| . |
|
ਨਸਲਕੁਸ਼ੀ
ਯਥਰਿਬ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਤਿੰਨ ਯਹੂਦੀ ਕਬੀਲੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ', ਬਾਨੂ ਨਾਦਿਰ
ਅਤੇ ਬਾਨੂ ਕੁਰੈਜ਼ਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਬਾਹਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਿਲ੍ਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ
ਉੱਪਰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਹ ਯਾਤਰੀਬ ਦੇ ਮੂਲ ਨਿਵਾਸੀ ਸਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂਕਿ
ਉਸਨੇ ਬਹੁ -ਦੇਵਤਾਵਾਦ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਈਬਲ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਲਿਆ ਸੀ, ਯਹੂਦੀ
ਉਸਦੇ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਣਗੇ। ਕੁਰਾਨ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਅਧਿਆਇ ਮੂਸਾ ਅਤੇ ਬਾਈਬਲ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਬਾਰੇ
ਕਹਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਲਈ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਨੂੰ ਕਿਬਲਾ ਵਜੋਂ
ਵੀ ਅਪਣਾਇਆ। ਮੁਸਲਿਮ ਵਿਦਵਾਨ ਡਬਲਯੂ ਐਨ ਅਰਾਫਾਤ ਲਿਖਦੇ ਹਨ, "ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ
ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਗੰਬਰ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਯਥਰਿਬ ਦੇ ਯਹੂਦੀ, ਇੱਕ ਬ੍ਰਹਮ
ਧਰਮ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਨਵੇਂ ਈਸ਼ਵਰਵਾਦੀ ਧਰਮ, ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਸਮਝ ਦਿਖਾਉਣਗੇ।"
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਲਈ, ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੁਰੈਸ਼, ਨੇ ਉਸਦੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਧਿਆਨ
ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਬਰ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਤੀ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇਨਕਾਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦੀ ਮੰਗ
ਕੀਤੀ। ਅਬੂ ਅਫਾਕ ਅਤੇ ਅਸਮਾ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਨੇ ਯਹੂਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਉਸਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨੂੰ ਹੀ
ਦਰਸਾਇਆ। ਉਸ ਦੇ ਲੰਘ ਰਹੇ ਕਾਫ਼ਲਿਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹੌਸਲਾ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਯਥਰਿਬ ਵਿੱਚ
ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੀ ਦੌਲਤ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਉਸਦਾ ਗੁੱਸਾ ਕੁਰਾਨ ਦੀਆਂ ਆਇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦਾ ਨਾਸ਼ੁਕਰਾ ਹੋਣ, ਨਬੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਅਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦਾ
ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ। ਉਹ ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਹਿ ਗਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂਕਿ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ ਸਬਤ ਦੇ ਨਿਯਮ ਨੂੰ ਤੋੜਿਆ ਸੀ,
ਰੱਬ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਬਾਂਦਰਾਂ ਅਤੇ ਸੂਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ। ਜੇ ਇਹ ਕੁਰਾਨ ਵਿੱਚ
ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਸੱਚ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਬੇਹੂਦਾ ਹੋਵੇ।
ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਦਾ ਹਮਲਾ
ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕਬੀਲਾ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਸੀ। ਉਹ
ਯਥਰਿਬ ਵਿੱਚ ਤੀਹ ਕੁਆਰਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਾਰੀਗਰ, ਸੁਨਿਆਰੇ, ਲੁਹਾਰ, ਘਰੇਲੂ
ਉਪਕਰਣ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕੀਤਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਸੋਲਡਰਿੰਗ ਦੀ
ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਨਿਪੁੰਨ ਨਹੀਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਪਹਿਲੂ ਨੂੰ ਅਰਬਾਂ ਉੱਤੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਇੱਕ
ਗਲਤੀ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਲਈ ਘਾਤਕ ਸਾਬਤ ਹੋਈ। ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਖਜ਼ਰਾਜ ਦੇ ਅਰਬ ਕਬੀਲੇ ਦੇ
ਸਹਿਯੋਗੀ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧੀ ਅਰਬ ਕਬੀਲੇ, ਔਸ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਝਗੜਿਆਂ ਵਿੱਚ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ।
ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਉਦੋਂ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਯਹੂਦੀਆਂ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ
ਝੜਪ ਹੋ ਗਈ। ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਦੇ ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਨੇ ਇੱਕ ਮਖੌਲ ਖੇਡਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮੁਸਲਿਮ ਔਰਤ ਦੀ
ਸਕਰਟ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜੌਹਰੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠਣ ਲਈ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਪਿੰਨ ਕੀਤਾ। ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ ਤੇ, ਉਸਦਾ
ਗਾਉਨ ਫਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਨੰਗਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੀ
ਨਫਰਤ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਨੇ ਯਹੂਦੀ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਅਨਸਰ ਤੇ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ
ਦਿੱਤਾ। ਪੀੜਤ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਜਵਾਬੀ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿੱਚ ਮੁਸਲਮਾਨ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਇਹ ਉਹ ਮੌਕਾ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਮੁਹੰਮਦ ਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ
ਬਜਾਏ, ਉਸਨੇ ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ 'ਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਾਇਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ
ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਜਾਂ ਯੁੱਧ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਧਮਕੀਆਂ ਦਾ ਅਵੱਗਿਆ
ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੁਆਰਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਘੇਰ ਲਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੁਆਰਟਰ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ
ਮਾਰਨ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ।
ਕੁਰਾਨ 3:12 ਵਿੱਚ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਇਸ ਧਮਕੀ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਇਆ: ".... ਤੁਸੀਂ ਹਾਰ ਗਏ ਹੋਵੋਗੇ ਅਤੇ
ਨਰਕ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਹੋਵੋਗੇ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜੀ ਜਗ੍ਹਾ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਦੀ ਹੈ।"
ਇੱਕ ਪੰਦਰਵਾੜੇ ਬਾਅਦ, ਕਾਇਨੁਕਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਮਰਪਣ ਲਈ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ
ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਖਜ਼ਰਾਜ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਸਰਦਾਰ ਅਬਦੁੱਲਾ
ਇਬਨ ਉਬੈਯ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਕਾਲਰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ
ਕਾਰਨ ਮਾਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ। ਮੁਹੰਮਦ ਉਸ ਸਨਮਾਨ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਸੀ ਜੋ ਖਜ਼ਰਾਜ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁਖੀ
ਲਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੂਰ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕਾਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ
ਉਹ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕਤਲੇਆਮ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋਏ, ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਛੱਡ ਗਏ। ਇਬਨ ਇਸਹਾਕ ਰਿਪੋਰਟ
ਕਰਦਾ ਹੈ:
ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ 'ਯਹੂਦੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਹਿਲੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰਸੂਲ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਮਝੌਤਾ ਤੋੜਿਆ ਅਤੇ
ਬਦਰ ਅਤੇ ਓਹੋਦ ਦੇ ਵਿੱਚ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਗਏ ਅਤੇ ਰਸੂਲ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਘੇਰ ਲਿਆ ਜਦੋਂ
ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਰਤ ਆਤਮ ਸਮਰਪਣ ਨਹੀਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। `ਅਬਦੁੱਲਾ ਬੀ। ਉਬਾਏ ਬੀ। ਸਲੂਲ ਉਸ
ਦੇ ਕੋਲ ਗਿਆ [ਮੁਹੰਮਦ] ਜਦੋਂ ਰੱਬ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰ ਵਿੱਚ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ
ਸੀ, 'ਹੇ ਮੁਹੰਮਦ, ਮੇਰੇ ਗ੍ਰਾਹਕਾਂ ਨਾਲ ਦਿਆਲਤਾ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਓ' (ਹੁਣ ਉਹ ਖਜ਼ਰਾਜ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗੀ
ਸਨ), ਪਰ ਰਸੂਲ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਸ਼ਬਦ ਦੁਹਰਾਏ, ਅਤੇ ਰਸੂਲ ਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ,
ਜਿਸਦੇ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਰਸੂਲ ਦੇ ਚੋਲੇ ਦੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ; ਰਸੂਲ ਇੰਨਾ ਗੁੱਸੇ ਸੀ ਕਿ
ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਗਭਗ ਕਾਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਤੁਸੀਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਾ ਕਰੋ, ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ
ਦਿਓ।' ਉਸ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, 'ਨਹੀਂ, ਰੱਬ ਦੀ ਸੌਂਹ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦਿਆਂਗਾ
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਗ੍ਰਾਹਕਾਂ ਨਾਲ ਦਿਆਲਤਾ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਮੇਲ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਚਾਰ ਸੌ
ਆਦਮੀ (ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਕੜੇ ਦੇ ਲਚਕਦਾਰ ਸ਼ਸਤ੍ਰ) ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਸੌ ਮੇਲ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ
ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਿਆ; ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਵੇਰ ਵਿੱਚ ਕੱਟ ਦੇਵੋਗੇ? ਰੱਬ
ਦੀ ਸਹੁੰ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਆਦਮੀ ਹਾਂ ਜੋ ਡਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਾਲਾਤ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਨ। ' ਰਸੂਲ ਨੇ ਕਿਹਾ,
'ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ।'
ਜੀਵਨੀ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਬੜੇ ਦੁੱਖ ਨਾਲ ਕਿਹਾ "ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦਿਓ।
ਰੱਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦੇਵੇ, ਅਤੇ ਰੱਬ ਉਸਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦੇਵੇ! ਇਸ ਲਈ, ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਬਸ਼ਰਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਲਾਵਤਨੀ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।”
ਉਸਨੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਕਿ ਬਾਨੋ ਕਾਇਨੁਕਾ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਯੁੱਧ ਉਪਕਰਣ ਸੌਂਪੇ, ਜਿਸ ਤੋਂ
ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਪੰਜਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡ
ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਕਾਇਨੁਕਾ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੁਸਲਿਮ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ
ਦੁਖੀ ਹਨ ਕਿ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਸੀਰੀਆ ਵਿੱਚ ਅਜ਼ਰੂਆ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਏ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰਹੇ ਅਤੇ
ਜਲਦੀ ਹੀ ਮਰ ਗਏ।
Genocide
There were three Jewish tribes living in and around Yathrib, the Banu
Qainuqa’, the Banu Nadir and the Banu Quraiza that had their fortress just
outside the town. As stated above, they were the original inhabitants of
Yathrib. At first Muhammad thought that because he had denounced polytheism and
had embraced the Biblical prophets, the Jews will flock to his religion. The
earlier chapters of the Quran are full of stories about Moses and Biblical
tales. Muhammad also adopted Jerusalem as the qibla for his prayers. Muslim
scholar W. N. Arafat writes, “It is also generally accepted that at first the
Prophet Muhammad hoped that the Jews of Yathrib, as followers of a divine
religion, would show understanding of the new monotheistic religion, Islam.”90
However, to his dismay, the Jews, just like the Quraish, paid little heed to
him. After his hopes were dashed and his patience vexed, he grew hostile towards
them. Their rejection enraged him, and he sought vengiance. The assassination of
Abu Afak and Asma only marked the beginning of his animosity towards the Jews.
Already emboldened by his plundering of the passing caravans, Muhammad had his
eyes set on the wealth of the Jews in Yathrib and was looking for an excuse to
make his move. His anger against the Jews started showing in the Quranic verses,
where he accused them of being ungrateful to Allah, of killing the prophets and
of breaking God’s laws. He even went as far as to say that because the Jews had
broken the law of Sabbath, God transformed a group of them into apes and
swine.91 To this day Muslims are convinced that that asinine tale is true. If it
is in the Quran it must be true, even if it is absurd.
Invasion of Banu Qainuqa’
The first tribe of Jews to face the wrath of Muhammad was the Banu Qainuqa’.
They lived in thir quarters in Yathrib. They made their living as artisans,
goldsmiths, blacksmiths, making household instruments and weaponry. They were
not, however, skilled in the arts of soldiering and left that aspect to the
Arabs, a mistake that proved fatal to their existence. The Banu Qainuqa’ were
allies of the Arab tribe of Khazraj and supported them in their conflicts with
their rival Arab tribe, the Aus.
The opportunity to invade them arrived when a skirmish broke out between a
handful of Jews and Muslims. A member of Banu Qainuqa’ played a prank and pinned
the skirt of a Muslim woman squatting in a Jeweler’s shop to the ground. Upon
standing, her gown tore and she was stripped naked. A Muslim, already filled
with the hatred of the Jews, jumped on the Jewish prankster and killed him. The
relatives of the victim then killed the Muslim in retaliation.
This was the opportunity Muhammad was looking for. Instead of trying to calm the
situation, he blamed the Banu Qainuqa’, all of them, and told them to submit to
his religion or face war. They answered his threats with defiance and shut
themselves up in their quarters. He laid siege on them, shut off the water
supply to their quarter, and vowed to kill them all.
In the Quran 3:12, Muhammad reiterates this threat: “…You will be defeated and
gathered together to hell and worst indeed is that place to rest.”
After a fortnight, the Qainuqa tried to negotiate their surrender, but Muhammad
had made his mind to slay them. Abdullah ibn Ubayy the revered patriarch of the
Khazraj took hold of his collar and told him that he would not allow his allies
to be slain with no cause. Muhammad was aware of the respect that the Khazraj
had for their chief. He pushed him away while his face was blackened with rage
and agreed not to massacre the Jews provided, they leave the town. Ibn Ishaq
reports:
Banu Qainuqa’ were the first of the Jews to break their agreement with the
apostle and to go to war, between Badr and Ohod, and the apostle besieged them
until they surrendered unconditionally. `Abdullah b. Ubayy b. Salul went to him
[Muhammad] when God had put them in his power and said, 'O Muhammad, deal kindly
with my clients' (now they were allies of Khazraj), but the apostle put him off.
He repeated the words, and the apostle turned away from him, whereupon he thrust
his hand into the collar of the apostle's robe; the apostle was so angry that
his face became almost black. He said, 'Confound you, let me go.' He answered,
'No, by God, I will not let you go until you deal kindly with my clients. Four
hundred men without mail (flexible armor of interlinked rings) and three hundred
mailed protected me from all mine enemies; would you cut them down in one
morning? By God, I am a man who fears that circumstances may change.' The
apostle said, 'You can have them.'”92
The biographers add that Muhammad sullenly said “Let them go. God curse them,
and God curse him also! So, Muhammad pardoned their lives provided they were
sent into exile.”93
He demanded that the Banu Qainuqa’ hand over their wealth and war equipage, from
which he set aside one fifth for himself and distributed the rest among his
followers. The Qainuqa’ was then banished and Muslim historians gloat that the
refugees entered Azru‘a in Syria where they stayed for a while and soon
perished.94
|
. |