ਲੁੱਟ
ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਛਾਪਿਆਂ ਦਾ ਉਦੇਸ਼
ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਲੁੱਟ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਇਬਨ ਉਮਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, “ਪੈਗੰਬਰ ਨੇ ਨਜਦ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੁਹਿੰਮ ਭੇਜੀ
ਅਤੇ ਮੈਂ ਫੌਜਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਊਠ ਲੁੱਟ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ
ਮਿਲੇ। ਗਿਆਰਾਂ ਜਾਂ ਬਾਰਾਂ ਊਠ ਹਰ ਲੜਾਕੂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰੇਕ ਨੂੰ
ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਊਠ ਵੀ ਮਿਲਦਾ ਸੀ।”
ਪੀੜਤ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਉਸਦੇ ਕਾਤਲ ਦੀ ਸੀ:
ਅਬੂ ਕਤਾਦਾ ਨੇ ਰਿਪੋਰਟ ਦਿੱਤੀ: ਅਸੀਂ ਹੁਨੈਨ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਭਿਆਸ ਤੇ
ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ ਦੇ ਨਾਲ ਗਏ ਸੀ। ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਅਤੇ ਮੋਢੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ
ਝਟਕਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ [ਵਿਸ਼ਵਾਸਘਾਤ ਜਿਹਾਦੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ]
ਫਿਰ ਲੋਕ ਬੈਠ ਗਏ (ਯੁੱਧ ਦੇ ਮਾਲ ਨੂੰ ਵੰਡਣ ਲਈ)। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ: ਇੱਕ ਜਿਸਨੇ ਇੱਕ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੂੰ
ਮਾਰਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਬੂਤ ਲਿਆ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਮਿਲੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ
ਮੈਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ... ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਹੇ ਅਬੂ ਕਤਾਦਾ, ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ?
ਫਿਰ ਮੈਂ (ਸਾਰੀ) ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਨਾਲ ਜੋੜੀ। ਇਸ ਤੇ, ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਉਸਨੇ ਸੱਚ ਕਿਹਾ
ਹੈ। ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ, ਉਸ ਦੁਆਰਾ ਮਾਰੇ ਗਏ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦਾ ਸਮਾਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ।
ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹੱਕ (ਮੇਰੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ) ਛੱਡਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰੋ। ਅਬੂ ਬਕਰ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਅੱਲ੍ਹਾ
ਦੁਆਰਾ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਸ਼ੇਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸ਼ੇਰਾਂ ਤੋਂ
ਵਾਂਝੇ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ ਜੋ ਅੱਲ੍ਹਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਦੂਤ ਦੇ ਕਾਰਨ ਲੜਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ
ਲੁੱਟ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦੂਤ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਅਬੂ ਬਕਰ ਨੇ ਸੱਚ ਕਿਹਾ ਹੈ, ਅਤੇ
ਇਸ ਲਈ ਸਮਾਨ ਅਬੂ ਕਤਦਾ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿਓ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਬਸਤ੍ਰ
ਵੇਚਿਆ (ਜੋ ਕਿ ਲੁੱਟ ਦੇ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਸੀ) ਅਤੇ ਵਿਕਰੀ ਨਾਲ ਖਰੀਦਿਆ ਬਾਨੂ ਸਲਾਮਾ
ਦੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਾਗ ਹੈ। ਇਸਲਾਮ ਧਰਮ ਅਪਣਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਜਾਇਦਾਦ ਸੀ।
ਇਸਲਾਮ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਮੁਢਲੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੇ ਅਟੱਲ ਸਮਝਿਆ। ਉਹ ਗਰੀਬ, ਅਯੋਗ ਅਤੇ
ਅਨਪੜ੍ਹ ਸਨ, ਰੋਜ਼ੀ -ਰੋਟੀ ਕਮਾਉਣ ਦੇ ਅਯੋਗ ਸਨ। ਇਸਲਾਮ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ਲੁੱਟ
ਕੇ ਅਮੀਰ ਬਣਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਜੇ ਉਹ ਮਾਰੇ ਗਏ ਸਨ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ
ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇਨਾਮ ਦੇਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਗਰੀਬ ਲੋਕ ਅਜਿਹੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ
ਰੱਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ? ਹੇਠ ਲਿਖੀ ਹਦੀਸ ਸਾਨੂੰ ਮੁਢਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਦੀ ਝਲਕ ਦਿੰਦੀ ਹੈ:
ਇਸਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸਲਾਮਾ ਬੀ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਅਲ-ਅਕਵਾ '। ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ
ਦੂਤ ਨਾਲ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਲਾਲ ਊਠ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਆਇਆ। ਉਸਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਗੋਡੇ
ਟੇਕਿਆ, ਇਸਦੇ ਘੇਰੇ ਤੋਂ ਚਮੜੇ ਦੀ ਇੱਕ ਪੱਟੀ ਕੱਢੀ ਅਤੇ ਊਠ ਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ
ਉਸਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭੋਜਨ ਲੈਣਾ ਅਤੇ (ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ) ਵੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਸਾਡੀ
ਹਾਲਤ ਬਹੁਤ ਮਾੜੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਪੈਦਲ ਹੀ ਸਨ (ਬਿਨਾਂ ਸਵਾਰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ)।
ਅਚਾਨਕ, ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਛੱਡ ਗਿਆ, ਆਪਣੇ ਊਠ ਕੋਲ ਆਇਆ, ਇਸ ਨੂੰ ਉਤਾਰਿਆ, ਇਸ ਨੂੰ ਗੋਡੇ
ਭਰਨੇ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦਰਿੰਦੇ ਨੂੰ ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਭੱਜਿਆ ਸੀ, ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ।
ਭੂਰੇ ਊਠ ਉੱਤੇ ਸਵਾਰ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਨੇ ਉਸਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ। ਸਲਾਮਾ (ਬਿਰਤਾਂਤਕਾਰ) ਨੇ ਕਿਹਾ: ਮੈਂ
ਪੈਦਲ ਚੱਲਿਆ। ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਦੌੜਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਊਠ ਦੇ ਪੱਟ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ
ਉਦੋਂ ਤਕ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਜਦੋਂ ਤਕ ਮੈਂ ਊਠ ਦੇ ਝੁੰਡਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਹੋਰ ਅੱਗੇ
ਵਧਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਊਠ ਦੇ ਨੱਕ ਦੀ ਤਾਰ ਨੂੰ ਨਾ ਫੜ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਗੋਡੇ ਭਰਨੇ ਕੀਤਾ ਜਿਉਂ
ਹੀ ਇਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਗੋਡਾ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਰੱਖਿਆ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਤਲਵਾਰ ਕੱਢੀ ਅਤੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਮਾਰੀ, ਸਵਾਰ
ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗਿਆ। ਮੈਂ ਆਦਮੀ ਦੇ ਸਮਾਨ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਊਠ ਲਿਆਇਆ।
ਅੱਲ੍ਹਾ ਦਾ ਦੂਤ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਅੱਗੇ ਆਇਆ ਅਤੇ ਲੋਕ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: ਆਦਮੀ ਨੂੰ
ਕਿਸਨੇ ਮਾਰਿਆ ਹੈ? ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਇਬਨ ਅਕਵਾ '। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ: ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਉਸਦੇ ਲਈ
ਹੈ (ਇਬਨ ਅਕਵਾ ')। ਗਰੀਬ ਯਾਤਰੀ ਆਪਣੇ ਊਠ ਲਈ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕੀ ਹੋ
ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੰਪਨੀ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ।
ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਇਸ ਘਿਣਾਉਣੇ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।
ਉਸਨੇ ਸਾਰੀ ਲੁੱਟ ਦਾ ਪੰਜਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਲਾਲਚ
ਕਰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਉਸਦੇ ਇੱਕ ਪੈਰੋਕਾਰ ਨੇ ਚੋਰੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਮੁਸਾਬ ਬੀ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਹਦੀਸ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਸਾਦ ਜਿਸਨੇ ਇਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਸੁਣਿਆ।
“ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਖੂਮਸ ਤੋਂ ਤਲਵਾਰ ਕੱਢੀ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਨਬੀ ਦੇ ਕੋਲ ਲਿਆਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: ਇਹ
ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦਿਓ। ਉਸ ਨੇ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ (ਕੁਰਆਨ ਦੀ ਆਇਤ):
ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਯੁੱਧ ਦੇ ਮਾਲ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ। ਕਹੋ: ਯੁੱਧ ਦੀ ਲੁੱਟ ਅੱਲ੍ਹਾ ਅਤੇ ਰਸੂਲ ਲਈ
ਹੈ "(ਕੁ: 8: 1)।
ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੁਸਲਿਮ ਪਾਠਕ ਇਹ ਜਾਣਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੂਝਵਾਨ ਹਨ ਕਿ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦੇ
ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਨੂੰ ਅਰਬਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਦੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਸਿਰਫ ਜਾਇਜ਼ਤਾ
ਲਈ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਚੋਰੀ ਦਾ ਸਾਥੀ ਬਣਾਇਆ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸਨੇ
ਜੋ ਕੁਝ ਲੁੱਟਿਆ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਰੱਬ ਦੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।
Plunder
The objective of Muhammad’s raids was primarily to loot. Ibn Umar
reported, “The Prophet sent an expedition to Najd and I was among the troops.
They got a large number of camels as booty. Eleven or twelve camels fell to the
lot of every fighter and each of them also got one extra camel.”65
The property of the victim belonged to his killer:
Abu Qatada reported: We accompanied the Messenger of Allah on an expedition
in the year of the Battle of Hunain. I turned round and attacked him from behind
giving a blow between his neck and shoulder [Treachery is a hallmark of jihadis]
Then the people sat down (to distribute the spoils of war). He said: One who has
killed an enemy and can bring evidence to prove it will get his belongings. So I
stood up… The Messenger of Allah said: What has happened to you, O Abu Qatada?
Then I related the (whole) story, to him. At this, one of the people said: He
has told the truth. Messenger of Allah. The belongings of the enemy killed by
him are with me.
Persuade him to forgo his right (in my favor). Abu Bakr said: BY Allah, this
will not happen. The Messenger of Allah will not like to deprive one of the
lions from among the lions of Allah who fight in the cause of Allah and His
Messenger and give thee his share of the booty. So the Messenger of Allah said:
Abu Bakr has told the truth, and so give the belongings to Abu Qatada. So he
gave them to me. I sold the armor (which was a part of my share of the booty)
and bought with the sale proceeds a garden in the street of Banu Salama. This
was the first property I acquired after embracing Islam.66
Islam was a proposition that early believers found irresistible. They were poor,
unskilled and uneducated, unable to earn a living. Islam offered them the chance
to become wealthy by plundering the wealth of others. If they were killed, they
were promised much more rewards in the afterlife. How could these paupers reject
such an offer? The following hadith gives us a glimpse of the early Muslims
attitude:
It has been reported by Salama b. al-Akwa'. One day when we were having our
breakfast with the Messenger of Allah, a man came riding a red camel. He made it
kneel down, extracted a strip of leather from its girth and tethered the camel
with it. Then he began to take food with the people and look (curiously around).
We were in a poor condition as some of us were on foot (being without any riding
animals). All of a sudden, he left us hurriedly, came to his camel, untethered
it, made it kneel down, mounted it and urged the beast which ran off with him. A
man on a brown camel chased him. Salama (the narrator) said: I followed on foot.
I ran on until I was near the thigh of the she-camel. I advanced further until I
was near the haunches of the camel. I advanced still further until I caught hold
of the nose-string of the camel. I made it kneel down. As soon as it placed its
knee on the ground, I drew my sword and struck at the head, of the rider who
fell down. I brought the camel driving it along with the man's baggage and
weapons. The Messenger of Allah came forward to meet me and the people were with
him. He asked: Who has killed the man? The people said: Ibn Akwa'. He said:
Everything of the man is for him (Ibn Akwa').67 The poor traveler was killed for
his camel. He must have become suspicious of Muslims and decided to part their
company, but was caught and slain. Muhammad approved this dastardly conduct.
He kept a fifth of all the spoils and any time he coveted something that one of
his followers had stolen he claimed it for himself. A hadith has been narrated
by Mus'ab b. Sa'd who heard it from his father. “My father took a sword from
khums and brought it to the Holy Prophet and said: Grant it to me. He refused.
At this Allah revealed (the Qur'anic verse): They ask thee concerning the spoils
of war. Say: The spoils of war are for Allah and the Apostle" (Q. 8:1).68
I hope that Muslim readers are astute enough to know that the creator of the
universe has no need for the belongings of a bunch of Arabs. Muhammad made Allah
an accomplice to his thefts for legitimacy alone. I can assure you that nothing
of what he plundered went to God.
