Christian mentality of
'turn the other cheek,' and the 'redemptive suffering of Christ,' both of which
have been sicknesses in the minds of Europe for centuries on end.”
I don’t believe that morality and kindness are sicknesses. They stem from human
conscience and their compass is the Golden Rule. We know the difference between
right and wrong by considering how we would like to be treated. But if tolerance
is sickness, as this Muslim believes, I hope the non-Muslims get cured from it
fast. If anyone is still in doubt that Islam is a threat to mankind, that person
is indeed sick in the head.
